2016 ending titles




Ναμαστε λοιπόν, στο κλείσιμο του 2016, πιο μόνοι από ποτέ ;-)

Λίγο πριν την αυγή του 2017, προσπαθώ να χαλαρώσω από διάφορα βάρη στη συνείδησή μου. Και συνειδητοποιώ ότι σε άλλο ένα κλείσιμο χρονιάς έχω να αντιμετωπίσω μια περίεργη συνείδηση, που απαιτεί να βυθιστώ σε σκοτεινά νερά για να μπορέσω να ανακαλύψω τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια του "παγόβουνου".

Θα ήθελα να είναι πιο απλή η ζωή μου, και εννοώ την προσωπική. Και όσες στιγμές το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν βοήθησα τον εαυτό μου να στραφεί προς τα εκεί. Και εκεί εμπλέκεται η ανθρώπινη καταγωγή, που είναι εμποτισμένη με "εγώ" και "μιζέρια". Αυτή η ανθρώπινη καταγωγή, που θέλει να σκουριάζει τη συνείδηση, να σου βαραίνει την καρδιά και να σε βουλιάζει σε μη υγιή σκοτάδια (ναι, υπάρχουν και τα καθαρά σκοτάδια). Στο θέμα των σχέσεων μου είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ, να αποφασίσω, να διεκδικήσω, ίσως να πιστέψω, και να μην σκέφτομαι μόνιμα την απώλεια. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, είναι σχεδόν απίθανο να "βοηθήσω" στο να συμβεί κάτι πραγματικά θετικό στην προσωπική μου ζωή. Ή ακόμα και να βοηθήσω προς μια θετική κατεύθυνση τις βαλτωμένες σχέσεις μου.

Οπότε, είναι πολύ σημαντικό να αδειάσω όλα αυτά τα βάρη, να προσκαλέσω κάτι πιο θετικό στη ζωή μου. Ακόμα και στη σχέση, που έχω αυτή τη στιγμή, και μου μοιάζει τις περισσότερες φορές σαν ένα ταξίδι με αυτοκίνητο σε ένα απέραντο σκοτεινό τούνελ. 

Μπορεί να υπάρχουν χίλιες μύριες δικαιολογίες. Πολλές από αυτές να ισχύουν πράγματι. Όπως είναι οι συνθήκες ζωής εδώ στο χωριό, που για όποιον δεν μπόρεσε να υιοθετήσει ιδιαίτερα τα ηλίθια πρότυπα ζωής της επαρχειακής επιφάνειας ή για αυτόν που δεν ήθελε ποτέ να εμπλακεί με την "επαρχειακή αφρόκρεμα", το πιο πιθανό είναι να αναρωτιέται στα 35+ του, γιατί κατέληξε να πίνει κόκκινο κρασί μόνος στο γραφείο του και να εύχεται καλή χρονιά στο είδωλο του καθρέφτη του. Πιο άσχημο ακόμα είναι όταν το ταίρι σου ταυτόχρονα βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο. Αλλά για να καταλήξω... Ναι, ισχύουν οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε. Αλλά είναι δικαιολογίες. Γιατί αν πραγματικά θα θέλαμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας, καθημερινά θα διαλογιζόμασταν, δεν θα τρώγαμε στις γιορτές "τόνους κρέατος", θα αγκαλιάζαμε πιο συχνά τον σύντροφό μας, θα του κάναμε έρωτα περισσότερο και θα απολαμβάναμε όλες τις εκφάνσεις της ζωής περισσότερο. Επίσης, θα διεκδικούσαμε καθημερινά αυτά που πιστεύουμε και αυτά που ξέρουμε ότι μας κάνουν τη ζωή και τη σχέση μας ποιοτικότερη. Πόση μιζέρια πια να χωρέσουμε στη ζωή μας; Και πόση τελικά να "πετάμε στα μούτρα" των γονιών μας (ή και της κοινωνίας) για να τους ρίχνουμε το φταίξιμο για την τροπή της ζωής μας; Και αν τελικά νιώθουμε άσχημα που περπατάμε προς μια κατεύθυνση καθημερινά και έχουμε μια πολύ συγκεκριμένη πορεία, ας σταματήσουμε για λίγο, να κοιτάξουμε τον ουρανό, και ίσως να αλλάξουμε και πορεία. 

Θα νομίζετε τώρα ότι μετά από όλη αυτή την "ευχάριστη" παρατήρηση του παγόβουνου, που ονομάζεται μιζέρια δεν θα έχω διάθεση να ευχηθώ; Εννοείται θα ευχηθώ. Θα ευχηθώ όσες φορτούνες και να συμβαίνουν γύρω μας, στη ζωή μας, να καταφέρνουμε να κρατάμε τον δικό μας "ωκεανό" καθαρό, ατάραχο (όχι με την έννοια του δυσκίνητου), ώστε το πλοίο μας να είναι καλοτάξιδο. Η ζωγραφιά "Lucky Ship" της φωτογραφίας είναι δημιουργία της Τζωρτζίνας Αποστολούλου.

Εύχομαι ότι καλύτερο για το νέο έτος. Πολλά ευχαριστώ για τη συνεχόμενη υποστήριξη και φυσικά στο επανειδείν ;-)

Σχόλια