ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 35ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

"Method and knowledge are to be practiced together. Method accompanies knowledge and knowledge accompanies method—that is how we are to bring these teachings into our own experience."

                                                            Khenchen Thrangu Rinpoche

"Teaching and listening are proper when they are beneficial to the mind. Controlled and disciplined behavior is the sign of having heard teachings. Afflictions are reduced as a sign of meditation. A yogi is the one who understands reality."

                                                                                 Kadam Geshe Sangpuwa

 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

184. Ερώτηση: Τελικά τι πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε, τη σκέψη ή το συναίσθημα;

Διάφοροι ψευτογκουρού, δήθεν πνευματικοί, που απλά δεν ξέρουν και καταπιέζονται για να νομίζουν ότι ξέρουν, λένε, να κυριαρχεί η σκέψη πάνω στο συναίσθημα. Να κυριαρχήσουν τα αισθήματα, λένε άλλοι. Οι φωνές θεριεύουν μέσα στα κεφάλια τους, πάσχουν να ξεμπλέξουν με περισσότερο μπέρδεμα: η  απελευθέρωση έρχεται μέσα από τα βιώματα και οφείλουμε να νιώσουμε όλα τα αισθήματα για να έρθουμε σε πνευματική ανάταση. Είναι αδύνατον να καταπιέσουμε τις σκέψεις. Αλλά αυτό που είναι δυνατόν, είναι το να παρατηρούμε - μόνο έτσι  οι σκέψεις σβήνουν. Βιώνοντας αισθήματα βαθιά έρχεται η ελευθερία. Παρατηρώντας βαθιά τις σκέψεις έρχεται η ελευθερία. Η "μη προσκόλληση" στη ματαιότητα του κόσμου σημαίνει ελευθερία. 

185. Ερώτηση: Πως θα νικήσουμε όλο αυτό το σύστημα που μας κατευθύνει προς τη μιζέρια, τη δυστυχία, τη μικροπρέπεια;

Τα πάντα είναι κατευθυνόμενα. Μέχρι και η διαμαρτυρία μας απέναντι σε αυτή τη χούντα της κατεύθυνσης είναι κι αυτή κατευθυνόμενη. Ότι υπάρχει έξω είναι αυτό που φτιάχνεται από το μέσα μας. Είναι τόσο εύκολο, μα τόσο δύσκολο: συνεχίζουμε αιώνια  να αντιγράφουμε την ανοησία μας. Η κοινωνική ανάλυση ξεκινάει από την ατομική ανάλυση του εαυτού. Πρωτόγονος εαυτός, πρωτόγονη κοινωνία. Φοβόμαστε να αλλάξουμε μήπως αποτύχουμε, ενώ δεν βλέπουμε ότι έχουμε αποτύχει παταγωδώς στα πάντα.

Ο φόβος της αποτυχίας, μας κρατάει δέσμιους σε μια συνεχόμενη αποτυχία. Η νίκη είναι πραγματική μόνο αν σε κάνει καλύτερο.

186. Ερώτηση: Η ίδια η ζωή δείχνει ξένη, φορτική, ένα φορτίο που δεν μπορούμε να το κουβαλήσουμε. Πως αντιστρέφεται αυτή η άσχημη εικόνα για τη ζωή μας;

Το μυαλό είναι ο δρόμος προς την κόλαση ή τον παράδεισο. Όταν δεν έχουμε ηρεμία, το μυαλό περιφέρεται ακάθαρτο, ζούμε στις σκιές του παρελθόντος, χάνουμε το παρόν και αναμένουμε ένα προκαθορισμένο μέλλον. Ένα ταραγμένο μυαλό είναι η αντανάκλαση μιας μπερδεμένης ψυχής. Το μυαλό είναι ο καθρέπτης που δείχνει τις εικόνες που περιφέρονται μέσα μας. Συσσωρεύουμε προκαθορισμένες σκεπτομορφές και σε συνδυασμό με τα "Εγώ", δημιουργούμε "ψυχική γραφειοκρατία" και οδηγούμαστε - σε σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους- σε έναν αποπνικτικό εγωκεντρισμό. Το χάος που κουβαλάμε μέσα μας, είναι μια απέραντη βιβλιοθήκη γεμάτη σκόρπια χαρτιά και βιβλία, σκονισμένα και παραπεταμένα, που αντί να τα βάλουμε σε μια τάξη, τα πετάμε δεξιά και αριστερά στον έξω κόσμο -  και το χάος συνεχίζεται. Οι περισσότεροι από εμάς ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε το πόσο παραπλανημένοι είμαστε υπό το βάρος της διχοτόμησης και μηχανικής λειτουργίας του μυαλού, ενώ έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε ελεύθεροι. Όλη αυτή η λάσπη που εμποδίζει τον κήπο να ανθίσει, δεν παραμένει μόνο στην επιφάνεια, μας διαβρώνει. Το μυαλό τραυματίζεται και η ψυχή παραπλανάται. Ένα μυαλό στιγματισμένο, περιορισμένο, δεν μπορεί να είναι φρέσκο, νέο ή ευλύγιστο. Επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα κι επαναλαμβάνεται το ίδιο και το ίδιο έργο, μέχρι να φτάσει σε ένα σημείο, που η  ζωή μας δείχνει φορτική, ξένη, ζωή κάποιου άλλου.

