ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 2ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

15. Ερώτηση: Πως μπορούμε να πετύχουμε τη γαλήνη μέσα μας; Αυτή η γαλήνη δείχνει να είναι μια δικαιολογία, ένα προνόμιο που έχουν μόνο οι ασκητές σε συγκεκριμένα μέρη, μέσα στην φύση, ή σε ένα μοναστήρι κλπ.

Ησυχία και όχι αντίθεση με τη φασαρία γύρω μας. Η φασαρία γύρω μας δεν μπορεί να αλλάξει και όποιος προσπαθεί να το πετύχει κυνηγάει φαντάσματα. Ο άνθρωπος πλησιάζει την τελειότητα μόνο όταν ανακαλύψει την ηρεμία και την απάθεια μέσα του. Αυτοί που έχουν ριζώσει την ηρεμία μέσα τους (άσχετη από τα εξωτερικά ερεθίσματα που δεχόμαστε), δύναται να λάβουν τη φυσική δυναμική ενέργεια του σύμπαντος. Λανθασμένα πολύ πιστεύουν πως αυτή η ησυχία στη φύση της σημαίνει απόρριψη της κοσμικής δράσης και ενασχόλησης. Ο διαχωρισμός των δύο, ησυχίας και δράσης, είναι ένα λάθος που παράγει το πολύ περιορισμένο μυαλό μας. Το μυαλό εκπαιδευμένο να περνάει απότομα από την επιβεβαίωση στην απόρριψη, από τον έναν πόλο στον άλλον, είναι ανίκανο να συμπεριλάβει και τους δύο πόλους, ησυχία και δράση, σε αρμονική περίπτυξη. Η ησυχία δεν απορρίπτει τον κόσμο αλλά τον ενδυναμώνει. Στην ησυχία ο καθένας θα βρει τη δύναμη να κρατήσει την αρμονία που χρειάζεται ώστε να ανταποκριθεί στις εκάστοτε απαιτήσεις της ζωής, και ταυτόχρονα να κρατήσει ελεύθερη την ψυχή του για όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται να τη δανείζει στη δράση. Γιατί αυτή η δράση σχετίζεται με την επιβίωση στον υλικό τομέα, που είναι συνδεδεμένος με την επιβίωση.

Η Μεγάλη Αναπνοή, έρχεται και γίνεται ατομική αναπνοή και το σύμπαν έρχεται στον άνθρωπο με τη μορφή ζωής. Το μυαλό του τον κομματιάζει, είναι η πίεση των περιορισμών. Ο άνθρωπος είναι η πιο αποσυνδεδεμένη μορφή ζωής. Μόνο με μικρές αναλαμπές, βλέπει τον προορισμό του, βλέπει τη μεγάλη αναπνοή, τον Μεγάλο Φορτιστή. Ο μεγάλος προορισμός, το μεγάλο επίτευγμα, το αντιλαμβάνεται από τη δύναμη, το φως την απεραντοσύνη και μεταφράζει αυτή την εμπειρία ή τη σκέψη του, με ορολογία, που περιορίζεται στην διανοητική του ικανότητα (άπειρο, παντογνωσία, αθανασία, ελευθερία, αγάπη, μακαριότητα, θεός). Το μυαλό του καταργεί τον θεό, ή τουλάχιστον φαίνεται να βρίσκει τον θεό υπερβαίνοντάς Τον, και απορρίπτοντας Τον αφού το μυαλό τον περιορίζει σε απατηλή πνευματική σύλληψη. Σε αυτόν τον κόσμο, μέσα του και γύρω του, πάντοτε συναντάει τα αντίθετα του προορισμού του: τα όριά του πολιορκούν την ύπαρξή και την εμπειρία του, βιώνει φόβο, πλάνη, αυταπάτη, έλλειψη σθένους, αδράνεια, λύπη, δαίμονες που είναι συνεχείς βασανιστές των προσπαθειών του.

