ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 27ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

       

Δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες

Ο πρίγκηπας, πεπεισμένος πως έχει πάντα δίκιο, και πως οι άλλοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν τη σοφία του, αποφασίζει να κλειστεί σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες για το υπόλοιπο της ζωής του. Έτσι, σκέφτηκε, θα παρακολουθώ το μοναδικό σοφό που έχει απομείνει στο κρατίδιό μου και θα παίρνω μαζί του τις αλάνθαστες αποφάσεις μου. Ο πρίγκηπας μπαίνει τρέχοντας στο τεράστιο δωμάτιο, το γεμάτο καθρέφτες, όμως "τρομοκρατείται" στο θέαμα που αντικρύζει. Εκατοντάδες πρίγκηπες να τρέχουν καταπάνω του από την αντίθετη κατεύθυνση. Γυρίζει στα δεξιά, αλλά οι πρίγκηπες τον καταδιώκουν. Γυρίζει προς τα αριστερά, αλλά διαπιστώνει με τρόμο πάλι, ότι τον βρίσκουν κι εκεί. Όποια κατεύθυνση και αν διάλεγε, έβλεπε πως δεν είχε διαφυγή, από παντού ξετρύπωναν πρίγκηπες  για να τον "ποδοπατήσουν". Σε πλήρη παράνοια αρχίζει να φωνάζει, κι εκεί, πάνω στο μεγάλο τρόμο, η καρδιά του παραλύει και πεθαίνει. 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

154. Ερώτηση: Πως είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από την ψυχολογική δομή της κοινωνίας, να απαλλαγούμε δηλαδή από την ουσία της διαμάχης; 

Για να κατανοήσουμε και να απαλλαγούμε από κάθε είδους πρόβλημα, χρειαζόμαστε ευρεία μεταχείριση της ενέργειάς μας. Χρειαζόμαστε μεράκι και πάθος, διάρκεια και επιμονή. Δεν εννοούμε ενέργεια φυσική, σωματική, νοητική που θα εκδηλώνεται με μορφή αντιπαλότητας ή και αγριότητας ακόμη. Όσο αφήνουμε το μυαλό μας να χοροπηδάει με τα εξωτερικά ελατήρια, θα γινόμαστε ανόητοι-κατευθυνόμενοι-άβουλοι. Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, η εκκλησία, ή ακόμα και η διαφήμιση κλπ, δίνουν μια παροδική μόνο αίσθηση ικανοποίησης που σβήνει γρήγορα. Είμαστε όλοι εξαρτημένοι από κάτι. 

Από την άλλη, δεν μπορούμε να ζήσουμε εντελώς μόνοι, όμως είναι καλύτερα να αντιληφθούμε ότι συν-ταξιδεύουμε, δεν χρειάζεται να περιμένω εγώ εσένα και εσύ να περιμένεις εμένα. Η ανακάλυψη έρχεται ατομικά στον καθένα. Η ατομική ανακάλυψη είναι που δίνει ενεργητικότητα και δύναμη σε κάποιον να συνεχίσει. 

155. Ερώτηση:  Το να ανακαλύψω την αιτία, θα με κάνει ανεξάρτητο; 

Η ανακάλυψη της αιτίας είναι το πρώτο βήμα, όμως δεν απελευθερώνει το μυαλό. Μπορεί να εξαλείψεις την αιτία εξάρτησης, να την διαγράψεις, αλλά και πάλι, μια άλλη αιτία θα φυτρώσει. Η απλή νοητική παραδοχή, δεν μπορεί να απελευθερώσει ένα μυαλό. Πλήρης απελευθέρωση έρχεται όταν βλέπουμε ολόκληρη τη δομή και τη φύση της μηχανικής διέγερσης και πως η εξάρτηση κάνει το μυαλό ανόητο, βραδυκίνητο, απενεργοποιημένο. Όσο βλέπω τη ζωή δια μέσου κάποιου ιδιαίτερου φίλτρου ή δια μέσου κάποιας εμπειρίας που αποκόμισα κάποια στιγμή στο παρελθόν, ή μέσω κάποιας συγκεκριμένης γνώσης που δήθεν "σπούδασα" για χρόνια, ή με φόντο κάποια κοινωνική ή οικογενειακή θέση και παράδοση, δημιουργώ μεν "εγώ", αλλά δεν μπορώ να δω "ολοκληρωμένα". Ανακαλύπτω διαλεκτικά, μέσω ανάλυσης την αιτία εξάρτησής μου, όμως η σκέψη εκ φύσεως είναι τεμαχισμένη. Αν δεν απομακρύνω τη σκέψη, δεν βλέπω "ότι είναι", την όλη εικόνα. Όταν υπάρχει τεμαχισμός υπάρχει διαρροή ενέργειας. 

Έχουμε πειστεί, ότι δεν υπάρχει διαρροή ενέργειας όταν μιμούμαστε, όταν δεχόμαστε τυφλά το δόγμα, το κόμμα, τον παπά, την ιδεολογία, το σατανά. Ότι και να είναι άγιο ή όχι, είναι μια τεμαχισμένη δραστηριότητα, μια διαμάχη, ένα ασταμάτητο δεν-είναι-έτσι-θα-έπρεπε-να-είναι-αλλιώς. Όλη αυτή η "μασκαρεμένη" διαμάχη, είναι μια ατελείωτη σπατάλη ενέργειας. 

