Ενυδρείο

Είμαι υπάλληλος ναυτιλιακής εταιρείας. Από αυτούς που βγάζουν αρκετά λεφτά για τα προς το ζην. Χωρίς όμως να νιώθω ιδιαίτερη ασφάλεια για το μέλλον μου μακροχρόνια ή ακόμα και βραχυχρόνια. Για να το θέσω πιο απλά, δεν ξέρω αν θα δουλεύω στην εταιρεία και τον επόμενο μήνα.

Κάθε πρωί πηγαίνω στη δουλειά. Κάποιες φορές στην ώρα μου. Κάποιες άλλες καθυστερημένος. Το να βρίσκω καλές δικαιολογίες καθυστέρησης δεν ήταν ποτέ ένα από τα ταλέντα μου.

Περνάω πολλές ώρες στο γραφείο χωρίς να βγαίνω έξω από αυτό. Ίσως μόνο για καφέ. Αν και αυτόν πολύ εύκολα μπορώ να τον παραγγείλω χωρίς να χρειαστεί να σηκωθώ από την καρέκλα μου. Αυτή είναι μια τυπική πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να σηκωθώ από την καρέκλα μου. Μπορώ να φανταστώ λιμάνια, θάλασσες, πλοία, ναυτικούς, τα μέρη γενικά που ταξιδεύουν τα καράβια της εταιρείας, καθώς και τα πρόσωπα των ανθρώπων, που επικοινωνώ μέσω e-mail ή τηλεφώνου. Χωρίς να χρειαστεί να τους δω ούτε μια φορά.

Σήμερα θα μπορούσε να είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Ένα τυπικό δωδεκάωρο καρέκλας, που από τη μια απορροφά το μεγαλύτερο κομμάτι της ενέργειάς μου και από την άλλη εύκολα μετατρέπεται σε μια βαρετή καθημερινότητα. Κάτι όμως με ταλαιπωρούσε από την αρχή. Διέσχιζα τον αυτοκινητόδρομο, στην πορεία που ακολουθώ καθημερινά και περίεργες σκέψεις άρχισαν να ψαχουλεύουν το μυαλό μου.

Ίσως να είχα επηρεαστεί από το χθεσινό δελτίο ειδήσεων. Ένας τραπεζικός υπάλληλος αποφάσισε να αυτοκτονήσει και πήδηξε από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου στο δρόμο. Χωρίς να έχει συμβεί κάποιο τραγικό γεγονός στη ζωή του πιο πριν. Ένας άλλος αποκεφάλισε τη γυναίκα του. Χωρίς ποτέ παλιότερα να είχε δείξει παρόμοιες δολοφονικές τάσεις. Εντάξει, συμβαίνουν στη ζωή μας και γεγονότα με λιγότερο τραγικές διαστάσεις χωρίς να είναι ανάγκη να παρουσιαστούν και να σχολιαστούν στα δελτία ιδιωτικών ή κρατικών καναλιών. Μια γυναίκα φίλου μου έφυγε από το σπίτι της και άφησε πίσω σύζυγο και παιδιά. Ένας άλλος άντρας χάθηκε από την επαρχιακή πόλη, που ζούσε για δεκαπέντε χρόνια. Και στις δυο περιπτώσεις δεν υπήρξε κάποιος σημαντικός λόγος φυγής ή έστω κάποια προειδοποίηση.

Αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να υπάρχει στο μυαλό όλων τους χωρίς ποτέ να βγει στην επιφάνεια ή στις καθημερινές τους συμπεριφορές. Το απόλυτο χάος; Κάπου διάβασα ότι το χάος μπορεί να θεωρηθεί ευεργετικό και θα ήταν καλό να διαχωριστεί από τη σύγχυση. Αφού είναι πολύ συγκεκριμένοι οι κανόνες που διαμορφώνουν τα χαοτικά συστήματα. Επίσης, και τα όνειρα μπορεί να είναι χαοτικά, αλλά δεν είναι απαραίτητο να δημιουργούν σύγχυση. Κατά πόσο όμως η πραγματική ισορροπία στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι δυνατόν να επιτευχθεί κάτω από τις δεδομένες συνθήκες διαβίωσης; Πώς γίνεται τα όνειρα να μπορούν να αποκαλύψουν μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή, που θέλουμε να δείχνουμε ότι ζούμε; Σε αυτές τις περιπτώσεις αν διαβάσει κάποιος τα συγγράμματα του Φρόιντ και μόνο, δεν πιστεύω ότι μπορεί να βοηθηθεί ιδιαίτερα. Μάλλον περισσότερη σύγχυση θα δημιουργηθεί.

