ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 38ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

"Primordial nature is something that all sentient beings have in common. It does not belong to me; it does not belong to you; it is the essential nature of all sentient beings. The goal of meditation is to become aware of our primordial nature, and when we become aware of it, we know it but cannot explain it in words to others. Each individual can only arrive at this realization by direct experience." 

                                                                           John Blofeld - My journey in mystic China 

"Father, I am no longer the son of one family, one clan, or even one country. My family is now all beings, my home is the Earth…" 

                                                                      Thich Nhat Hanh - Old path white clouds 

201. Ερώτηση: Η ανθρωπότητα έχει πάρει τόσο στραβό δρόμο, που δείχνει να χρειάζεται πολύ χρόνο για να βρει την ψυχική της ηρεμία. Πως μπορούμε να επισπεύσουμε όλη την διαδικασία; 

Ο μετασχημισμός του ανθρώπου σε θεϊκή ύπαρξη, δεν είναι στο μέλλον. Είναι μόνο στο "Εδώ και Τώρα". Αν κάποιος πει "Ναι, θα το κάνω. Θα δώσω χρόνο στην ψυχή μου", δεν θα το κάνει ποτέ, θα σπαταλήσει ίσως την ζωή του σε ακατάσχετη ανάλυση, χωρίς να έχει κάνει ούτε μισό ουσιαστικό βήμα. Όπως το μυαλό ταξιδεύει συνέχεια στον χώρο και τον χρόνο, ακριβώς έτσι η διορατικότητα βρίσκεται στο "Εδώ και Τώρα". Όταν ο νους βρίσκεται στο τώρα, χωρίς αντίσταση, έτοιμο να μάθει και να ανανεωθεί, με παιδική ωριμότητα, τότε γίνεται όργανο-υπηρέτης, το πολυτιμότερο εργαλείο που διαθέτουμε. 

Ο νους πρέπει να εξαγνυστεί στο κομμάτι της ηρεμίας, να μάθει να σταματάει, να βρίσκεται στο τώρα. Ας αφήσουμε για λίγο το κομμάτι της εξυπνάδας, το έχουμε ήδη κακομεταχειριστεί για χιλιάδες χρόνια. Η εξυπνάδα θα πάει πολύ μακρύτερα όταν μεταλλαχτεί στο κομμάτι της ηρεμίας, γιατί εκεί θα διακρίνουμε συμπαντικούς νόμους που έχουμε ξεχάσει να τους εφαρμόζουμε, όπως η αγάπη, η συμπόνοια, η ταπεινότητα, και εκεί θα διαγράψουμε τα σκουπίδια που έχουν ανακατευτεί με την εξυπνάδα: φόβος, μίσος, πλεονεξία, πόθος για εξουσία κλπ. 

202. Ερώτηση: Τελικά ο μόνος τρόπος να αφυπνιστούμε είναι να "σκεφτόμαστε" από μόνοι μας; 

Έχουμε μία συνεχή επιθυμία, όλα να είναι υπό ανάλυση κι εξήγηση με ευκολονόητο ή ανόητο τρόπο χωρίς να προσπαθούμε να βρούμε την δική μας λύση. Η δική μας δουλειά δεν μπορεί να αναπληρωθεί από πρόχειρα κλισέ και πρόχειρες ιδέες-κατευθύνσεις. Αν κανείς αναρωτηθεί "ποιος είμαι" έχει κάνει ένα καλό πρώτο βήμα που το χάνει όταν ψάξει να βρει την απάντηση από κάτι που είναι γραμμένο, ένα κλισέ ή σλόγκαν ή μια ξεψυχισμένη ιδέα. 

