ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 34), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

‘ I am still searching for God. I know his home, so I avoid it and search everywhere else. 

  The excitement is great, the challenge is great and in my search I continue. 

I continue to exist. God is a danger- I will be annihilated. 

But now I am not afraid even of God, because I know His home. 

So, leaving his home aside, I go on searching for him all around the universe. 

And deep down I know my search is not for God, my search is to nourish my ego” 

                                                                                               Rabindranath Tagore 

‘When the magic city of delusion disappears into empty desert, the eyes again find an illusory jewel’ 

                                                                                            Thinley Norbu 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

178. Ερώτηση: Μπορούμε να αναφερθούμε σε σωστές συμπεριφορές απέναντι σε αρνητικά αισθήματα; Επίσης, τι εννούμε θετικά ή αρνητικά αισθήματα, τα δεχόμαστε ή τα απορρίπτουμε; 

Υπάρχει η εντύπωση πως θετικό είναι πάντα το καλό και αρνητικό είναι πάντα το κακό. Ας πάρουμε τις δύο αυτές λέξεις για να εξηγήσουμε τις κοινές έννοιες, "Αποδέχομαι" και "Αποδοκιμάζω". Σε κάθε περίπτωση δεν είναι θέμα απόρριψης, είναι θέμα κατανόησης. 

Μπορούμε να έχουμε σωστή ή λάθος στάση, στην αρνητικότητά μας. Μπορούμε να έχουμε στάση αποδοχής σε κάποιες περιπτώσεις και στάση αποδοκιμασίας σε άλλες, επειδή η έλλειψη κατανόησης γεννιέται όταν έχουμε λάθος εντυπώσεις. Κάποιοι άνθρωποι τηρούν στάση αποδοκιμασίας σε οτιδήποτε, απέναντι στα πάντα και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να αναπτύξουν στάση επιδοκιμασίας σε κάτι που όφειλαν να αποδοκιμάσουν. Επίσης υπερβολική επιδοκιμασία σε κάτι μπορεί να κακομάθει, να φθείρει, να καταστρέψει. Είναι πολύ σημαντικό να μελετήσουμε τις συμπεριφορές που επιλέγουμε γιατί συχνά παίρνουμε στάση αποδοκιμασίας σε κάτι που για να το καταλάβουμε χρειάζεται να το επιδοκιμάσουμε. Η σωστή στάση, είναι απαραίτητη για σωστή κατανόηση. Πολλοί άνθρωποι για παράδειγμα μπορεί να αποδοκιμάζουν για καιρό έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς, και αυτό τους κάνει να σταματάνε να αναπτύσσονται ενώ  μέχρι τότε να τα πήγαιναν περίφημα. Και αρχίζουν να καταλαβαίνουν ξανά μόνο όταν αλλάξουν την στάση τους. Ακόμη υπάρχουν θέματα που τα καταλαβαίνουμε μόνο αν υιοθετήσουμε μια αρνητική στάση. Όχι, φυσικά να πέσουμε στην παγίδα να ταυτιστούμε με το αρνητικό συναίσθημα που συνάπτεται με την αρνητική στάση. Έχουμε πολλά αρνητικά συναισθήματα επειδή δεν έχουμε επαρκή αρνητική στάση απέναντί τους ώστε να τα εξαφανίζουμε "εν τη γενέσει τους". Ίσως ακούγεται παράδοξο, αλλά για παράδειγμα είναι καλό να είμαστε αρνητικοί απέναντι στον θυμό, να κρατάμε απόσταση, και όταν καταλαβαίνουμε ότι μας κυριεύει να τον απορρίπτουμε. 

179. Ερώτηση: Τι είναι τελικά ο φόβος; Είναι κάτι έμφυτο; 

Ο φόβος είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ζωής μας. Ένας νους που φοβάται, ζει σε παραζάλη, υπό συνεχή διαστρέβλωση και επιθετικότητα. Δεν τολμάει να κάνει ούτε μισό βήμα μακριά από τα καλούπια της σκέψης του και αυτό γεννάει με τη σειρά του υποκρισία. Ότι όμως και να κάνουμε, αν δεν απαλλαγούμε από τους φόβους μας, θα ζούμε πάντα στις σκιές της σπηλιάς. 