Δια μέσου ασάφειας και λανθασμένων ενεργειών, προσπαθεί να πετύχει το στόχο του. Μα κάπου πρέπει να βρει τη λύση. Όχι ένα θαύμα, κάτι μεταφυσικό για να ξεγελάσει τη λογική του, αλλά μια επαρκή βάση για την πρακτική του τέλειου (συμπαντικού) προορισμού του. Για να το πετύχει, πρέπει να τολμήσει να ταξιδέψει βαθειά, στις καθαρές επιφάνειες των πραγμάτων που κατοικούν στο μυαλό του, να διαπεράσει το απέραντο και σκοτεινό, να τρυπήσει και να εισχωρήσει στα απροσμέτρητα βάθη της συνείδησής του και να ενώσει τις πηγές της ύπαρξης που δεν είναι δική του. Και να συγκεντρώσει δύναμη ώστε να δει έστω και ως αντανάκλαση τη συμπαντική υπόστασή του.

16. Ερώτηση: Πως οι άνθρωποι μπορούν να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους;

Να βοηθήσουν με ποια έννοια; Η απαραίτητη προυπόθεση είναι η αφύπνιση. Πως μπορείς να αφυπνίσεις ανθρώπους που δεν θέλουν να αφυπνιστούν; Τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί, χάσιμο χρόνου. Γιατί οι ίδιοι θα πρέπει να θέλουν να ξυπνήσουν. Όλες τις δυνάμεις του κόσμου να χρησιμοποιήσεις, αποκλείεται να αφυπνιστεί κάποιος χωρίς την θέλησή του. Είναι εκείνο το σημείο που αρχίζει να εξαπλώνεται η ατομική ελευθερία. Το σημείο όπου έχεις τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής, και από εκεί χτίζεις την ανάπτυξή σου. Όμως τίποτα δεν αναπτύσσεται, δεν φυτρώνει και δεν μεγαλώνει χωρίς ατομική προσπάθεια. Οι προυποθέσεις για ανάπτυξη, είναι η ατομική θέληση και οι προσπάθειες προς μια κατεύθυνση. Για να ζωγραφίσεις πρέπει να πιάσεις πινέλο, για να μαγειρέψεις χρειάζεται να βάλεις φωτιά στο καζάνι.

17. Ερώτηση: Μα ο άνθρωπος είπαμε πως ζει με ένα συγκεκριμένο μηχανικό τρόπο.

Ναι, υπό την δύναμη διαφορετικών επιδράσεων. Υπάρχουν εσωτερικές και εξωτερικές επιρροές. Εξαρτάται από την ορθή ή όχι κρίση του ανθρώπου αν θα διακρίνει το μέσα με το έξω. Και αντίστοιχα θα δημιουργήσει εκείνο το μαγνητικό κέντρο, που επιλέγει. Αν κάποιος επιλέγει να αντλεί επιρροές από έναν στενό καταθλιπτικό κύκλο ή μέσω επίφοβων ειδήσεων, κάτι αντίστοιχο θα είναι και το μαγνητικό του κέντρο. Για να περάσει κάποιος σε επόμενο πεδίο ανάπτυξης χρειάζεται συνεχή προσπάθεια, προς τον στόχο του. Και ίσως πολλές φορές να διαισθάνεται πως ακόμη και να μην πηγαίνουν καλά τα πράγματα, πως όλα θα έρθουν για καλό. Όμως οι επιρροές είναι πολύ ισχυρός παράγοντας, κυρίως εκείνες οι επιρροές που έχουν μεταμορφωθεί δια μέσου ενός στενού κύκλου, από εξωτερικές σε προσωπικές. Όπως ήδη σχολιάσαμε, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να φανταστούν καν πως γίνεται να επιβιώσουν χωρίς τα άσχημα συναισθήματα, αντίστοιχα δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς τις άσχημες επιρροές, αφού ήδη έχουν διαμορφώσει μια εσώτερη κατάσταση στο εγώ τους. Το μυαλό θέλει τεράστια προσπάθεια για το τιθασεύσεις, και πολλές φορές εκεί που νομίζεις πως το έχεις πετύχει, γυρνάς τόσο πίσω που νομίζεις πως έφτασες ξανά εκεί που ξεκίνησες. Όμως σε εκείνο το σημείο μπορεί να είναι το επόμενο τεστ, το επόμενο πεδίο μάθησης, που πρέπει να περάσεις. Ή ακόμη να μην έχεις συγκεντρώσει την απαραίτητη δύναμη που χρειάζεσαι για να περάσεις στην επόμενη δοκιμασία, οπότε πράγματι γυρνάς εκεί που ξεκίνησες.