Για παράδειγμα στην ερώτηση "Ποιοι είμαστε;" μπορεί να δοθεί  η τυποποιημένη απάντηση "είμαστε η ανθρωπότητα που κοιμάται". Τώρα κάποιος, μπορεί απλά να δεχτεί την ιδέα ότι όλοι κοιμόμαστε όρθιοι ή ότι ζούμε στον κόσμο μιας κοιμισμένης ανθρωπότητας, όμως δεν έχει σκεφτεί ως άτομο. Κρύβεται ξανά πίσω από την ταμπέλα. Δηλαδή, η προσωπική δουλειά, γίνεται ίδια με την προπαγάνδα που λέει ότι "Όλοι κοιμόμαστε, είμαστε η ανθρωπότητα της συνεχούς υπνηλίας". Όλος ο μηχανισμός είναι να αναμασάμε την μνήμη (τα "Εγώ") χωρίς άλλη σκέψη. Σημαίνει, ότι δεν υπάρχει καμία πραγματική εργασία με τον εαυτό, καμία ψυχική ανάταση, τίποτα δεν έχει μαθευτεί εκ βαθέων, καμία παρουσία προσωπικής σκέψης, η φωτιά της ζωής παραμένει σβηστή. 

Δια μέσου της αυτο-παρατήρησης, και της προσωπικής σκέψης, αρχίζεις να σκέφτεσαι ή να αναρωτιέσαι για την προσωπική, ατομική κατάσταση της υπνηλίας. Αυτή είναι μια ευφυής προσπάθεια. Αυτή ακριβώς τη στιγμή είναι που θα δημιουργηθούν τα πρώτα ερωτήματα. Τότε είναι που θα προκύψουν και τα πρώτα ερωτήματα...

203. Ερώτηση: Είναι αλήθεια ότι η ανθρωπότητα κοιμάται και οτιδήποτε συμβαίνει είναι το φυσικό επακόλουθο ενός συνεχούς ύπνου;  

Αν κάποιος διαλογίζεται και παρατηρεί, τότε αρχίζει να πιάνει μερικές εικόνες της αλήθειας. Η ιδέα του ύπνου δεν είναι πλέον ζήτημα μνήμης (Εγώ) αλλά μια πραγματική εμπειρία, μια δοκιμασία στην οποία υποβάλλεσαι και από την οποία θα αλλάξεις προς το καλύτερο. Είναι αναγκαίο, όχι να μάθεις το μάθημα απλά με την καρδιά ή με τη μνήμη, αλλά να νιώσεις αυτό το μάθημα, να γίνεις ένα με την διαδικασία. Το να λες συνέχεια ότι ο εαυτός σου και η ανθρωπότητα κοιμάται, αναμασάς μια ιδέα που την ξέρουν όλοι, όμως κανείς δεν κάνει τίποτε να την αλλάξει γιατί όλοι περιμένουν από κάποιον να δώσει την λύση. Σημαίνει ότι ποτέ δεν έχεις αυτο-παρατηρήσει τον εαυτό σου κάτω από το πρίσμα της αλήθειας. 

Το να δουλεύεις με τον εαυτό σου πραγματικά σε βάθος, σημαίνει φως. Όταν δεις έστω και λίγες ακτίνες, δεν έχεις ανάγκη πλέον κλισέ ιδέες, από ανύπαρκτη μνήμη, ούτε ξεσκόνισμα σε τυποποιημένες λύσεις, οι ιδέες μετατρέπονται σε μια συνεχή ζωντανή εμπειρία. Με άλλα λόγια, δεν θα χρειάζεται να προσπαθήσεις ιδιαίτερα να θυμηθείς ένα επιστημονικό άρθρο ή κάποιο βιβλίο που διάβασες με σκοπό να αλλάξεις ή να "αυτοβελτιωθείς". Η αλήθεια δεν χρειάζεται απομνημόνευση. Θα σου αλλάξει από μόνη της, τον τρόπο σκέψης σου.  

204. Ερώτηση: Χρειαζόμαστε, όμως, μια βάση. Γιατί δεν κάνουμε ένα μεγάλο σχέδιο που θα έχει όλες τις ιδέες, έτσι θα μπορούμε να τις διαβάζουμε για τον εαυτό μας ξανά και ξανά; 