Υπάρχουν δύο ειδών φόβοι: ο "φυσικός φόβος", έμφυτος από τα ζωώδη μας ένστικτα. Και υπάρχει και ο "ψυχολογικός φόβος" που δείχνει άπειρος όμως μπορούμε να τον ελέγξουμε. Το να δούμε τον ψυχολογικό μας φόβο, μας βοηθάει να δούμε που απλώνεται ο ζωώδης φόβος, όμως δεν μπορούμε να κάνουμε το ανάποδο, δεν θα μας βοηθήσει ποτέ. 

Γνωρίζουμε ποιοι είναι οι φόβοι μας: να μην έχουμε αρκετά για επιβίωση, να χάσουμε την κοινωνική μας θέση, να χάσουμε το "πρόσωπο" στην κοινωνία, να χάσουμε το "αξιαγάπητο" από κάποιο πρόσωπο που μας ενδιαφέρει, τι θα συμβεί αύριο ή τον άλλον χρόνο, πότε θα πεθάνουμε. Αμέτρητοι φόβοι μας καταδυναστεύουν. Και τι κάνουμε με τους φόβους μας; Όταν μιλάμε για θάνατο χτυπάμε ξύλο ή φτύνουμε τον κόρφο μας ή κοιτάζουμε τον ουρανό προσευχόμενοι. Προσπαθούμε να τρέξουμε μακριά από το φόβο, αλλά το να τρέξουμε μακριά του δεν γίνεται, ο φόβος τρέχει μαζί μας και αυξάνεται. 

Μια από τις μεγαλύτερες αιτίες που προκαλούν φόβο, είναι ότι δεν θέλουμε να αντικρύσουμε τον εαυτό μας όπως είναι. Προτιμάμε να εξετάζουμε τον ιστό των αποδράσεων που έχουμε αναπτύξει για να απαλλαγούμε από αυτούς. Αν το μυαλό προσπαθεί να μεταφράσει, να εξηγήσει, να αναλύσει, να καταπιέσει, να υπερισχύσει του φόβου, τότε αρχίζει η προστριβή και η διαμάχη. Τότε καλύτερα να θέσουμε κάποια ερωτήματα... 

180. Ερώτηση: Τι είναι φόβος και πως αναδύεται; 

Ακολουθώ έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Σκέφτομαι με συγκεκριμένο σχέδιο. Έχω σίγουρες ασφαλείς αντιλήψεις και δόγματα και δεν θέλω όλα αυτά τα πρότυπα της ύπαρξής μου να ενοχληθούν γιατί έχω όλες τις ρίζες των "Εγώ" μου θαμμένες εκεί. Η οποιαδήποτε ενόχληση μου προκαλεί δυσαρέσκεια, γιατί η ενόχληση διεγείρει την αμφισβήτηση, παράγει την κατάσταση του "Αγνώστου" και το "Άγνωστο" δεν μου αρέσει. Αν αποχωριστώ από οτιδήποτε γνωρίζω και πιστεύω, θέλω λεπτομέρειες και σιγουριά για την καινούρια κατάσταση στην οποία πηγαίνω (και ως φαύλος κύκλος, η νέα κατάσταση, αφού παραμένω γαντζωμένος στις παλιές μου αντιλήψεις, δεν θα διαφέρει και πολύ από την παλιά). Έτσι τα εγκεφαλικά κύτταρα έχουν φτιάξει το πλαίσιό τους, βάση των σίγουρων αντιλήψεων και αρνούνται να ξαναφτιάξουν καινούριο σχέδιο που μπορεί να είναι αβέβαιο. Αυτή η κίνηση από το Γνωστό στο Άγνωστο είναι αυτό που λέμε φόβος. 