Κάτι τέτοιες μέρες, σίγουρα θα βόλευε να είχα τη μνήμη ψαριού, αλλά τελικά θυμάμαι πολύ περισσότερα πράγματα από όσα χρειάζομαι. Για κάποιους δικούς της λόγους προφανώς η μνήμη μου επαναφέρει γεγονότα του παρελθόντος συνοδευμένα με αρκετά δυσάρεστα συναισθήματα. Κάθε τέτοια μνήμη σαν να μετατρέπεται σε άλλη μια καδένα της άγκυρας, που έχει κολλήσει βαθιά μέσα στη θάλασσα. Και το καράβι παραμένει αγκυροβολημένο χωρίς να μπορώ να συνεχίσω στον προορισμό μου.

Μπήκα στο γραφείο καθυστερημένος πάλι. Για περίπου ένα τέταρτο της ώρας διαδραματίζονταν μπροστά μου το θεατρικό �Το νόημα του να είσαι αφεντικό�. Και εγώ έπαιζα με επιτυχία το ρόλο του άχρηστου υπαλλήλου. Δεν μ' αρέσει η δουλειά που κάνω. Ούτε είμαι με κάποια κοπέλα το τελευταίο διάστημα. Βασικά έχει περάσει αρκετός καιρός, από την τελευταία φορά που ήμουν σε σχέση. Λέγοντας σχέση εννοώ να μοιραστώ κάτι εκτός της ερωτικής επαφής. Μια σύντροφο τέλος πάντων. Επίσης, έχω πολλές ανασφάλειες για την επόμενη κοπέλα που θα ερωτευθώ, αφού είδα τον προηγούμενο έρωτά μου να διαλύεται χωρίς καν να συνειδητοποιήσω πως έγινε και για πότε έμεινα μόνος μου.

Η πραγματικότητα όμως της δουλειάς ξεπερνά τις περισσότερες φορές τα οποιαδήποτε υπαρξιακά διλήμματα. Ένα καράβι στα Αραβικά Εμιράτα δεν έχει το σωστό πιστοποιητικό και οι επιθεωρητές απειλούν με σύλληψη. Ένα άλλο καράβι της εταιρείας είναι σε επιφυλακή κάπου στον Ινδικό ωκεανό με το ενδεχόμενο να χτυπηθεί από μουσώνες και ο ταλαιπωρημένος καπετάνιος (ζητούσε να βγει από το καράβι εδώ και τρεις μήνες, αλλά δεν βρίσκεται εύκολα αντικαταστάτης σε σαπιοκάραβα τριακονταετίας) τηλεφωνούσε αγανακτισμένος και φοβισμένος για το φορτίο, που κουβαλούσε, καθώς και την ασφάλεια του καραβιού και του πληρώματος.

Μετά από κάποιες ώρες, το μυαλό μου ήταν ήδη πολύ φορτωμένο με πληροφορίες και σκέψεις. Βρέθηκα σε μια παραλία του νησιού, που έκανα πέρυσι διακοπές. Η Στέλλα κυκλοφορούσε γυμνή και εγώ θαύμαζα τη θέα του κορμιού της. Καταλήξαμε να κάνουμε έρωτα ξανά και ξανά και ξανά. Θα μπορούσα να είχα μείνει σε αυτή τη στιγμή για πάντα χωρίς να χρειαστεί να γνωρίσω άλλες εμπειρίες στη ζωή μου ή για να το θέσω πιο απλά την απώλεια από το χωρισμό μας.

Άλλο ένα επείγον τηλεφώνημα με επανέφερε στο γραφείο και στις φωνές των συναδέλφων, που προσπαθούσαν ο καθένας με τον τρόπο του να αποδείξει στον άλλον διάφορους νόμους της δύναμης. Από αυτούς, που διευκολύνουν κάποιον να υπάρξει σε μικρές ή μεγάλες εταιρείες, όπου η ιεραρχία είναι βασικό κομμάτι της όλης δομής και λειτουργίας τους.

Ήταν το μεγάλο αφεντικό, όπου άρχισε να φωνάζει με τη σειρά του για ένα λάθος μήνυμα, που έγραψα. Οι φωνές του δυνάμωναν στο κεφάλι μου και το βουητό αυτό παρέμεινε αρκετή ώρα αφότου μου έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα. Η καρδιά μου ένιωσα να συρρικνώνεται μαζί με άλλα ζωτικά μου όργανα και ήμουν ανήμπορος να κάνω κάτι για να αλλάξω αυτή την αίσθηση.

