April's Fool

Όχι ακριβώς απολογισμός, αλλά διανύω μια περίοδο, που έχω ανάγκη να συνδέσω τις δραστηριότητές μου, για να μπορέσω να ξεκαθαρίσω ποια θα ήθελα να είναι τα επόμενα βήματά μου και πως αντίστοιχα θα τα προωθήσω.
Από τη μία το Θέατρο Ταρώ και τα εργαστήριά του, όπως προέκυψαν από την τεράστια αγάπη και το πάθος μου για το θέατρο, σε συνδυασμό με την ανακάλυψη ενός νέου κόσμου, που είναι οι κάρτες Ταρώ.
Από την άλλη, η ιστορία του Φάουστ και το αντίστοιχο soundtrack του, η αφήγηση γενικά ιστοριών μέσα από τη μουσική και τον ήχο. Μια "περιπέτεια", που ξεκίνησε το 2011 από τα χρόνια του διαδικτυακού σταθμού poplie, που είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία του καλλιτεχνικού ονόματος Rendeece, και φυσικά την εκδοχή μου πάνω στην Αλίκη Στη Χώρα των Θαυμάτων. Αυτά τα χρόνια στον poplie κατανόησα το νόημα της φυσικής εξέλιξης μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, του να έχεις την υπομονή να αποκαλυφθούν οι ιδέες πιο ολοκληρωμένες και να τις βοηθήσω να αναπτυχθούν οργανικά, χωρίς την πίεση των πρώτων μου θεατρικών δημιουργιών, που μου είχαν προκαλέσει πολύ άγχος και ένα αλόγιστο ξόδεμα οικονομικών πόρων, για να μην το θέσω πιο "τραγικά".





Το θέατρο ήταν ένα πάθος, που ξεκίνησε το 1999 με την γνωριμία με μια ηθοποιό του Εθνικού Θεάτρου, συνεχίστηκε με εργαστήρια το 2001 μέχρι το 2006. Την ίδια χρονιά (2006) ξεκίνησα τις πρώτες μου παραγωγές με τη μη κερδοσκοπική εταιρεία Play-Full που είχα δημιουργήσει και ο κύκλος αυτός έκλεισε το 2009 με τα παραπάνω οικονομικά αποτελέσματα. Αφήνοντάς μια πικρή γεύση και απογοήτευση, κυρίως γιατί δεν ήξερα πως να κατευθύνω τη δημιουργικότητά μου, και δεν είχα τα εργαλεία αυτά, που απαιτούνται για τη συνεργασία με τους ηθοποιούς και άλλους καλλιτεχνικούς συνεργάτες. Μου πήρε σχεδόν δέκα χρόνια, να δω με άλλο μάτι αυτές τις πρώτες δημιουργίες και να αποφασίσω να τις διαθέσω στο youtube κανάλι μου. Αντίστοιχα το 2012-13, υπήρξε άλλη μια συνεργασία με το Μικρό Θέατρο Αγρινίου και τη φίλη σκηνοθέτη Κατερίνα Καραδήμα, στην κωμωδία "Δράκουλας, Κωμωδία και Δαγκώνει", στην οποία πάλι είχαν προκύψει τα ερωτήματα γύρω από τις καλλιτεχνικές συνεργασίες, αλλά και στο ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος, ώστε να μπορέσω να αναπτύξω και να συνεισφέρω με τις ιδέες μου σε μια από κοινού καλλιτεχνική δημιουργία.
Ποιο ήταν όμως το βασικότερο ερέθισμα για να αρχίσω να κάνω όλες αυτές τις συνδέσεις; Η εκκίνηση της προετοιμασίας του έργου "Οθέλλος" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες του έργου, ένιωσα το ίδιο αρχικό σοκ όταν είχα διαβάσει την πρώτη σελίδα του Φάουστ του Γκαίτε, παρότι δεν ήταν η πρώτη φορά, που ερχόμουν σε επαφή με το συγκεκριμένο έργο. Αλλά η προετοιμασία του συγκεκριμένου έργου για εργαστήρι του Θεάτρου Ταρώ, θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο από όσο είχα αρχικά υπολογίσει. Πόσο μάλλον όταν μόλις πριν λίγο διάστημα ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση του εργαστηρίου στο έργο "Ο Γλάρος" του Άντον Τσέχοφ.
Επίσης, στο εργαστήρι, που έλαβε χώρα στο Πνευματικό Κέντρο της Λευκάδας, το ηχητικό κομμάτι δεν βρήκε τόσο χώρο για αυτοσχεδιασμό και παιχνίδι. Αναζητώντας όλες αυτές τις ιδέες και τους συνειρμούς, μου έγινε ξεκάθαρο ότι αν το Θέατρο Ταρώ μπορεί να αποτελέσει ένα ουσιαστικό εργαλείο για συνεργασία, δημιουργία, αλλά και έρευνα, αυτό πρέπει να γίνει αρχικά βασισμένο στις ικανότητες και την αισθητική του συντονιστή και με τους κύκλους εργαστηρίων και την υπομονή οι ιδέες να ολοκληρωθούν σωστά για να συνδεθούν σε μια ολοκληρωμένη πρόταση. Αλλιώς θα είναι μια ανολοκλήρωτη ιδέα, που βασίζεται στη βιασύνη και την προχειρότητα.
Μαθαίνοντας τα εργαλεία και τα μέσα του κανείς, είναι σημαντικό να συνεισφέρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και αν το Θέατρο Ταρώ μπορεί να αποτελέσει ένα θεατρικό μέσο εκπαίδευσης, θα πρέπει να έχει το χρόνο με το μέρος του και όχι να γίνει θήραμά του.

Σχόλια