Στην παρούσα στιγμή, εδώ και τώρα, συζητάμε και είμαστε ήρεμοι. Δε φοβόμαστε στο παρόν, τίποτα δεν μας απειλεί. Αλλά πέρα από την τωρινή στιγμή, υπάρχει ένα βαθύ υπόστρωμα του μυαλού, που σκέφτεται τι θα συμβεί στο μέλλον και ανησυχεί, ή μήπως κάτι έρθει από το παρελθόν και μας τιμωρήσει. Έχουμε αρρωστήσει  πριν πέντε χρόνια και το μυαλό αρχίζει: πρόσεχε μην αρρωστήσεις ξανά, πρόσεχε όχι ξανά τα ίδια θα είναι κάτι πολύ άσχημο για σένα, και αυτός είναι φόβος. Ή το μυαλό όταν παίζει το "φιλμ του μέλλοντος": Πρόσεχε το μέλλον σου μπορεί να είναι άσχημο και επικίνδυνο, έχεις κάτι τώρα αλλά μπορεί να το χάσεις σύντομα. Μπορεί να πεθάνεις,  να χάσεις τη δύναμή σου ή την ικανότητα σου. Είναι φανερό, ότι δεν πας από τον κόσμο σου σε κάποιον άλλον κόσμο που λέγεται Κόλαση. ΦΕΡΝΕΙΣ την Κόλαση στον εαυτό σου, κάνεις τον κόσμο σου να γίνεται Κόλαση. Καμία στιγμή θανάτου, δεν περνάς από καμία ανάκριση στη Θύρα για τον άλλον κόσμο, καμία εξορία στα κοχλασμένα καζάνια δεν βιώνεις. Αντί αυτού δείχνεις αβοήθητος, γιατί δεν παρατηρείς, ξεχνάς την αλήθεια, κρύβεσαι με ψευδαίσθησεις, και όλες αυτές οι ανοησίες που έχεις αγκαλιάσει ως αρχές, είναι συμπλέγματα που έχουν κάνει την Κόλαση να ριζώσει στη Γη. 

Ο κόσμος λεηλατείται από δαίμονες. Η Κόλαση έχει ριζώσει στη Γη, γιατί ο άνθρωπος είναι αμετακίνητος στις θέσεις των "Εγώ" του. Έχει παραμείνει για τα καλά στην πλεονεξία, στο μίσος, στην εκμετάλλευση και χτίζει ανάλογα, γιγαντώνει την λανθάνουσα εξέλιξη. 

181. Ερώτηση: Είναι εφικτό, το μυαλό να ζήσει απόλυτα, ολοκληρωμένα στο παρόν; 

Μόνο ένα τέτοιο μυαλό σταματάει να βιώνει φόβο και κατανοεί τη δομή της σκέψης, της μνήμης και του χρόνου. Και δεν εννοούμε καινούρια συσσώρευση γνώσης και νοητικής πληροφορίας. Δεν εννοούμε να το καταλάβει προφορικά αλλά το άτομο να νιώσει με όλη του την καρδιά, να χρησιμοποιήσει όλο το θάρρος και το κουράγιο που αναδύεται από την καρδιά του, έτσι μόνο το άτομο θα νιώσει ελεύθερο από φόβο. Έτσι το μυαλό μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σκέψη χωρίς να δημιουργεί "φόβοσκεπτομορφές".

Η μνήμη (άρα και η σκέψη) είναι χρήσιμη φυσικά, για κάποιο επίπεδο. Όταν όμως η σκέψη σχεδιάζει ψυχολογικά το μέλλον και αναπηδάει από μέλλον σε παρελθόν και το ανάποδο, δημιουργεί φόβο ή ευχαρίστηση, το μυαλό αμβλύνεται και η αδράνεια είναι αναπόφευκτη. Δείχνει τρελό, αλλά συνεχίζουμε να αναλύουμε μέλλον και παρελθόν υπό το πρίσμα της ευχαρίστησης-πόνου και φυσικά η συνήθεια αυτή δημιουργεί ανεξέλεγκτα Φόβο. 