Ξεκίνησα να γράφω το μήνυμα από την αρχή. Κάθε πάτημα στο πληκτρολόγιο σαν να προκαλούσε αρμονικές ταλαντώσεις στο νερό. Μικρές σταγόνες νερού αναδύονταν από τον υπολογιστή προς το ταβάνι και χάνονταν. Σαν να βρίσκομαι εγώ πλέον στον ωκεανό και να βουλιάζω μέσα του όλο και πιο πολύ. Ακούγονται μόνο το πάφλασμα των κυμάτων και ο ήχος του νερού, αυτή η υπέροχη σιωπή με βάθος. Η συνάδελφός μου ανοιγοκλείνει το στόμα της και βγάζει υγρές φυσαλίδες. Ένας άλλος κολυμπάει μπροστά μου και ένας τρίτος βγάζει βράγχια και αναπνέει μέσα στο νερό. Το γραφείο βυθίζεται σταδιακά μέσα στη θάλασσα. Κολυμπώ. Προσέχω τρεις γυναίκες. Μου φαίνονται αρκετά οικείες φυσιογνωμίες, καθώς τα γυμνά τους κορμιά λικνίζονται ελαφριά μέσα στο νερό. Μου χαμογελάνε, με χαιρετούν και μου λένε κάτι, που όμως δεν μπορώ να κατανοήσω καθώς οι φυσαλίδες καλύπτουν τα λόγια τους. Παρακάτω βλέπω ένα φως. Το ακολουθώ. Ένα μεγάλο ναυάγιο. Κοιτάζω μέσα στο εσωτερικό του πλοίου. Είναι τα αφεντικά μου με κάποιους Άραβες και Κινέζους. Μάλλον κλείνουν άλλη μια συμφωνία για αγοραπωλησία καραβιού. Ενώ οι Άραβες και οι Κινέζοι μιλάνε ελληνικά, τα αφεντικά μου επικοινωνούν με έναν περίεργο συνδυασμό των δυο γλωσσών - αραβικά με κινέζικα. Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα από όσα λένε. Κινούνται μέσα στην καμπίνα, ενώ από το πάτωμα βγαίνει πετρέλαιο, που εξαπλώνεται στο δωμάτιο. Αυτοί αμέριμνοι συνεχίζουν τη δουλειά τους. Η καμπίνα ξεχειλίζει και το πετρέλαιο σταδιακά εξαπλώνεται μέσα στη θάλασσα και την απονεκρώνει. Κολυμπώ απεγνωσμένα προς την επιφάνεια μήπως και καταφέρω να σωθώ.

Βγαίνοντας στην επιφάνεια του γραφείου, αποφάσισα να γυρίσω σπίτι μου. Χωρίς να έχω καμία διάθεση για έξοδο ή για κάποια συνάντηση με φίλους. Ήμουν ήδη πολύ κουρασμένος. Κατά την επιστροφή στο σπίτι, εκεί που πάρκαρα, πρόσεξα μια γυναίκα να κρατάει μια γυάλα με ένα χρυσόψαρο. Δεν σκέφτηκα κάτι εκείνη τη στιγμή, αλλά μετά από λίγο αναρωτήθηκα πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα κάνει εντελώς διαφορετικές επιλογές. Πώς θα ήταν αν ήμουν εγώ ο προσωπικός ήρωας του εαυτού μου, μακριά από εξαντλητικά αφεντικά, που αποδεικνύουν συνέχεια τη θέση τους στην ιεραρχία της εταιρείας. Πώς θα ήταν να μπορώ να σαγηνεύσω μερικές από τις γυναίκες με τις οποίες συναναστράφηκα και να μην με αγνοούσαν μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Η γυάλα με το χρυσόψαρο μετατρέπεται σε ένα μικρό ενυδρείο με διάφορα ψάρια. Κανείς δεν έχει περιποιηθεί το ενυδρείο και τα ψάρια καθώς και οι υπόλοιποι οργανισμοί πεθαίνουν. Το ενυδρείο αρχίζει να βρωμίζει περισσότερο, το γυαλί να πρασινίζει από τη μούχλα. Ρίχνω ένα φάρμακο για να διαλύσω τη βρώμα, αλλά μου φαίνεται πως όλοι οι οργανισμοί και τα ψάρια είναι ήδη νεκρά, μιας και δεν κουνιούνται. Ακόμα και το χρώμα τους έχει αλλάξει. Απογοητεύομαι. Ξαφνικά όμως προσέχω έναν αστερία να κάνει μια ανεπαίσθητη κίνηση και να βγάζει φυσαλίδες.

Είδα ένα κορίτσι χθες. Μεγάλα γαλανά μάτια. Σπαστά ξανθά μαλλιά. Φαινόταν μικρή. Αθώα. Θα μπορούσα να την ερωτευθώ. Ακόμη πιστεύω πως θα βρω μια κοπέλα που θα ταιριάξω. Έχω χάσει μεγάλο κομμάτι της εμπιστοσύνης μου βέβαια. Και στη δουλειά πλέον δεν μπορώ να πω ότι μεγαλώνει η αυτοπεποίθησή μου με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Η αλήθεια είναι ότι έχει αρχίσει να με ενοχλεί η ασχήμια, που βλέπω. Ο αστερίας όμως αναπνέει. Θα πρέπει και εγώ να μάθω να αναπνέω περισσότερο. Να αναπνέω καλύτερα. Μπορώ να τα καταφέρω. Το νιώθω. Ναι, είμαι σίγουρος πλέον. Το νιώθω.