ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 3ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

19. Ερώτηση: Ο κόσμος δείχνει να βρίσκεται υπό καθεστώς συνεχούς πολέμου. Πως ξεκινάει αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ του "εγώ και εσύ";

Όσο ζούμε υπάρχει αυτό το συνεχές, ο θεός μου και ο θεός σου, η χώρα μου και η χώρα σου, η ιδιοκτησία μου και η ιδιοκτησία σου. Το εγώ δείχνει να είναι η μοναδική υπόσταση. Το εγώ συνεχώς ανατρέφεται από την κοινωνία, τη θρησκεία, την εκπαίδευση στο σχολείο και πάει λέγοντας. Η ζωή δείχνει να είναι ένας συνεχής ανταγωνισμός μεταξύ του εγώ και των άλλων και κατά πόσο το δικό σου θα επιβληθεί και θα κυριεύσει. Το εγώ είναι η ρίζα του διαχωρισμού. Έχω δημιουργήσει μια εικόνα, ένα εγώ, και καταδιώκω κάτι χωρίς να είμαι παρών. Κυνηγάω την ελευθερία, ενώ εγώ ο ίδιος, έχω χτίσει φυλακές μέσα και γύρω μου. Πρώτα είναι η διαμάχη μέσα μου και έπεται η διαμάχη μεταξύ μας.

20. Ερώτηση: Είναι δυνατόν να αδειάσουμε εντελώς το μυαλό μας από αυτού του είδους τις διαμάχες;

Είναι το τίμημα που πληρώνουμε για την ύπαρξή μας. Για να αποκτήσει η ζωή μας νόημα οφείλουμε να απαλλαγούμε από τα βάρη των εγώ. Δεν υπάρχει καμία μέθοδος ή σειρά ενεργειών, χρειάζεται συνεχής προσπάθεια. Οι θρησκείες μας διδάσκουν τρόπους και μεθόδους και για αυτό απέτυχαν παταγωδώς. Η ζωή είναι τρεχούμενο νερό, δεν είναι βράχος σε αποχυμωτή. Οποτεδήποτε ακούμε πως αυτή είναι η πραγματικότητα και μόνο αυτή, παρουσιάζεται και το πρόβλημα: πρέπει να ξεριζώσουμε το βράχο αμέσως. Οτιδήποτε έχει συσσωρευτεί, εμπειρίες, δόγματα, τα πετάμε και συνεχίζουμε. Αν κάτι συμβαίνει αυτή τη στιγμή και δεν μας αρέσει, για κάποιο λόγο, και γυρίσουμε λίγο πίσω και παρατηρήσουμε τι συνέβαινε μερικές στιγμές πριν, πως ήρθε αυτό το αποτέλεσμα, πως πράξαμε ενώ υπήρχαν και άλλες πράξεις πιο καθαρές να γίνουν, ίσως να είναι ένα βοήθημα για να αποκτήσουμε μια κάποια εμπειρία αδειάσματος. Ίσως πάλι να μην πάμε τόσο βαθιά, να σταθούμε μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, στην ατυχία, το λάθος τρίτων, στον αστάθμητο παράγοντα. Όμως το περιεχόμενο της συνείδησης, είναι τα εγώ μου, οι σκέψεις, οι φιλοδοξίες, οι ιδέες, η πλεονεξία κλπ. και όσο αυτό το περιεχόμενο λιμνάζει, υπάρχει διαχωρισμός, μεταξύ εμένα και εσένα. Υπάρχει διαχωρισμός και μετατόπιση ευθυνών, όταν υπάρχει και ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Οι περισσότεροι λένε πως η προσπάθεια είναι υπερβολική, πασχίζεις, μοχθείς, ελέγχεις, καταπιέζεις. Όμως δεν δείχνει να είναι και τόσο καθαρό το αποτέλεσμα αυτής της υπέρμετρης προσπάθειας.

21. Ερώτηση: Πως γίνεται να αδειάσουμε τα εγώ μας;