187. Ερώτηση: Που βρίσκεται το όριο ανάμεσα στον "Εαυτό" και το "Εγώ";

Δεν γίνεται να είσαι αξιόπιστος με τον εαυτό σου και την ίδια στιγμή να είσαι και εγωκεντρικός. Το να είσαι εγωιστής, σημαίνει ότι κοιμάσαι και δεν μπορείς να αναλάβεις καμία ευθύνη. Η αξιοπιστία έρχεται με την επίγνωση. 

Είναι σαν να αναρωτιέσαι όταν εισέρχεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο: "Αν φέρω φως στο δωμάτιο τι πρόκειται να κάνω με το σκοτάδι"; Μα η απάντηση είναι απλή. Δεν θα υπάρχει σκοτάδι. Ο "Εαυτός" είναι συνείδηση. Το "Εγώ" είναι ασυνειδησία. Δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί. Παραμένοντας αξιόπιστος, δημιουργείς φως και αυτόματα το σκοτάδι των "Εγώ" διαλύεται.

188. Ερώτηση: Ποιος μπορεί να είναι ο πραγματικός στόχος της ζωής μας;

Η ζωή έχει δύο διαστάσεις. Την οριζόντια και την κάθετη. Στην οριζόντια, όπου  η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ζει, ζητάς πολλά, όλο και πιο πολλά. Η ποιότητα δεν σε απασχολεί: καμία ποιότητα δεν πρόκειται να σε ικανοποιήσει. Η οριζόντια γραμμή είναι ποσοτική. Είναι η απόσταση μεταξύ του "Εγώ" και του "Θέλω όλο και πιο πολλά". Ο σκοπός της επιθυμίας παραμένει ακριβώς ο ίδιος, έχεις τον ίδιο στόχο ως παιδί, τον ίδιο ως νέος, τον ίδιο ως γέρος, ως την τελευταία σου αναπνοή. Η οριζόντια γραμμή του "Θέλω", είναι μια ψευδαίσθηση όμως. Ο ορίζοντας δεν υπάρχει, φαίνεται σαν να ενώνεται με τη γη λίγα μίλια μακριά, εκεί που φτάνει η όραση. Τελικά, όμως, δεν ενώνεται. Αυτή η γραμμή είναι ατελείωτη γιατί ο στόχος είναι ψεύτικος. Η υπομονή σου εξαντλείται, η ζωή σου είναι περιορισμένη. Μια μέρα κάποιος τυχερός θα αναλογιστεί ότι όλη αυτή η γραμμή των "Θέλω", των ψεύτικων στόχων, είναι μάταιη. Εκείνη τη στιγμή, μπορεί να συνειδητοποιήσει την ύπαρξη της κάθετης γραμμής. Η κάθετη γραμμή κινείται σε εντελώς διαφορετική διάσταση. Δεν ζητάς απεγνωσμένα - γι' αυτό η ζωή τελικά σου δίνει, ως αντάλλαγμα. Δεν επιθυμείς τίποτε - γι' αυτό τόσα πολλά είναι διαθέσιμα για σένα. Δεν έχεις κανέναν στόχο - για αυτό είσαι τόσο κοντά να πετύχεις. 

Δεν έχεις καμία επιθυμία, κανέναν στόχο, καμία ερώτηση, δεν ικετεύεις, δεν παρακαλάς για τίποτα. Δεν νιώθεις καμία ένταση, κανένα άγχος για αποκτήματα. Είσαι απόλυτα ελεύθερος. Σε αυτή την χαλαρή ελεύθερη τελετή, συναντάς τη χαρά της ύπαρξης. 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ.

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