ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 46ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

241. Eρώτηση: Ο κοινωνικός ιστός δείχνει να έχει σχεδόν διαλυθεί στις σύγχρονες κοινωνίες. Πως μπορούμε να τον δημιουργήσουμε ξανά με γνώμονα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια; 

Είναι πολύ εύκολη η εκτροπή του ανθρώπου από την αρετή. Επιλέγουμε όλο και περισσότερο να κάνουμε το λάθος και το βίαιο ή το να κάνουμε καλές πράξεις για να κερδίσουμε το θαυμασμό των άλλων. Οι καλές πράξεις γίνονται για την γαλήνη μέσα μας και για πραγματική αγνή βοήθεια προς τους άλλους. Η καλοσύνη είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, δεν χρειάζεται ειδική γνώση, υψηλή νοημοσύνη, στοχασμό ή μια ιδιαίτερη κοινωνική θέση. Δεν χρειαζόμαστε ξεχωριστές επιδείξεις καλοσύνης με τυμπανοκρουσίες και θόρυβο. Η αρετή ας εκφράζεται με απλό τρόπο στην καθημερινότητα. Έτσι η ζωή, αυτόματα, βελτιώνεται. Για να την σταθεροποιήσουμε χρειάζονται τρία απλά βήματα: να ελέγχουμε τις επιθυμίες μας, να εκτελούμε τα όποια καθήκοντά μας με χαρά, να παρατηρούμε τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας με την ευρύτερη κοινωνία. Δια μέσου της απλότητας, να κατανοούμε τις δύσκολες καταστάσεις στη ζωή. Να χτίζουμε τις δυνάμεις μας ατάραχοι μπροστά στα εμπόδια, τον καταναγκασμό και την καταπίεση. Άσχετα από τις περιστάσεις δεν υπάρχει δρόμος για την ευτυχία, η ευτυχία είναι ο μόνος δρόμος. Η αυτοδιαχείριση των καταστάσεων δίνει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Το να εξαρτώμαστε από άλλους για την ευτυχία μας, είναι κάτι μάταιο. 

242. Ερώτηση: Τι λείπει από τις σύγχρονες κοινωνίες; 

Όλα έχουν ειπωθεί και όλα έχουν γραφτεί. Μην ψάχνουμε για κάτι νέο, μια καινοτομία που θα μας δείξει έναν νέο δρόμο. Αυτό που λείπει είναι να εφαρμόσουμε τα σοφά λόγια. Να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις. Να γίνουμε σύγχρονα παραδείγματα προς μίμηση, και όχι να χρειαζόμαστε να ανατρέχουμε στους αρχαίους δασκάλους για να εξηγήσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν. Να λέμε ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι κακοτυχία είναι αυτό που έχουμε επιλέξει. Ας επιλέξουμε λοιπόν με γνώμονα την αρμονική συμβίωση και όχι για την επιβίωση του "Εγώ". 

243. Ερώτηση: Για ποιούς λόγους η βία δείχνει να επκρατεί στη ζωή μας και πως μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από αυτήν; 

Η βία μπορεί να κρύβεται σε κάποιο σχέδιο, κοινωνικό ή θρησκευτικό, και ποτέ δεν οδηγεί στην αλήθεια. Για να αναδυθεί η αλήθεια, ας σβήσουμε τα σημεία παραμόρφωσης. Η ελευθερία είναι διαθέσιμη εκ φύσεως, όχι δια μέσου βίας, ευχής, λαχτάρας ή καταπίεσης. Ούτε δια μέσου ψεύτικης εικόνας ή φαντασίωσης του τι νομίζουμε ότι είναι. Για να πλησιάσουμε στην αλήθεια (αλήθεια και ελευθερία είναι το ίδιο δοχείο) ας πλησιάσουμε την ζωή, την απέραντη κίνηση της ζωής ως ειρηνική ενέργεια που θρέφει ήρεμους και φιλήσυχους ανθρώπους. Η ζωή είναι ένας ιστός που χρειάζεται στήριξη μέσω ειλικρινών σχέσεων. 

244. Ερώτηση: Μήπως η διαρκής αίσθηση ανασφάλειας για το μέλλον τείνει να γκρεμίσει το παρόν; 