Δεν το γνωρίζουμε, δεν υπάρχει μέθοδος και αν κάποιος πει ότι υπάρχει μέθοδος είναι ψεύτης. Μια καλή αρχή, είναι να αποφεύγουμε τις λάθος πράξεις. Να μην ενεργούμε υπό το βάρους του θυμού ή του δόγματος. Βάζουμε το θυμό και το δόγμα στην ίδια ζυγαριά, επειδή είναι δυνατόν να κάνουν κακό. Έπειτα είναι ο εγωκεντρισμός. Αυτός ο εγωκεντρισμός είναι καταστροφικός, έχουμε μια συνεχή αίσθηση πολέμου σε επίπεδο ατομικό, οικογένειας, κοινωνίας, κρατών. Το δόγμα είναι μεγάλη θηλειά: όταν βλέπω τις σερβιρισμένες αλήθειες από οποιαδήποτε θρησκεία, χάνω την ίδια την αλήθεια. Ο δρόμος για να ανακαλύψω την σχετική αξία της θρησκευτικής αλήθειας είναι μόνο αν τη συγκρίνω με την πραγματική αλήθεια, όχι με ένα αντικείμενο ή με έναν αφορισμό. Και όταν υπάρξει διαμάχη όλα έχουν χαθεί. Είναι εύκολο να δημιουργώ σχέδια, όμως αυτά τα σχέδια έπειτα από λίγο είναι ο τρόπος να διασπαστώ. Αυτή η διάσπαση είναι οι εικόνες του μυαλού, θα γίνει αυτό ή εκείνο, ή το άλλο όμως η ζωή δεν είναι μηχάνημα. Αυτές οι εικόνες έχουν σχηματιστεί από τις επαφές με τους άλλους, ότι χτίζουμε ή συσσωρεύουμε με ή χωρίς τη θέλησή μας. Ένα κομμάτι λέγεται μνήμη και είναι χρήσιμη. Αν θέλουμε να οδηγήσουμε για να φτάσουμε στο σπίτι ή στην εργασία μας χρειαζόμαστε μνήμη. Η μνήμη είναι ένα κομμάτι της γνώσης αλλά η γνώση ως τεκμηριωμένη εικόνα, ως δόγμα δεν έχει θέση στις ανθρώπινες σχέσεις, δημιουργεί περιορισμούς, είναι ψευτογνώση.

22. Ερώτηση: Πως θα μπορέσω ανάμεσα σε τόσα εγώ να διακρίνω τον εαυτό;

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να το περιγράψεις. Αν το βιώσεις μια φορά θα δεις ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο. Έρχεται μόνο του, συχνότερα. Ξεκινάμε από την διάκριση τι δεν είναι εαυτός. Στα άσχημα συναισθήματα δεν μπορεί να είναι ο εαυτός, ο θεϊκός εαυτός έχει μόνο υψηλά καθαρά συναισθήματα. Όταν μπορέσουμε να ξεσκαρτάρουμε το άχρηστο βάρος, ακόμη και όταν χάνουμε για κάποιο λόγο αυτή την ικανότητα, βρίσκουμε καθαρότητα. Υπάρχει ένα σημείο απόλυτης γαλήνης, που δεν επηρρεάζεται από κανένα εξωτερικό ή αγεφύρωτο ερέθισμα. Και λέμε αγεφύρωτο για να περάσουμε στην επόμενη διάκριση: η συνείδηση μπορούμε να πούμε ότι χωρίζεται σε δύο μέρη. Από τη μία είναι η συνείδηση που έχουμε χτίσει από όλα τα ερεθίσματα γύρω μας, τα πρέπει, τα δόγματα, το σχολείο, την κοινωνία, τους ρόλους της κοινωνίας κλπ. Από την άλλη είναι εκείνη η βαθιά καθαρή συνείδηση που δείχνει να την αποκτήσαμε εκ γενετής, και είναι εκεί που όπως είπαμε επικρατεί πάντοτε ησυχία. Αλλά είναι τόσο μεγάλο το τεχνητό κομμάτι της συνείδησης από έξω, που έχει κόψει τη γέφυρα με την καθαρή συνείδηση, για αυτό αναφερθήκαμε σε αγεφύρωτο ερέθισμα. Είναι σαν να γκρεμίσαμε τη γέφυρα και να γεμίζουμε το χάος με υποστηλώματα - με ερεθίσματα που δεν είναι πραγματικά αλλά φαίνονται να είναι τέτοια. Είναι ο μεγάλος αριθμός των "εγώ" που έκοψαν την γέφυρα. Η καθαρότητα είναι εκεί που η δυτική ψυχολογία, περιέγραψε λανθασμένα ως υποσυνείδητο και ανακάτεψε διάφορα ένστικτα που υπάρχουν χιλιάδες χρόνια μέσα μας που όμως είναι τα αγεφύρωτα ερεθίσματα που για κάποιο λόγο ρίζωσαν μέσα μας και δείχνουν να είναι δικά μας. Αυτό συνέβη είτε για λόγους επιβίωσης, είτε για λόγους εξωτερικά υπερβολικής ποσότητας άγνοιας. Η πραγματική συνείδηση είναι το ίχνος του θεού μέσα μας, και η απόδειξη πως ερχόμαστε από κάτι ανώτερο, θείο και θέλουμε να τρέξουμε προς τα εκεί και δεν υπάρχει κανένα υποκατάστατο.