155. Ερώτηση: Είναι ένα καλό βήμα να λύνονται οι διαμάχες δια μέσου συζήτησης και ανάλυσης; 

Δεν με ενδιαφέρει να μάθω με ποιον βρίσκομαι σε διαμάχη. Δεν με ενδιαφέρει η ρηχή περιφερειακή διαμάχη με κάποιον. Αυτό που μας απασχολεί εδώ είναι γιατί η διαμάχη υπάρχει ως αρχή και γιατί πρέπει να συνεχίζει να υπάρχει για πάντα; 

Αν θέσουμε το ερώτημα με αυτόν τον τρόπο, είναι εντελώς διαφορετικό από κάποια περιφερειακή προσωπική διαμάχη. Φτάνουμε έτσι στον πυρήνα του προβλήματος. Βλέπουμε το βαθύτερο ζήτημα και βλέπουμε ότι η διαμάχη πηγάζει από την επιθυμία. Πριν λοιπόν από τη διαμάχη, θα ήταν πιο "ευέλικτο" να εξετάσουμε την επιθυμία ως πηγή διαμάχης. Μέσα μας, είμαστε σε μια διαρκή κατάσταση αντιφάσεων, και αυτές οι αντιφάσεις προέρχονται από επιθυμίες. Θέλουμε τη μία στιγμή κάτι, την άλλη στιγμή θέλουμε κάτι άλλο. Είναι το κυνήγι της ρηχής ευχαρίστησης και η αποφυγή του πόνου, γυρνάμε δηλαδή ξανά στις τέσσερις δονήσεις, που έχουμε αναφέρει σε προηγούμενες σχολές. 

156. Ερώτηση: Η δυαδικότητα είναι μέρος της φύσης. Όταν κάνουμε κάτι ευχάριστο και κάτι δυσάρεστο κάνουμε την ίδια προσπάθεια; Έχω την εντύπωση πως όχι... 

Ήδη, λοιπόν, είμαστε διαιρεμένοι: κάτι ευχάριστο και κάτι δυσάρεστο. Η δυαδικότητα στη φύση υπάρχει για να κρατάει ισορροπία, μιλάμε για αντίθετες, όμως αλληλοσυμπληρώμενες ταυτόχρονα δυνάμεις: φως – σκοτάδι, άντρας – γυναίκα, κρύο- ζεστό, για να αναφέρουμε κάποια βασικά παραδείγματα. Όμως εδώ αναφερόμαστε στον εσωτερικό μας κόσμο, για μια δυαδικότητα που μπλέκει στα γρανάζια του μυαλού και γίνεται πολυπλοκότητα. Ο φυσικός νόμος έχει πάει περίπατο. Έτσι ας ρωτήσουμε καλύτερα: "Για ποιο λόγο έχουμε αυτή την πολυπλοκότητα μέσα μας"; Μην περιμένετε απάντηση, πρέπει να εξασκήσετε το μυαλό σας για να βρείτε απαντήσεις. Οι λέξεις που χρησιμοποιώ, είναι ο καθρέπτης πάνω στον οποίο θα κάνετε τη δική σας παρατήρηση. 

Γιατί έχουμε συνέχεια αυτή τη γλώσσα να μιλάει μέσα μας ακατάπαυστα; Μήπως γιατί κουβαλάμε συνέχεια αυτό το αρρωστημένο δεν-είναι-έτσι-θα-έπρεπε-να-είναι-αλλιώς; Έχουμε τον περιορισμό μας του τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Το να σκεφτούμε το αντίθετο της διαμάχης θα μας φέρει από μόνο του ειρήνη; Όχι. Το να σκεφτούμε το αντίθετο της ζήλειας, θα μας φέρει χαρά; Και πάλι όχι. Το να χρησιμοποιούμε το αντίθετο ως μοχλό για να απαλλαγούμε από ότι-είναι, θα μας κάνει να διαγράψουμε αυτό το δυσάρεστο ότι-είναι; Φυσικά όχι. Άλλωστε μπορεί να είναι δυσάρεστο μόνο στη δική μας σκέψη.  Μήπως χρησιμοποιούμε το αντίθετο για να αποφύγουμε το γεγονός ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το ότι-είναι; Ή μήπως είναι η ανόητη προπαγάνδα, η ανόητη εκπαίδευση που έχουμε αιώνες τώρα, και που λέει ότι πρέπει να έχεις κάτι ιδεώδες, ώστε να το συγκρίνεις με το ότι-είναι και έτσι να αποφεύγεις το παρόν με ότι αυτό συνεπάγεται; Έχουμε προγραμματιστεί, ότι το να έχουμε ένα ιδανικό μας βοηθάει να απαλλαγούμε από το ότι-είναι, όμως δυστυχώς αυτό δεν λειτουργεί. Αυτού του είδους οι προσεγγίσεις, οδηγούν αναπόφευκτα σε υποκρισία και κακοήθεια. Μπορεί να φουσκώνεις από σιγουριά ότι έχεις απαλλαγεί από τη βία για το υπόλοιπο της ζωής σου και καθόλη τη διάρκεια της ζωής, να πετάς δεξιά και αριστέρα σπόρους βίας. 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές). 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