18. Ερώτηση: Υπάρχει τρόπος να καταλάβω αν έχω πάρει τη σωστή απόφαση σε κάτι;

Από τα πρώτα σημεία που πρέπει να κατανοήσουμε είναι αυτό – δεν παίρνουμε αποφάσεις, τα πράγματα απλά συμβαίνουν. Φυσικά προεργαζόμαστε προς κάποια κατεύθυνση, πλάθουμε κατά έναν τρόπο αυτό που θα συμβεί. Όταν ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες, ίσως να μπορέσουμε να πάρουμε κάποιες σωστές αποφάσεις. Μια άλλη δυσκολία είναι πως ξεχνάμε πολύ εύκολα. Αποφασίζουμε να κάνουμε προσπάθειες προς κάποια κατεύθυνση κάπου αλλάζουμε τη ρότα, έπειτα συνεχίζουμε από κάποιο άλλο σημείο, ξεχνάμε, θυμόμαστε κλπ. Είναι απαραίτητο να ξεχνάμε λιγότερο και να θυμόμαστε περισσότερο. Μιλάμε φυσικά για πράγματα που βοηθούν την πορεία μας, ότι δεν είναι ξεκάθαρο ή μας μπερδεύει ή μας οπισθοδρομεί, το ξεσκαρτάρουμε. Πάντοτε με πυξίδα την εσωτερική ηρεμία. Όταν ο εαυτός αρχίζει να αναδύεται ξεκαθαρίζει που χρειάζεται να βάλεις την προσοχή σου. Και ο τρόπος να σκάψεις βαθύτερα δεν είναι να αποφύγεις τα εγκόσμια. Δεν μπορεί ο καθένας να πάρει τα βουνά, μπορεί να ανέβει στο βουνό που έχει μέσα του. Αρκεί να παρατηρήσει. Είναι χρήσιμο να σκέφτεται κάποιος εξωτερικά γεγονότα (κατά βούληση και όχι ότι του σερβίρουν) γιατί σου δείχνουν ότι αυτά τα γεγονότα βασίζονται στο ότι οι άνθρωποι είναι αποκοιμισμένοι, αδύνατοι να σκεφτούν σωστά, να κατανοήσουν και να ενεργήσουν ανάλογα. Όταν αυτό το διαπιστώσουμε σε εξωτερικά γεγονότα, μπορούμε να το εφαρμόσουμε στον εαυτό μας.

Έτσι θα δούμε την ίδια σύγχυση και σε εμάς, σε διαφορετικά αντικείμενα και θέματα. Όταν αποκτήσουμε έστω και μια μικρή αναλαμπή, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε με το σωστό τρόπο. Ο δρόμος φυσικά είναι δύσβατος. Αν βρούμε τον τρόπο, να σκεφτούμε σωστά για ένα και μόνο πράγμα, είναι η μικρή ελάχιστη χαραμάδα, από όπου θα περάσει το φως και θα γκρεμίσει αργά αργά το τεράστιο φράγμα της άγνοιας. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι απογοητευτικά λανθασμένοι στον τρόπο της σκέψης τους. Θέλουμε να σκεφτούμε με διαφορετικό τρόπο, να εργαζόμαστε με διαφορετικό τρόπο, να δείχνουμε πως θέλουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα, όμως υπάρχουν πολλές ροπές ή συνήθειες που μας γυρνάνε πίσω. Αυτές οι μηχανικές ροπές, δημιουργούν τόσα πράγματα γύρω μας (με την έννοια του καθήκοντος), που δεν μένει καθόλου χρόνος, για πραγματική δουλειά με τον εαυτό. Πάλι δεν εννοούμε την απόσυρση, εννοούμε την πραγματική καθαρή συνέπεια απέναντι στον εαυτό μας.

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ.
Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές).

Συνεχίζεται...