Μπορεί  στο μέλλον να καταφέρουμε να αποκτήσουμε μια τεράστια βιβλιοθήκη που θα έχει όλη την σοφία του κόσμου. Όλες οι ιδέες θα είναι εκεί έτοιμες για ξεσκόνισμα. Ίσως ήδη να έχεις τις καλύτερες ιδέες συγκεντρωμένες και διαθέσιμες για όποτε τις χρειάζεσαι. Ακόμη και έτσι, όμως, είμαστε στο μηδέν: όλα βρίσκονται στο "Εγώ", όλα είναι στην επιφάνεια και το να έχεις τις ιδέες να κρέμονται πάνω από το κεφάλι σου δεν σημαίνει ότι έχεις αλλάξει ριζικά την ύπαρξή σου. Δεν έχεις κάνει καμία προσπάθεια να εφαρμόσεις την εργασία του εαυτού στην ίδια σου την ύπαρξη δια μέσου της αυτο-παρατήρησης. Όλα βρίσκονται στο εξωτερικό περίβλημα που λέγεται μνήμη (Εγώ), τίποτε δεν εισχωρεί βαθύτερα. Απλά αναμασάμε φράσεις που αντλούνται από τα "Εγώ", όχι από την ύπαρξη. Το "Εγώ" είναι "παπαγαλία", δεν είναι ο δρόμος προς κάτι ανώτερο. Το να μείνεις πνευματικά παράλυτος, επειδή οι εξελίξεις είναι άσχημες, προσφέρεις τροφή στις μελλοντικές εξελίξεις να γίνουν ακόμη πιο άσχημες.

205. Ερώτηση: Βλέπω ότι κάνουμε ένα συσχετισμό, χρησιμοποιώντας τη μνήμη εννοούμε το "Eγώ". Μήπως θα μπορούσαμε να αποσαφηνίσουμε που σταματάει η "χρήσιμη μνήμη" και που αρχίζει η άχρηστη "μνήμη-εγώ";

H μνήμη που μένει ως αποτέλεσμα αυτο-παρατήρησης αποθηκεύεται σε διαφορετικό κέντρο. Ας δούμε την ακτίνα της δημιουργίας του σύμπαντος. Η εικόνα του σύμπαντος μας δείχνει που είμαστε, ποιοι είμαστε, τι σκοπεύουμε να κάνουμε και από που ερχόμαστε. Μας δείχνει ένα υπέροχο σύμπαν, διαιρεμένο σε πολλές βαθμίδες, κατώτερες και ανώτερες. Το σπίτι μας, η γη μας, δεν είναι παρά μόνο μια κουκίδα, μέσα σε αυτή την τεράστια "μηχανή". Η πραγματικότητα λέει ότι δεν είμαστε παρά μια "πορδή στην αιωνιότητα". Όμως, αντί να δούμε το πως θα ζήσουμε με αρμονία, σύνεση και σεβασμό τη σύντομη ζωή μας, κοιτάζουμε το πως θα σκεπάσουμε αυτή τη μικρότητά μας, με άλλες χιλιάδες μικρότητες - τα "Eγώ" μας. Στο πρίσμα του σύμπαντος, πρακτικά είμαστε ένα τίποτα. Είμαστε τόσο μικροί που αν η ανθρωπότητα χαθεί αύριο από το σύμπαν, σε κανέναν δεν θα λείψουμε. Όμως συνεχίζουμε να είμαστε μικρότεροι και μικρότεροι και μικρότεροι, καλλιεργώντας μεγαλύτερα και μεγαλύτερα και μεγαλύτερα Eγώ, για να κρύψουμε την αλήθεια, που λέει ότι είμαστε μια πορδή και τίποτε άλλο. Αντί λοιπόν να γίνουμε ένα υγιές κύτταρο σε αυτόν τον τεράστιο οργανισμό που λέγεται σύμπαν, φτιάχνουμε το δικό μας μικρό σύμπαν από συμπλέγματα και τα βαφτίζουμε ανώτερη ανθρώπινη φύση. 

Όλα αυτά τα λέμε, όχι για να καλλιεργήσουμε πνεύμα κατωτερότητας, αυτό είναι παγίδα, αλλά για να αποδείξουμε ότι δεν χρειαζόμαστε άλλους περιορισμούς, είμαστε ήδη περιορισμένοι  από τα Eγώ μας. Επιτέλους ας χρησιμοποιήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο βάθος. Η εσωτερική μας δύναμη είναι τόσο μεγάλη όσο και το σύμπαν, αφού είμαστε ένα από τα κύτταρά του.  

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές) 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