2014 AND RISING (Ελληνικός τίτλος: Απολογισμός του 2013)


Η φωτογραφία είναι από την πλέον αγαπημένη μου καλλιτέχνη Δέσποινα Τσιρίγου. Η συγκεκριμένη ζωγραφιά (sketch) είναι μάλιστα από την έκθεση που συμμετείχε για τα πέντε χρόνια του διαδικτυακού σταθμού μας, Poplie.

Και αυτό είναι το mixtape μου για την έκθεση εμπνευσμένο από τον αντίστοιχο πίνακα της Δέσποινας.



Για να μην ξεχνιόμαστε, να έχετε όλοι μια ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Δεν σκόπευα να κάνω κάποιον απολογισμό. Μιας και σε "δημιουργικό" επίπεδο νομίζω η πιο σημαντική προσπάθεια είναι αυτή (των τελευταίων δύο μηνών) της "ραδιοφωνικής εκδοχής" της νουβέλας του Lewis Carroll "Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων". 

Αλλά... έτσι μου ήρθε σήμερα. Οπότε τι συνέβη για μένα το περιβόητο έτος 2013 σε δημιουργικό επίπεδο; 

Σίγουρα, κάτι που ΔΕΝ συνέβη είναι η συμμετοχή σε θεατρική δημιουργία. Κάτι που το ήθελα, αλλά οι δυο προτάσεις μου πέσανε στο κενό. Οπότε, πιθανότατα, το θέατρο γενικά θα περάσει σε δεύτερη μοίρα έχοντας σε προτεραιότητα τη ραδιοφωνική εκπομπή και τις "μουσικές" μου ασχολίες (θα εξηγηθώ). Τουλάχιστον η τελευταία εμπειρία του "Δράκουλας, Κωμωδία Και Δαγκώνει" με την "Ομάδα Ύφος" και το "Μικρό Θέατρο" Αγρινίου ήταν αναζωογοννητική και με βοήθησε να ξεπεράσω τα "φαντάσματα" που είχα αποκομίσει από τις προηγούμενες παραγωγές μου. 

Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα και όταν οι συνεργασίες που γίνονται δεν αποφέρουν σε κάτι παραπέρα από την παρουσίαση της πρώτης κοινής προσπάθειας, τελικά δεν χρειάζεται να πιέζω πολύ το στομάχι μου για καινούριες. Αφού ποτέ δεν έβγαλα λεφτά από αυτό (το αντίθετο, μπήκα μέσα ΠΟΛΛΑ!), ούτε το αντιμετώπισα σαν επάγγελμα, έστω και αν το Labyrinthe τουλάχιστον έγινε με επαγγελματικούς όρους και οι περισσότεροι που συμμετείχαν σε αυτό ήταν καλλιτέχνες που τους είχα βαθιά εκτίμηση.

Ας επανέλθω όμως στο παρόν ή στο πρόσφατο παρελθόν, μιας που κάνω απολογισμό του 13 και όχι του 12 ή του 11, πόσο μάλλον του 09.





Αλλά όχι, ας μιλήσω για αυτή την εμπειρία που ξεκίνησε το 2011, συνεχίστηκε το 2012 μέχρι και σήμερα. Αυτή η εμπειρία λέγεται Poplie και είναι ο ραδιοφωνικός σταθμός που μου έδωσε το έδαφος και την ελευθερία να αναζητήσω τα πιο προσωπικά μου δημιουργικά μονοπάτια. 

Το artwork αριστερά είναι του φίλου popliar Narita για το μεγάλο μας πάρτι για τα πέντε χρόνια του σταθμού σε κεντρικό Αθηναϊκό κλαμπ. Ακόμα μια παρτάρα του poplie επιτυχημένη από άποψη προσέλευσης κόσμου και ποιότητας στη μουσική.





Εδώ να σημειώσω πως οι περισσότεροι ιδιοκτήτες μαγαζιών - clubs - πολυχώρων που συνδυάζουν τη νυχτερινή διασκέδαση με εκθέσεις/θέατρο και συναυλίες, επιβεβαιώνουν ότι είναι κακοί επιχειρηματίες, που δεν σου αφήνουν περιθώρια για μελλοντικές συνεργασίες. Ούτε έχουν τα φόντα να ολοκληρώσουν το όποιο "καλλιτεχνικό" όραμα, που υποτίθεται θέλουν να περάσουν στον κόσμο, μιας και το αντίστοιχο "καλλιτεχνικό" κομμάτι προϋποθέτει μια οργάνωση και συνέπεια διάρκειας για να το υποστηρίξουν.