Το να ζήσουμε "με ασφάλεια" είναι ουτοπία και η απαίτηση να είμαστε ασφαλείς σε μία σχέση, γεννάει λύπη και φόβο. Η αναζήτηση της ασφάλειας, φέρνει ανασφάλεια. Έχουμε αληθινά βρει ασφάλεια στις σχέσεις μας; Οι περισσότεροι αναζητάμε την ασφάλεια του να αγαπάμε και να αγαπηθούμε. Όμως που είναι η αγάπη όταν ο καθένας αναζητά το δικό του μονοπάτι παραίσθησης; Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε να αγαπάμε. Η λέξη αγάπη έχει καταντήσει τόσο διεφθαρμένη. Ο καθένας μιλάει για αγάπη, κάθε μέσο επικοινωνίας και κάθε ιεραπόστολος μιλάει για αυτή. Αγαπώ τη χώρα μου, τη σημαία μου, τη γειτονιά μου, τα πράγματα που κατέχω, τη σύζυγό μου, αγαπώ τον θεό, το μέρος που πήγα διακοπές κλπ. Όμως, είναι η αγάπη μια ιδέα; Το να λέω ότι αγαπώ τον θεό μου, σημαίνει ότι αγαπώ ένα σχέδιο της δικής μου φαντασίας, άρα όταν προσκυνάω τον θεό, προσκυνάω το "Εγώ" μου και αυτό δεν είναι αγάπη. 

245. Ερώτηση: Πως μπορούμε να ανακαλύψουμε την πραγματική αγάπη; 

Η αγάπη όπως την έχουμε διδαχτεί στην κοινωνία μας, είναι ψεύτικη. Είναι μόνο μια ιδέα, ένα σχέδιο, ένα συνονθύλευμα ερωτήσεων και απαντήσεων βάση της αερολογίας του μυαλού. Είναι δυνατόν η αγάπη να διαιρεθεί σε ιερή και σε βέβηλη, σε νόμιμη ή παράνομη; Όταν λέμε σε ένα άλλο πρόσωπο, αγαπώ μόνο εσένα, σημαίνει ότι αποκλείουμε τους άλλους ανθρώπους από την αγάπη. Και τι είδους αγάπη δίνουμε; Προσωπική, ή μη προσωπική, αγαπάμε κάποιους ανθρώπους και όχι την ανθρωπότητα; Είναι η αγάπη ευχαρίστηση, ηδονή, επιθυμία, ή κάτι που θα μας πληγώσει αργότερα; 

Η κυβέρνηση λέει πήγαινε και σκότωσε για την αγάπη της πατρίδας σου. Η θρησκεία λέει, μην κάνεις σεξ για να βρεις την αγάπη του θεού. Είναι αυτές οι ανοησίες αγάπη; Προκειμένου να καταλάβουμε, πρέπει να αρχίσουμε με αρνητικό πρόσημο, να απορρίψουμε δηλαδή, ότι έχει γραφτεί και ότι έχει οριστεί για την αγάπη. Να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τις ζημιογόνες προκαταλήψεις. Πρώτα ας τακτοποιήσουμε τη σύγχυση του μυαλού. Με καθαρό μυαλό μόνο ανακαλύπτουμε τι είναι αγάπη. 

Λες ότι αγαπάς τη σύζυγό σου. Στην αγάπη αυτή περιέχεται η απόλαυση. Η απόλαυση να έχεις κάποιον στο σπίτι, να περιποιείται τα παιδιά, να μαγειρεύει, να καθαρίζει. Εξαρτάσαι από εκείνη. Εκείνη εξαρτάται από εσένα. Δωρίζει τα συναισθήματά της, την υποστήριξη, έχεις ένα αίσθημα ασφάλειας και ευεξίας. Έπειτα για κάποιο λόγο απομακρύνεται από εσένα ή εσύ απομακρύνεσαι από εκείνη. Σταδιακά η αγάπη μετατρέπεται σε συναισθηματική αστάθεια, σε ανησυχία και τελικά δίνει τη θέση της στο μίσος. Έτσι αυτό που ουσιαστικά λες είναι: "Όσο καιρό βρίσκεσαι στην κατοχή μου, σε αγαπάω, αν όμως σταματήσεις να με 

εφοδιάζεις με αυτά που θέλω, τότε σε μισώ". Βγαίνει στην επιφάνεια ο ανταγωνισμός, μια διαχώριση που δεν ήταν ορατή στην αρχή, όμως σε αυτό το διαχωρισμό δεν υπάρχει αγάπη. 

Το να καταφέρεις να ζεις με το/τη σύζυγό σου, ψυχή με ψυχή, χωρίς αυτές τις αντιφάσεις, χωρίς αυτού του είδους τις συναλλαγές, χωρίς φιλονικίες που ξεκινάνε από ατομική αερολογία και εικόνες του παρελθόντος, είναι η απόλυτη ελευθερία στην συμβίωση. Με αυτή την προσέγγιση υπάρχουν δύο ολοκληρωμένοι άνθρωποι και όχι δύο μισοί άνθρωποι που προσπαθούν να γίνουν ένα ενώνοντας τα διαιρεμένα εγώ τους. Όπου υπάρχει αγάπη σημαίνει ότι υπάρχει ελευθερία, πρώτα ατομική ελευθερία κι έπειτα ελευθερία του συνδεόμενου προσώπου να νιώθει αγάπη και όχι επιβολή "Εγω-εικόνων".

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