ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 24ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

142. Ερώτηση: Τι σχέση μπορεί να έχει η επιθυμία της απόκτησης αγαθών με το φόβο; 

Ο άνθρωπος "επιθυμεί". Τα αντικείμενα της επιθυμίας αλλάζουν, αλλά η επιθυμία είναι πάντοτε η ίδια. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί ο φόβος. Τα ερεθίσματα του φόβου μπορεί να  αλλάζουν, όμως ο φόβος είναι εκεί συνέχεια. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι ο φόβος δεν διαιρείται, γκρεμίζεις όλες  τις θεωρίες της ψυχανάλυσης. Όταν αντιληφθείς, ότι ο φόβος είναι μία και μόνο κίνηση που εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους, έχεις ανακαλύψει ένα ακόμη παιχνίδι του μυαλού. Ζούμε μια ζωή  "κομματιασμένη" από το μυαλό - φτάνουμε σε ένα σημείο να βλέπουμε ολόκληρο το φόβο μόνο διαμέσου ενός μυαλού που τεμαχίζει. Η διαδικασία της μηχανικής του μυαλού είναι να σπάει οτιδήποτε σε κομμάτια: η δουλειά μου, η δουλειά σου, η χώρα μου, η χώρα σου, ο θεός μου, ο θεός σου, η νοοτροπία μου, η νοοτροπία σου. Το μυαλό  προσπαθεί να συλλάβει ολόκληρη την εικόνα, με το να διαλύει αυτήν την εικόνα σε κομμάτια.  Για έναν άνθρωπο της γνώσης, μόνο όταν οι σκέψεις σταματήσουν να κινούνται, είναι αντιληπτή ολόκληρη η εικόνα.   

 143. Ερώτηση: Πως και γιατί η συνήθεια μας περιορίζει; Πως θα απαλλαγούμε από φορτικές συνήθειες; 

Είμαστε τόσο βαθιά ταυτισμένοι με τις συνήθειές μας. Η αντίληψή μας έχει εξασθενίσει από την ταύτιση με τις συνηθισμένες περιοριστικές ιδέες μας. Είμαστε χαμένοι, μακριά από το εσωτερικό μας σπίτι. Βιώνουμε την έλλειψη του εαυτού μας, νιώθουμε άδειοι, αβέβαιοι, ορφανοί. Σπαταλάμε το χρόνο μας στο οίκημα των ιδεών και όχι στο τώρα. Βυθιζόμαστε είτε σε παρελθοντολογία είτε σε μελλοντικές υποθέσεις, όχι όμως στο παρόν. Στα κύματα του μυαλού μας, χάνουμε τη φωτεινότητα και τη φρεσκάδα να αντιληφθούμε και να ζήσουμε το Τώρα. Το μυαλό εισέρχεται σε πεδία εξαναγκασμού, μας εκβιάζει να μην είμαστε παρόντες και συνεχίζει τη φρενήρη πορεία του. Θα ήταν πολύ ευεργετικό αν  σταματούσε, όμως το μυαλό συνεχίζει τις "μάχες του", διαιρεί και κρίνει, το σκάει, κυνηγάει, συγκρίνει και μετράει, ώστε να μην είναι ποτέ στο Εδώ και Τώρα. Ένα μυαλό που συνεχίζει μπερδεμένο, σταματάει το θεϊκό σχέδιο της εξέλιξης, γεννάει μια δική του λανθασμένη εξέλιξη. Συσσωρεύει, μαζεύεται, ανατρέχει, ως απάντηση στις προκλήσεις της ζωής. Ας  βάλουμε το μυαλό στη θέση του υπηρέτη και ας το διακυβερνήσουμε με άλλους νόμους. 

