ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 15ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

96. Ερώτηση: Θα μπορούσαμε  να διαχωρίσουμε τα συναισθήματα σε κατηγορίες με σκοπό να τα μελετήσουμε καλύτερα; 

Τα συναισθήματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνα που έρχονται ως ενόραση και σε εκείνα που καλλιεργούνται από εξωτερικά ερεθίσματα. Τα πρώτα, της ενόρασης, είναι ευγενή και ανώτερα, όπως η αγάπη, το γονικό ένστικτο κλπ . τα συναισθήματα που καλλιεργούνται από εξωτερικά ερεθίσματα μπορεί να είναι ευτελή, όπως ο φόβος, η βαρβαρότητα κλπ. Τα εξωτερικά ερεθίσματα είναι ρηχά και για αυτό μπορούν να εξαληφθούν. 

 

Ο άνθρωπος είναι ένα κενό που περπατάει πάνω στο κενό. Και προσπαθεί με ψεύτικες αυτοϋποσχέσεις να καλύψει αυτό το κενό και να το μεταμορφώσει σε κάτι με υπόσταση. Όπως είπε ο φιλόσοφος, "αν δεν υπήρχε θεός θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν". Το θέμα όμως πλέον είναι ότι οι άνθρωποι είναι αυτοί που λιγοστεύουν και σε λίγο καιρό θα πρέπει να τους εφεύρουμε. Όταν καταλάβουμε πως μεταμορφωνόμαστε σε άβουλες μηχανές και έχουμε ξεχάσει εντελώς τις λειτουργίες της ανώτερης φύσης, ίσως τότε να πούμε πως πιάσαμε πάτο και πως ήρθε η ώρα να εξελιχθούμε σε κάτι ανώτερο. Μέχρι τότε θα είμαστε αφοσιωμένοι στα σκουπίδια μας. 

97. Ερώτηση: Πως τα συναισθήματα μπερδεύονται με τη μηχανική λειτουργία του μυαλού; 

Το μυαλό είναι ο δρόμος προς την κόλαση ή τον παράδεισο. Όσο δεν ανακτούμε την ηρεμία και την καθαρότητα του μυαλού, ζούμε στις σκιές του παρελθόντος, χάνουμε το παρόν και αναμένουμε ένα προκαθορισμένο μέλλον. Ένα ταραγμένο μυαλό δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντανάκλαση μιας μπερδεμένης ψυχής, η κορυφή του παγόβουνου, ο καθρέπτης που αντανακλάει τις εικόνες που περιφέρονται μέσα μας. Συσσωρεύουμε προκαθορισμένες "σκεπτομορφές" και σε συνδυασμό με το εγώ, δημιουργούμε ψυχική γραφειοκρατία και οδηγούμαστε - σε σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους - σε έναν αποπνικτικό εγωκεντρισμό. Το χάος που κουβαλάμε μέσα μας, είναι σαν μια απέραντη βιβλιοθήκη γεμάτη σκόρπια χαρτιά και βιβλία, σκονισμένα και παραπεταμένα, που αντί να τα βάλουμε σε μια τάξη, τα πετάμε δεξιά και αριστερά στον έξω κόσμο και το χάος συνεχίζεται. Οι περισσότεροι από εμάς ούτε καν διανοούμαστε το πόσο παραπλανημένοι είμαστε υπό το βάρος της διχοτόμησης και μηχανικής λειτουργίας του μυαλού, ενώ έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε ελεύθεροι. Όλη αυτή η λάσπη που εμποδίζει τον κήπο να ανθίσει, δεν παραμένει στην επιφάνεια αλλά μας διαβρώνει. Το μυαλό είναι τραυματισμένο, η ψυχή παραπλανημένη. Ένα μυαλό στιγματισμένο, περιορισμένο δεν είναι φρέσκο, νέο, ευλύγιστο. Επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα και το ίδιο μόνιμα έργο, μέχρι να φτάσει σε ένα σημείο που η ίδια η ζωή  δείχνει φορτική, ξένη... Η ζωή κάποιου άλλου. 

