"Το λαμπύρισμα των βράχων στο μαγικό βουνό Μέρος 14ο" του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

- Μέσα μας είναι το σύμπαν. Όλα τα άλλα συστήματα, είναι για να σε κρατούν φυλακισμένο, να μην ελευθερώνεις την ευφυΐα σου, να παραμένεις δέσμιος των ανόητων αναγκών μιας ανόητα δομημένης κοινωνίας. Αν δεν μπορέσεις να το ξεπεράσεις θα είσαι ένα ζωντανό φάντασμα. Θα κοιτάς τους άλλους χωρίς να πιστεύεις ότι αυτό είναι ζωή, όμως δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα τότε αφού, η μηχανή κρέατος που λέγεται κοινωνία θα σε έχει ήδη κάνει κιμά προς κατανάλωση. Μην παίζεις με τις ορέξεις των πεθαμένων του συστήματος. Μην προσπαθείς να το παίξεις έξυπνος, είσαι ήδη τέτοιος αφού υπάρχεις σε αυτό το μαγικό βουνό. Παίξε για λίγο με τους κανόνες, τους ανόητους κανόνες τους και μετά άσε το λαμπύρισμα μέσα σου, το λαμπύρισμα που αντανακλά στους βράχους του μαγικού βουνού, να σε οδηγήσει στην αθανασία. Να περάσεις όσο το δυνατό πιο ανώδυνα. Ο θεός όταν σε έστειλε στο βουνό είχε άλλα σχέδια για σένα, μην πουλήσεις το θείο σχέδιο για οτιδήποτε και αν σου υποσχεθούν. Αφού είπε αυτά τα λόγια, το φάντασμα χάθηκε, σβήστηκε από μόνο του, δίνοντάς μου την εντύπωση πως θα επέστρεφε πάλι.

Κοίταξα τα πρόσωπά τους. Δεν κατάλαβα γιατί με είχαν καλέσει εκεί, ποιος ήταν ο σκοπός τους και τι θα έκανα στο μέλλον. Το τριγωνικό μούσι ανέλαβε να μου λύσει τις απορίες:

- Αγαπητέ Τομ, ή όπως αλλιώς σε λένε, είμαστε εδώ για να σου αναγγείλουμε κάτι πολύ ευχάριστο. Νομίζουμε ότι μετά τη μακρόχρονη εκπαίδευσή σου, στα σχολεία-πλυντήρια της ευφυίας, καταφέραμε να σε μπολιάσουμε με τον ιό της θρησκείας μας, να σε κάνουμε να πιστέψεις πως η πατρίδα σου είναι κάτι τεράστιο και πως οι άλλες πατρίδες είναι ο εχθρός σου, και συνυπολογίζοντας πως, όλα αυτά τα κάναμε συνειδητά, υπηρετώντας το υπέρτατο καλό της σπηλιάς-πολιτείας μας, είμαστε στην ευχάριστη θέση να σου αναγγείλουμε πως προσλαμβάνεσαι για τη θέση του συντονιστή στο εργαστήριο λέξεων.

Ολοκληρώνοντας την τελευταία του φράση, το τριγωνικό μούσι άρχισε να χειροκροτεί, και τον μιμήθηκαν το γκρι ταγέρ και ο γιατρός. Παρασυρμένος και εγώ από τον ρυθμό της αποθέωσης, θέλησα να χειροκροτήσω τον εαυτό μου. Αντί να αυτο-αποθεωθώ, προτίμησα να συλλάβω ένα ερώτημα.

– Και τι είναι αυτή η θέση που μου προτείνεται με τόσο ενθουσιασμό;

Ο γιατρός με στραβοκοίταξε, ίσως αμυδρά να πέρασε από το μυαλό του πως χρειαζόμουν και άλλο πνευματικό κλύσμα, αλλά το τριγωνικό μούσι τον καθησύχασε τραβώντας του το μανίκι και πήρε τα ηνία της συζήτησης που δεν ήταν κουβέντα ακριβώς ,παρά η λύση ενός μυστηρίου, του μυστηρίου να βρίσκομαι εκεί και να περιμένω παράλυτος, να αποφασίσουν οι άλλοι για μένα:

- Πρόσεξε, είπε το τριγωνικό μούσι, όπως σου είπα είσαι ο νέος συντονιστής στο εργαστήριο λέξεων, η δουλειά σου είναι πολύ σημαντική. Από τις λέξεις που θα σου σερβίρουμε, εσύ είσαι υποχρεωμένος να φτιάχνεις φράσεις. Όταν οι φράσεις θα είναι έτοιμες θα μαζευόμαστε στις επονομαζόμενες γωνίες φλυαρίας, όπου θα γίνεται μια μικρή σύσκεψη, και αν όλα δείχνουν πως οι φράσεις είναι έτοιμες για ολοκληρωμένη ανοησία, τότε θα παίζονται αυτούσιες από όλες τις οθόνες της σπηλιάς-πολιτείας. Θα είσαι η τροφή αυτών των ανθρώπων εκεί έξω. Όλοι θα περιμένουν να μάθουν πότε και που θα ξεσπάσει η νέα κρίση, τι θα γίνει με τις ζωές τους και γιατί αυτές δείχνουν τόσο μίζερες σαν θάνατος. Να θυμάσαι πως πρέπει να διατηρείς, τις δονήσεις που σου έχουμε ορίσει, μέσω της θεραπείας που έκανες. Θυμάσαι ποιες είναι αυτές;
- Ναι φυσικά θυμάμαι - φόβος, τρόμος και το κακό συναπάντημα - φυσικά θυμάμαι, απάντησα σαν καλός μαθητής που θέλει να ειρωνευτεί τον δάσκαλό του χωρίς να τον πάρει χαμπάρι.

