ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 20ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

 

 

119. Ερώτηση: Έχοντας προετοιμαστεί, έχοντας σκεφτεί πιθανούς συνδυασμούς, δεν αυξάνουμε τις πιθανότητες να κάνουμε κάτι σωστά; 

 Συχνά οι άνθρωποι λένε: "Αν κάνω αυτό θα έχω πολύ καλά αποτελέσματα". Είναι όμως  αδύνατο να συμβεί  ακριβώς ότι επιθυμούν. Λίγο διαφορετικά ή εντελώς διαφορετικά, εισέρχεται η ροή της ζωής και το διαφορετικό αποτέλεσμα έρχεται να γκρεμίσει το ανόητο μυαλό, που νομίζει ότι ελέγχει τα πάντα. Συνεχίζοντας να μην αποδέχονται το διαφορετικό, συνεχίζουν το "Εγώ-Έργο": "Ναι, αλλά η αρχική ιδέα ήταν πολύ καλή". Ίσως να ήταν καλή ίσως πάλι όχι. Απαραίτητες αλλαγές συμβαίνουν στην υλοποίηση μιας ιδέας λόγω της τριβής: προσωπικής και εσωτερικής, σε σχέση με τους άλλους. Δεν χρειάζεται να προσκολούμαστε σε "αρχικές ιδέες" που περικλείουν έντονη φιλοδοξία. 

120. Ερώτηση: Αν βρούμε τις κατάλληλες λέξεις θα έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα;

Σπαταλάμε χρόνο στο να βρούμε καινούριες λέξεις για να εξηγήσουμε, χωρίς να κάνουμε τίποτα για να καταλάβουμε. Αυτή η οπτική δε μας βοηθάει καθόλου. Οι άνθρωποι προσπαθούν για χιλιάδες χρόνια με αυτόν τον τρόπο χωρίς αποτέλεσμα. Καμία λέξη δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική επίγνωση. Καμία μέθοδος. Ο δρόμος σου περπατιέται μόνο από τα δικά σου πόδια. 

 121. Ερώτηση: Πως μπορούμε τότε να αντιδράσουμε και πως θα βρούμε λύση απέναντι στους φόβους μας; 

Κοίταξε τον προσωπικό σου φόβο. Παρακολούθησε τις αντιδράσεις σου. Μπορείς να τον δεις κατάματα, χωρίς "σενάρια" απόδρασης, μετατόπισης σε κάποιον άλλον, χωρίς κριτική και ανάλυση, χωρίς να τον καταπιέσεις. Μπορείς για παράδειγμα να δεις το "θάνατο" χωρίς τη λέξη που αναδύεται με το φόβο του θανάτου. Είναι η εικόνα του θανάτου που έχεις στο μυαλό σου, είναι η λέξη "Θάνατος", ή οι εικόνες του θανάτου που έχεις δει στο παρελθόν; Αν είναι μόνο η λέξη ή η ανάμνηση που σου προκαλεί φόβο, τότε ο φόβος είναι μια ουτοπία, δεν υπάρχει πουθενά, δεν είναι φόβος καθόλου. 

122. Ερώτηση: Άρα το να σκεφτούμε τι συνέβη στο παρελθόν είναι κάτι που μας μπερδεύει ή μας βοηθάει; 

Μπορεί να είναι και τα δύο ταυτόχρονα.  Η σκέψη είναι πάντοτε "παλιά". Η σκέψη είναι η απόκριση της μνήμης και οι μνήμες είναι πάντοτε παλιές. Δια μέσου "σκεπτομορφών", μακροχρόνια,  γεννιέται και γιγαντώνεται το αίσθημα να φοβάσαι. Δεν είναι πραγματικό γεγονός. Το πραγματικό γεγονός είναι ότι βρίσκεσαι/υπάρχεις στο Τώρα και δείχνεις μια χαρά. Η εμπειρία που έχει παραμείνει στο μυαλό ως ανάμνηση, σε βασανίζει, συνέχεια σου υπενθυμίζει "πρόσεχε μην..."