Τουλάχιστον, στο θέατρο σκεφτόμουν ότι οι ιδιοκτήτες θεάτρων μπορούν να μπερδεύουν την επιχειρηματική τους ιδιότητα με την Τέχνη που υποτίθεται πως υπηρετούν ή για να το θέσω πιο χοντροκομμένα με την εικόνα που έχουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται κοινωνικά ένας καλλιτέχνης. Κατά τα άλλα δεν ξεχάσανε ποτέ να ζητάνε τα λεφτά που σε ουδεμία περίπτωση δεν τα αξίζανε για αυτό που προσφέρανε. Ας είναι καλά και οι δικές μου φιλοδοξίες... Στην περίπτωση των μαγαζιών όμως, δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί είναι τόσο δύσκολο στους ιδιοκτήτες να αντιληφθούν ή να πράξουν το αυτονόητο για μια σωστή συνεργασία.

Μπορεί να ακούγονται "πικρόχολα" τα σχόλια. Ίσως και να είναι, δεν γίνονται όμως εν θερμώ. Αυτοί οι άνθρωποι που είναι οι "ιδιοκτήτες" θα μπορούσαν να κάνουν κάποιες προσπάθειες να μην επιβεβαιώνουν αυτό που περιμένεις να συναντήσεις.

http://www.mixcloud.com/Chico79er/chiconair-presents-down-the-rabbit-hole-alice-in-wonderland-series_131113/


Επανέρχομαι. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που παρουσιάζεται η εκπομπή ChicOnAir στη διαδικτυακή συχνότητα του Poplie αναζητούσα το 100% της προσωπικής μου δημιουργίας, αυτό που ίσως δεν μπορούσα να πετύχω στο θέατρο, ή δεν έδωσα ποτέ τον χρόνο που του άρμοζε. Και στα τρία αυτά χρόνια κατάλαβα ότι οι περισσότερες εκπομπές ChicOnAir είναι ένα μείγμα mixtape/podcast (πιθανότατα το βασικότερο μουσικό μου background), soundtrack (χωρίς την ταινία, ίσως μόνο το artwork), και concept (όχι απαραίτητα σοβαρό, ούτε πάντα συνεπές), ένα χαοτικό storytelling μουσικών. Φυσικά όλες οι ιδέες δεν διαμορφώθηκαν κατευθείαν και αν δεν υπήρξε η ευελιξία του software του Ableton Live (αλλά και το δισκορυχείο του φίλου Γιώργου) δεν θα ήταν το ίδιο show.





Ουσιαστικά από την αρχή της φετινής σεζόν προσπάθησα να εντάξω το Ableton στην εκπομπή και η δυνατότητα να έχεις έτοιμο το project της εκπομπής, που θα μπορείς να το αλλάζεις όπως θες, να έχεις έτοιμα τα εφέ και τα λοιπά, ήταν μια εξαιρετική βάση για να αναζητήσω τις δυνατότητες των "εκπομπών-soundtrack".




Οπότε, στα τρία χρόνια εκπομπών στον poplie, αυτή τη στιγμή παρουσιάζεται η φόρμα της εκπομπής, που είναι πολύ κοντά σε αυτό που ήθελα να είναι το ChicOnAir show, και που ίσως αποτελέσει τη νέα κατεύθυνση τουλάχιστον για τη φετινή χρονιά. Ένα νέο μονοπάτι, που ξεκίνησε μέσα από ένα λαγούμι. Και οι "Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων" μετατρέπονται σε μια διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή εν εξελίξει, που δίνω μια δική μου σύγχρονη εκδοχή της ιστορίας, ή του ονείρου.






Η πρόκληση να "μπλεχθώ" με την ιστορία της Αλίκης προϋπήρχε αρκετά χρόνια με βασική κατεύθυνση τη θεατρική μορφή. Η ιδέα να ενταχθεί στην εκπομπή "κολυμπούσε" αρκετό καιρό και αναδύθηκε πριν δύο μήνες στην επιφάνεια.