Αλλά ο γιατρός έδειχνε να έχει τους ενδοιασμούς του. Με κοίταξε ξανά με εκείνο το ανόητο άδειο βλέμμα. Το τριγωνικό μούσι συνέχισε με ένα χαμόγελο, νοθεία:

- Θέλω να σου ξεκαθαρίσω κάτι, είπε, αν νομίζεις ότι θα περάσεις κάτι παραπάνω από αυτή τη γραμμή είσαι γελασμένος. Θα περάσεις στη μηχανή του κιμά και άλλο κρέας θα πάρει τότε την θέση σου. Γι αυτό να είσαι προσεχτικός και να ακολουθείς κατά γράμμα τους κανόνες. Η τύχη της σπηλιάς κρίνεται σε αυτό το γραφείο, στις δυνατότητές σου και στην ευφυΐα μας να δημιουργούμε τα κατάλληλα τρομοκρατημένα κρέατα. Η λέξη "κρέας" είναι μια λέξη που χρησιμοποιούμε μεταξύ μας, για τους ανθρώπους εκεί έξω.
Λέγοντας αυτά τα λόγια ένα μίασμα χαμόγελου, παραμόρφωσε το τριγωνικό του μούσι.

- Η μοίρα δεν είναι άσχετη, να έρθει και να χτυπήσει την πόρτα χωρίς λόγο. Η πόρτα υπάρχει ήδη, γιατί εμείς τη στήσαμε εκεί. Νιώθουμε κουρασμένοι και άγριοι, θυμωμένοι και μπερδεμένοι. Τα βάζουμε με τους άλλους, χωρίς να αντιληφθούμε ότι οι άλλοι είναι μόνο μικρές ακίδες ξύλου μακριά από τα μάτια μας. Το πρόβλημα που μας διαφεύγει είναι εκείνος ο φράκτης μπροστά στα μάτια μας, που δεν θέλουμε να τον δούμε. Και όμως η οπτική μας φτάνει στα μικρά κομμάτια του ξύλου μακριά μας. Περπατάμε στον λασπωμένο δρόμο και τα χνάρια είναι τα δικά μας. Ο δρόμος εκείνος είναι ότι μας αξίζει τη δεδομένη στιγμή. Πριν ακόμη στρίψουμε για να πάρουμε τον άλλον, στη διασταύρωση, ζυγίζουμε τις πιθανότητες. Έχουμε βαρεθεί τα βρεγμένα βήματα και τα λασπωμένα παπούτσια. Βάση της ελπίδας, να βγούμε από τον βούρκο, αποφασίζουμε πως θα περπατήσουμε στην άσφαλτο. Όμως η προσπάθεια είναι μεγαλύτερη, καθώς η άσφαλτος είναι γεμάτη από άστεγους που κοιμούνται, αυτοκίνητα που κορνάρουν μποτιλιαρισμένα σε ένα ζεστό μεσημέρι, και κάρα που τα σπρώχνουν μεροκαματιάρηδες χωρίς άλλη επιλογή. Τότε αντιλαμβανόμαστε πως ο λασπωμένος δρόμος μας λείπει, αυτό που μόλις χάσαμε θέλουμε να το κερδίσουμε ξανά. Τα λάθη είναι αποτυχημένες αγάπες. Όσο πιο πολύ μαθαίνουμε, από αυτές τις χαμένες αγάπες, τόσο σκεφτόμαστε περισσότερο αυτές οι αποτυχίες να μην εμφανιστούν ποτέ ξανά - ένα λεπτό σημείο, που μπορεί να μας πονέσει περισσότερο. Το δυνατό μείγμα της παρόρμησης και του θυμού - σαν δυνατή ένεση - μας κάνει να μισήσουμε ακόμη και τον εαυτό μας. Το ρίσκο είναι τόσο μεγάλο που η δράση δεν αφήνει χώρο ούτε σε σκέψη ούτε σε αίσθηση. Στη λεπτή γραμμή μεταξύ τρέλας και αφοσίωσης στο σκοπό, καλπάζεις στη νύχτα, πιλοτάρεις ανάμεσα στα δίχτυα από το φως του φεγγαριού, χωρίς να σε αγγίζει φόβος, ή εκείνο το κρύο τρέμουλο της αναστάτωσης. Πατάς τα κουμπιά πάνω στην κονσόλα του κινδύνου. Πλανιέσαι στα ύψη.

Το φάντασμα χάθηκε από την πλάτη μου, αν και το αναζητούσα εκείνες τις παράξενες στιγμές. Ο γιατρός σηκώθηκε από το τραπέζι και χάθηκε πίσω από μια πόρτα. Το τριγωνικό μούσι, έγνεψε στο γκρι ταγέρ.

– Ακολούθησε την κυρία, είπε, θα σου δείξει το νέο σου γραφείο. Ξεκίνα αμέσως να δουλεύεις, θα τα πούμε σύντομα. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