Το μυαλό σε μια νέα διάσταση - απαλλαγμένο και ελεύθερο από κοινές εντάσεις - αντιλαμβάνεται νέα ερεθίσματα, που θα δημιουργήσουν πραγματική εξέλιξη. Σε νέο πεδίο αντίληψης, το μυαλό αναδύεται από την εσωτερική εργασία, από εκείνο το φως που δεν σταματάει ποτέ ούτε μετά το βιολογικό μας θάνατο, δεν έχει να φοβηθεί για τίποτε, αυτοκαθαρίζεται βαθιά και εύκολα. 

Τα βήματα είναι δύσκολα στην αρχή, γιατί έχουμε να καθαρίσουμε πολλές μακροχρόνιες "συσσωρεύσεις", αλλά σταδιακά πιο εύκολα γιατί μας γίνεται συνήθεια, ξανανιώθουμε την παιδικότητα, παίζουμε με "σκιοφώς", είμαστε στο σημείο όπου υπάρχει μόνο ευτυχία, καμία εναλλαγή ευχαρίστησης-πόνου. Μόνο μεθοδική παρατήρηση, διαλογισμός, εγκατάσταση εσωτερικής γαλήνης, διαλογιστική συμπεριφορά στην καθημερινότητα, δηλαδή διατήρηση μιας θέσης παρατηρητή, ξερίζωμα και άρνηση πνευματικών δηλητήριων, καλλιέργεια ανώτερων θεϊκών αισθημάτων, επικέντρωση στο μισογεμάτο ποτήρι της ζωής, όχι στο μισοάδειο. 

144. Ερώτηση: Πως γίνεται να υπάρχει αυτή η σχιζοφρένεια στη σύγχρονη κοινωνία, να θέλουμε συνέχεια κάτι που δεν το έχουμε τη συγκεκριμένη στιγμή; 

Τι ζητάμε και ποια είναι η αναλογία; Το μυαλό μπερδεμένο σε έναν ιστό πλεονεξίας, γκρεμίζει το όριο μεταξύ πραγματικότητας και πραγματικών δυνατοτήτων. Αυτού του είδους η παραφροσύνη σημαίνει ότι θρέφουμε λάθος αξίες. Οι σχιζοφρενείς δεν μπορούν να έχουν σωστή διάκριση αξιών. Η σκέψη είναι  ελλιπής,  οι άνθρωποι αφήνουν ερεθίσματα αποπροσανατολισμού να συντηρούν αυτή την ακατάσχετη αερολογία του μυαλού που τελικά οδηγεί σε σχιζοφρένεια. Η συγκεκριμένη κατάσταση γίνεται μόνιμη και σταδιακά μη αναστρέψιμη. Το να αναζητάμε συνέχεια κάτι πέρα από το "Εδώ και Τώρα" μας κάνει να σκοντάφτουμε στο παρελθόν και να αεροβατούμε στο μέλλον, χωρίς ουσιαστική αντιμετώπιση, με μια συνεχή απουσία σωστών χειρισμών. Όταν έρχεται αυτό που αναζητούσαμε, το χάνουμε ξανά γιατί αναζητάμε κάτι άλλο. Χάνουμε επίσης την ικανότητα για πρακτική σκέψη. Χάνουμε την ικανότητα να υπολογίζουμε και να πράττουμε με "ευλυγισία" και "ευστοχία" σε διαφορετικές καταστάσεις. 

 145. Ερώτηση: Φαίνεται πως οι άνθρωποι που σκέφτονται με εντελώς λανθασμένο τρόπο, είναι μακριά από κάθε είδους επαφή με την αλήθεια, ακόμη μακρύτερα και από αυτούς με τη μηχανική σκέψη. 