Η αρχή ήταν η εικόνα του πόστερ, που χρησιμοποιήθηκε για το πρώτο κεφάλαιο, Down the Rabbit-Hole. Δεν έχω ιδέα που θα με ταξιδέψει, μιας και αυτή η εκδοχή και οι εικόνες γεννιούνται τώρα και δεν έχουν καμία σχέση με οποιαδήποτε προηγούμενη ιδέα για το έργο. Ήδη, εκπομπή με εκπομπή, προκύπτουν πολλές νέες ιδέες καθώς εξελίσσεται η ιστορία, καθώς αρχίζει να φανερώνεται περισσότερο το συγκεκριμένο όνειρο/κόσμος. Το βασικό στοιχείο είναι ότι πρόκειται για ένα σάουντρακ χαοτικό και αρκετά θορυβώδες.




Μέσα από την αγάπη για τις εκπομπές στον poplie, της δημιουργίας μέσα από τη μουσική, αλλά και της ίδιας της μουσικής γενικότερα και του ήχου, προέκυψε η ανάγκη να επιστρέψω στην εμπειρία του βινυλίου, πολλά χρόνια ξεχασμένη για μένα δυστυχώς. Οπότε, θα προτείνω για το '14, τις μουσικές που ΓΟΥΣΤΑΡΕΤΕ να τις έχετε και σε βινύλιο. Αφήστε τον ήχο να σας παρασύρει. Καταλαβαίνω ότι είναι αρκετά τα λεφτά που απαιτούνται, ότι χρειάζεται σωστό πικάπ και ηχοσύστημα. Αλλά και πάλι, μπορείτε να πάτε στο σπίτι φίλου με καλό ήχο και να το απολαύσετε παρέα...


Το 2013 ήταν και μια χρονιά που μετά από πολύ καιρό κατάφερα να φύγω εξωτερικό. Και το ταξίδι στην Ολλανδία αποτέλεσε το έναυσμα για τρεις αρκετά απολαυστικές εκπομπές.


Γιατί καλά τα βινύλια και το Ableton, αλλά η γνωριμία με μια ξένη χώρα και νέους ανθρώπους (ή ακόμα και καμηλοπαρδάλεις) στη ζωή σου είναι μοναδική εμπειρία. Βέβαια, αν μπορείς να κάνεις ταυτόχρονα και βόλτες σε κάποιο ενημερωμένο δισκοπωλείο του εξωτερικού, μια χαρά συνδυάζεται στο παραπάνω πακέτο εμπειριών. Rush Hour και Distortion.

Αυτό ήταν λοιπόν σε γενικές γραμμές το 2013, όσον αφορά τις δημιουργίες ή τις νέες εμπειρίες. Πολύ έντονη χρονιά από πολλές απόψεις. Οπότε, εύχομαι για το 2014, σε όλους να παραμείνουμε δημιουργικοί, δυνατοί και... συντονισμένοι στον poplie!!!

ΥΓ: Σε λίγους μήνες θα παρουσιαστεί και το πρώτο δείγμα δουλειάς-συνεργασίας με έναν συμπαραγωγό του σταθμού με τη μορφή ενός "θεματικού" και "κινηματογραφικού" EP, που πιθανόν να κυκλοφορήσει δωρεάν στο διαδίκτυο μέσα από αντίστοιχη bandcamp σελίδα.

ΥΓ2: Να διαβάζετε τις Σχολές Φιλοσοφίας από τον φίλο Νίκο Τριανταφυλλόπουλο (σε αυτό το blog που διαβάζετε τώρα). Για μένα πραγματική ανάσα απέναντι σε όλη την προπαγάνδα αποχαύνωσης που δεχόμαστε καθημερινά.

ΥΓ3: Μέσα στο 2013 ήταν και τα πάρτι του poplie στο μπαρ bLink στην πλατεία Καρύτση, αλλά αναφέρθηκα σε αυτό για τα πέντε χρόνια, μιας και ήταν πολύ έντονη εμπειρία από πολλές απόψεις.

Μόνο ΑΓΑΠΗ!

Σχόλια