Είναι φανερό, ότι δε μεταφέρεσαι από τον κόσμο σου σε κάποιον άλλον κόσμο που λέγεται Κόλαση. ΦΕΡΝΕΙΣ εσύ ο ίδιος την κόλαση στον εαυτό σου, μετατρέπεις τον ίδιο τον κόσμο σου σε κόλαση. Δεν περνάς από ανάκριση στην Πύλη για τον άλλον κόσμο, δεν βιώνεις κάποια εξορία σε κοχλασμένα καζάνια. Μπορεί να νιώθεις αβοήθητος, γιατί πολύ απλά δεν παρατηρείς, ξεχνάς την αλήθεια και κρύβεσαι με ή στις ψευδαίσθησεις. Όλες αυτές οι ανοησίες που έχεις αγκαλιάσει ένθερμα ως αρχές, είναι συμπλέγματα που έχουν κάνει την κόλαση να αγκιστρωθεί στη γη. Ο κόσμος λεηλατείται από δαίμονες. Η κόλαση παραμένει, γιατί ο άνθρωπος είναι αμετακίνητος στις θέσεις των Εγώ του. Έχει βασιστεί στην πλεονεξία, στο μίσος, στην εκμετάλλευση και χτίζει ανάλογα, γιγαντώνει τη λανθάνουσα εξέλιξη. 

123. Ερώτηση:  Είναι δυνατόν η σκέψη να σταματήσει, υπό την απειλή ότι αν δεν σταματήσει θα φοβόμαστε ασταμάτητα; 

Μία από τις λειτουργίες τις σκέψης είναι να βρίσκεται απασχολημένη με κάτι όλη την ώρα. Οι περισσότεροι από εμάς,  θέλουμε να απασχολούμε το μυαλό μας όχι  για δημιουργικό σκοπό, αλλά ως φράγμα, ώστε  να μην δούμε τον Εαυτό μας όπως πραγματικά είναι. Φοβόμαστε να αδειάσουμε. Φοβόμαστε να αντικρύσουμε τους φόβους μας. Ίσως αντιλαμβανόμαστε τους φόβους, αλλά κατά πόσο μπορούμε να τους αντιληφθούμε σε βαθύτερα πεδία του μυαλού; Άραγε, πως θα βρούμε εκείνους τους φόβους μας που κρύβονται, που δεν βγαίνουν στην επιφάνεια; Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί από ειδικούς, χιλιάδες λέξεις έχουν ειπωθεί από ψυχολόγους, αναλυτές και άλλους, όμως αν ακολουθήσει κάποιος τις θεωρίες δεν καταλαβαίνει τον εαυτό του. Θεράπευσε τον Εαυτό σου, όχι τη θεωρία. Δεν μπορείς να αποκτήσεις επίγνωση σύμφωνα με τα λεγόμενα των φιλόσοφων ή της σχολής μας. Είναι ο ίδιος φόβος που μεταφράζεται σε διαφορετικές μορφές ανάμεσα στα συμπλέγματα των Εγώ. 

Στον προθάλαμο περιμένουν ο Άγιος Πέτρος και ο Διάβολος. Εμφανίζεται ένας άνθρωπος. 

"Να σου κάνω μια ερώτηση;" του λέει ο Άγιος πέτρος. "Θυμάσαι τον εαυτό σου;" 

"Τον θυμάμαι", απαντάει ο άνθρωπος. 

"Άστον Άγιε Πέτρο, με συγχωρείς, αλλά αυτός είναι δικός μου", παρεμβαίνει ο Διάβολος.  

Περπατώντας δίπλα στον Διάβολο στο δρόμο για τα καζάνια, ο άνθρωπος βλέπει έναν παλιό του δάσκαλο. 

"Δάσκαλε" του φωνάζει, "Εσύ δεν με δίδαξες να θυμάμαι τον εαυτό μου και μου έλεγες ότι θα πάω στον Παράδεισο;"

"Ναι, εγώ το έκανα" είπε ο δάσκαλος, "Και κανονίζω με αυτό τον τρόπο να κλείνω θέσεις για τον Παράδεισο. Μερικοί άνθρωποι δεν μιλάνε και πάνε στον παράδεισο. Δεν κάνω μόνο συμφωνία  με τον Διάβολο, κοιτάζω να τον εξαπατήσω κιόλας, αλλά αν οι άνθρωποι μιλάνε.... 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