Δεν υπάρχει εγγύηση για αυτό. Μόνο το περιεχόμενο αλλάζει. Στη μία περίπτωση υπάρχει ένα λανθασμένο αξίωμα που θεωρείται αναμφισβήτητο. Στην άλλη περίπτωση η μηχανική σκέψη υπάρχει ως κάτι απόλυτο. Είτε δια μέσου ανοησίας είτε δια μέσου μηχανικότητας είμαστε έτοιμοι διαλύσουμε κάτι νέο, μόνο και μόνο επειδή δείχνει "αντίθετο" στο δικό μας περιορισμένο περιεχόμενο. Μερικές φορές μπορούμε να στολίσουμε όλη αυτή τη λανθάνουσα εξέλιξη, με ωραίες φράσεις: "δεν υπάρχουν αξίες στον κόσμο", "τίποτα δεν αξίζει τον κόπο", "όλα είναι άσχημα". Όλα αυτά δηλώνουν μια περιορισμένη άποψη για τη ζωή, μονότονη διάθεση απέναντι στους ανθρώπους, ψαλίδισμα των δυνατοτήτων απέναντι στις προκλήσεις. Βρίσκουμε πρόσφορο έδαφος να καλλιεργήσουμε προκλητικές συμπεριφορές, να μην διστάσουμε να στραγγαλίσουμε ανθρώπους ή να δημιουργήσουμε τεράστια δεινά σε κάποιους άλλους, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε τις προσωπικές μας φιλοδοξίες. Ακόμη χειρότερα, τέλος, η μηχανικότητα μπορεί να συνδυαστεί με την ανοησία. 

 146. Ερώτηση:  Πως θα ζήσουμε σε πλήρη αρμονία μέσα μας και σε σχέση με τους άλλους; 

H ζωή είναι κίνηση, η σχέση είναι κίνηση και το να ζούμε με κάθε είδους εμπόδια και φράγματα σημαίνει ότι μεταμορφώνουμε το πεδίο της ζωής σε πεδίο μάχης. Η πρόκληση είναι να δώσει ο καθένας στον εαυτό του, μια ζωντανή ποιότητα, μια εσωτερική γαλήνη που δεν διαταράσεται από καμία στιγμιαία ενόχληση, να αποφεύγει  την προσκόλληση σε φανταστικά μυθικά εμπόδια ή απογοητεύσεις.   

Παρατηρώντας τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας διαπιστώνουμε ότι σε όλα τα επίπεδα υπάρχει διαμάχη. Μικρή ή μεγάλη, επιφανειακή ή βαθύτερη, ερημώνουμε το πεδίο της ζωής και διευρύνουμε το πεδίο μάχης. Ακόμη και με τα πιο έμπιστα και οικεία πρόσωπα, η διαμάχη υπάρχει, άρα ενισχύουμε το διχασμό, τον αποχωρισμό, την ερήμωση. Ο άνθρωπος έχει αποδεχτεί τη διαμάχη ως κάτι φυσικό και οικείο, γιατί έχει οικειοποιηθεί κάθε είδους ανταγωνισμό, ζήλια, πλεονεξία, επιθετικότητα, ως φυσικό τρόπο ζωής. Ζούμε με την εικόνα (image) της ευπρέπειας, αποδεχόμενοι όλα αυτά τα στοιχεία, τη δομή της ανόητης κοινωνίας όπως την έχουμε χτίσει δια μέσου αυτών των στοιχείων. Και αφού οι περισσότεροι επιζητάμε να είμαστε αξιοσέβαστοι, συνεχίζουμε να παίζουμε στο γήπεδο με αυτούς τους ανόητους κανόνες. Όταν εξετάζουμε τον τρόπο που νιώθουμε, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, το πως αντιδράμε, διαπιστώνουμε ότι όσο συμμορφωνόμαστε με αυτή τη δομή της κοινωνίας, τόσο η ζωή μας πρέπει να είναι ένα πεδίο μάχης. Αν δεν το δεχτούμε, απελευθερωνόμαστε από  το παιχνίδι της ψεύτικης ευσέβειας και του κυνηγιού κάποιας "αξιόλογης κοινωνικής θέσης".   

Η "σχέση" με έναν  ανώτερο νου, η συναίσθηση της γνώσης και η συναίσθηση της θέλησης βαδίζουν μαζί, δεν διαχωρίζονται. Είναι η ίδια κίνηση.  Η ιδέα γίνεται ενεργή αυτογνωσία. Γεννάει αλήθεια. 

   

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

( μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.