23. Ερώτηση: Πόσο κακό έχουν κάνει οι θρησκείες στην ανθρωπότητα;

Το θέμα είναι τεράστιο. Συχνά πυκνά και ήδη το κάνουμε, θα αναφερόμαστε σε αυτό. Ας ξεκινήσουμε από το εξής: Ας υποθέσουμε πως κάποιος αποκτάει πλαστή συνείδηση κατευθυνόμενος από κάποιον άλλον. Θα γίνει όργανο στα χέρια κάποιων άλλων. Οι προσωπικές προσπάθειες, η ατομικότητα είναι απαραίτητη, αλλιώς η επίγνωση είναι αδύνατον να χρησιμοποιηθεί για σωστό σκοπό. Τίποτα δεν προσφέρεται ελεύθερα. Αν η τροφή είναι μασημένη, δεν γίνεται να τη μασήσεις ξανά, και αν την μασήσεις, η γεύση δεν σε γεμίζει. Οποιοσδήποτε, και αν είναι αυτός από οποιοδήποτε κοινωνικό στρώμα, πληρώνει για τις πράξεις του, και πρέπει να μάθει την αξία της πληρωμής. Δεν μιλάμε για χρήματα. Η πληρωμή είναι μια θεμελιώδης αρχή, δεν έχει να κάνει με χρήματα. Πληρωμή σημαίνει προσπάθεια, μελέτη, εργασία,προσωπικό κόστος, θυσία. Κανείς δεν μπορεί να περπατήσει τον δρόμο, αντί για σένα. Οποιαδήποτε απόπειρα και να γίνει, οποιοδήποτε δήθεν άγιο βιβλίο σου δίνει κατευθύνσεις και λέει "κάνε αυτό και κάνε εκείνο" σκοπεύει στην ουσία να σε βγάλει από το δρόμο της προσωπικής εμπειρίας και να σε μεταμορφώσει σε όργανο εύκολου χειρισμού. Τις παγκόσμιες αξίες της αγάπης, τις ανακαλύπτεις μόνος σου. Τις αμαρτίες τις ανακαλύπτεις μόνος σου. Τον δρόμο τον φωτίζεις μόνος σου. Δεν εννοούμε φυσικά να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Είναι προϋπόθεση να καταλάβουμε τις αξίες της προσωπικής εργασίας βάση παγκόσμιων αξιών, να ανακαλύψουμε τις αρετές που κρύβονται μέσα μας, τι είναι χρήσιμο στην προσωπική αναζήτηση και τι άχρηστο να αναπτύξουμε. Μια συμπεριφορά που θα είναι χρήσιμη στους γύρω μας, θα είναι ευχάριστη και δεν θα δημιουργεί προβλήματα. Θα τρέχει προς την κατεύθυνση της προσφοράς και της καλοσύνης. Οι ευκαιρίες θα βρεθούν. Δεν χρειάζεται αυτομαστίγωμα, η αυτοπειθαρχία είναι προτιμότερη. Δεν χρειάζεται ο φόβος του να βράζεις στο καζάνι μετά θάνατον, το να βάζεις τη θέση σου για λίγο στη θέση του άλλου είναι προτιμότερο. Δεν χρειάζονται μαζοχιστές άγιοι, η αμεσότητα σε κάθε τι και η ευχαρίστηση των απλών στιγμών, δεν απαιτούν προσωπικά βασανιστήρια. Και πάνω από όλα να παραμένει κανείς ευλύγιστος στη σκέψη, μακριά από δόγματα και ελπίδες για σωτηρία στο μέλλον, το μέλλον είναι το επόμενο δευτερόλεπτο. Δεν μπορούμε να κρατάμε παλιά σκουριασμένα πράγματα στην αποθήκη μας και να περιμένουμε να αλλάξει η ενοχλητική μυρωδιά της, οφείλουμε να πετάξουμε τα βρώμικα και σκουριασμένα και να βάλουμε καινούρια πράγματα στην θέση τους. Όταν κάποιος στηρίζεται σε οποιαδήποτε σκουριασμένη θρησκεία, εξαπατά τον εαυτό του ότι θέλει να αλλάξει. Πείθεις τον εαυτό σου ότι θέλεις να αλλάξεις αλλά την ίδια στιγμή κρατάς κάθε τι μικρό στην θέση του και απαιτείς να συνεχίσεις τις ίδιες συνήθειες. Πήγαινε την Κυριακή στην λειτουργία. Οι άνθρωποι λένε και κάνουν τα ίδια ακριβώς πράγματα. Πως θα έρθει αυτή η περίφημη αλλαγή όταν συνεχίζεις τις ίδιες συνήθειες; Η αλλαγή είναι αδύνατη όταν κάποιος απαιτεί να κρατήσει "τα ίδια και τα ίδια". Για να σκεφτεί κάποιος προς τη σωστή κατεύθυνση της αλλαγής, σημαίνει ότι πρέπει να δει τι πρέπει να κρατήσει και τι πρέπει να πετάξει. Δεν υπάρχει καμία μέθοδος που να οδηγεί στην ευτυχία, δεν υπάρχει κανένα άγιο βιβλίο τσελεμεντές στην κουζίνα του παραδείσου. Όταν δεί κάποιος το προσωπικό του ταξίδι, θα δει πως υπάρχουν και πράγματα που θα τον βοηθήσουν. Όταν κάποιος αποφεύγει την προσωπική δουλειά και την αντικαθιστά με την εύκολη λύση του κοπαδισμού, θρησκευτικού ή πολιτικού ή οποιουδήποτε άλλου, θα συνεχίζει την εξαπάτηση του εαυτού πάντοτε.

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ.
Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