98. Ερώτηση: Υπάρχει δυνατότητα να αποκτήσουμε πλήρη ολική επίγνωση της συνείδησης, και όχι μόνο ένα κομμάτι αυτής; 

Είμαστε απασχολημένοι μόνο με μια μικρή γωνία της συνείδησης, στο κομμάτι που αντιστοιχεί στην καθημερινή μας ζωή. Το υπόλοιπο κομμάτι το ονομάσαμε υποσυνείδητο, ένα αχανές πεδίο με όλα τα κίνητρα που διέπουν την ζωή μας, κληρονομικές συνήθειες και φόβοι. Και αυτό το κομμάτι είτε δεν μπορούμε να το ανοίξουμε είτε πολλές φορές, αν έχουμε βρει την πόρτα, δεν τολμάμε να την ξεκλειδώσουμε. Όμως αυτή η διαίρεση είναι ανόητη. Χρησιμοποιούμε τη λέξη υποσυνείδητο,  επιστημονικά και με κάθε σοβαροφάνεια για να αναλύσουμε κάτι σκοτεινό ή σκονισμένο ενώ το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αντιληφθούμε τη συνείδηση ως ένα και μοναδικό κομμάτι. Αναλυτές και ψυχολόγοι έχουν σπαταλήσει άπειρες ώρες σε αναλύσεις. Γιατί όμως δίνουμε τόση προσοχή σε αυτό το κομμάτι; Και γιατί το κοιτάζουμε ως κάτι τερατώδες  ή ως αιτία πολλών κακών; Αν το δούμε έτσι δεν βλέπω καμία διαφορά με το συνειδητό, και το ασυνείδητο δείχνει το ίδιο ανόητο, διχασμένο, περιορισμένο, ανήσυχο, εγωκεντρικό. Αλλά αν το δούμε σαν ολότητα, σαν ένα, τότε ενεργοποιούμε την προσοχή μας να είναι και αυτή ολική, και όχι μια εγκλωβισμένη προσοχή. Όταν δούμε την ολότητα, το αχανές πεδίο της συνείδησης, τότε σταματούν και οι εσωτερικές προστριβές. Όταν διαιρούμε σκέψεις, αισθήματα, πράξεις, σε διαφορετικά επίπεδα, γεμίζουμε τη ζωή μας προστριβές. 

 

99. Ερώτηση:  Μπορούμε να το κάνουμε αυτό και να δούμε την αλήθεια; 

Όπου υπάρχει ολότητα υπάρχει αλήθεια. Όμως οι περισσότεροι από εμάς, ούτε καν έχουν διανοηθεί ότι υπάρχει η δυνατότητα αυτή, επειδή κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, αποφεύγουμε τον εαυτό μας. Κατηγορούμε άλλους, εξηγούμε γεγονότα που λαμβάνουν χώρα μακριά από εμάς, όμως φοβισμένοι αποφεύγουμε να κοιτάξουμε. Αλλά όταν κοιτάξεις ολοκληρωμένα, με όλη την προσοχή σου, όλο το είναι σου, με κάθε κύτταρο του σώματος, με αυτόν τον τρόπο παρακολουθείς με απόλυτη εγκατάλειψη του εγώ σου, εκεί υπάρχει μόνο καθαρότητα, καθόλου χώρος για φόβο, διαμάχη και άρα προστριβή. 

100. Ερώτηση: Για τους περισσότερους ανθρώπους, τα εξωτερικά κατευθυνόμενα ερεθίσματα είναι τα μοναδικά ερεθίσματα που λαμβάνουν, άρα είναι για όλους αυτούς πιο δύσκολος ο δρόμος; 

Η θεϊκή συμπαντική δύναμη, που βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο είναι αδύνατον να ακυρωθεί. Η απέραντη, αδιαίρετη, ανόθευτη ευλογία κινείται προς τα έξω αν αποφασίσουμε να το κάνουμε. 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές). 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