182. Ερώτηση: Υπάρχει δυνατότητα να αποκτήσουμε πλήρη και ολική επίγνωση της συνείδησης, και όχι μόνο ένα κομμάτι αυτής; 

Είμαστε απασχολημένοι μόνο με μια μικρή γωνία της συνείδησης, στο κομμάτι που αντιστοιχεί στην καθημερινή μας ζωή. Το υπόλοιπο κομμάτι το ονομάσαμε υποσυνείδητο. Είναι ένα αχανές πεδίο με όλα τα κίνητρα που διέπουν την ζωή μας, τους φόβους, τις κληρονομικές μας συνήθειες. Αυτό το κομμάτι είτε δεν μπορούμε να το ανοίξουμε είτε πολλές φορές, αν έχουμε βρει την πόρτα, δεν τολμάμε να την ανοίξουμε. Η διαίρεση είναι ανόητη. Χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη (υποσυνείδητο) επιστημονικά και με κάθε σοβαροφάνεια για να αναλύσουμε κάτι σκοτεινό ή σκονισμένο ενώ το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αντιληφθούμε τη συνείδηση ως ένα και μοναδικό κομμάτι. Αναλυτές και ψυχολόγοι έχουν σπαταλήσει άπειρες ώρες σε αναλύσεις. Γιατί όμως δίνουμε τόση προσοχή σε αυτό το κομμάτι; Και γιατί το κοιτάζουμε ως κάτι τερατώδες πολλές φορές ή ως αιτία πολλών κακών. Μα αν το δούμε έτσι δεν βλέπω καμία διαφορά με το συνειδητό, και το ασυνείδητο δείχνει το ίδιο ανόητο, διχασμένο, περιορισμένο, ανήσυχο, εγωκεντρικό. Αν το δούμε σαν ολότητα, σαν ένα, ενεργοποιούμε την προσοχή μας να είναι και αυτή ολική, και όχι μια εγκλωβισμένη προσοχή. Όταν δούμε την ολότητα, το αχανές πεδίο της συνείδησης, τότε σταματούν και οι εσωτερικές προστριβές. Όταν διαιρούμε σκέψεις, αισθήματα, πράξεις, σε διαφορετικά επίπεδα, γεμίζουμε τη ζωή μας προστριβές. 

183. Ερώτηση: Με προσοχή και αυτοσυγκέντρωση μπορούμε να δούμε την αλήθεια; 

Όπου υπάρχει ολότητα υπάρχει αλήθεια. Όμως οι περισσότεροι από εμάς, ούτε καν έχουν διανοηθεί ότι υπάρχει η δυνατότητα επειδή κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και αποφεύγουμε τον εαυτό μας. Κατηγορούμε άλλους, εξηγούμε γεγονότα που λαμβάνουν χώρα μακριά από εμάς όμως φοβισμένοι αποφεύγουμε να κοιτάξουμε. Όταν κοιτάζεις/παρατηρείς ολοκληρωμένα, με όλη την προσοχή σου, όλο το Είναι σου, με κάθε κύτταρο του σώματος, με απόλυτη εγκατάλειψη του Εγώ σου, εκεί υπάρχει μόνο καθαρότητα, καθόλου χώρος για φόβο, διαμάχη, προστριβή.

Προσοχή και αυτοσυγκέντρωση δεν είναι το ίδιο. Η αυτοσυγκέντρωση αποκλείει κομμάτια. Η προσοχή είναι πλήρης ολική επίγνωση, δεν αποκλείει τίποτα. Όσο περιφερόμαστε στον κόσμο διαπιστώνουμε πως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε τόσο παγιδευμένοι στα διάφορα Εγώ μας, βασανισμένοι από τα μικρά προβληματάκια μας, το κυνήγι των απολαύσεων, τις φιλοδοξίες μας, ένα συνεχές αυτομαστίγωμα. Ούτε λόγος φυσικά για συνείδηση, ούτε καν για αυτοσυγκέντρωση. Ούτε εξωτερικά ούτε εσωτερικά. Για να καταλάβεις κάτι, ότι και να είναι αυτό, χρειάζεται να δώσεις όλη σου την προσοχή, και αυτό είναι επίγνωση. Μπορείς να δώσεις όλη σου την προσοχή μόνο αν έχεις πραγματικό ενδιαφέρον, και αυτό το ενδιαφέρον έρχεται μόνο αν αγαπάς τη μάθηση και την κατανόηση. Εκεί είναι ο δρόμος. Μοναδικός για τον καθένα, εμπλουτισμένος από την αιώνια πηγή της αγάπης. Σε μια τέτοια αγνή προσοχή, η επίγνωση του εαυτού αποκαλύπτεται μέσα σε μια στιγμή. 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές). 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