The Acupuncture Academy by Niko Trian (ή αλλιώς κάποιες σκέψεις για τον φίλο Νίκο Τριανταφυλλόπουλο)
Πως ξεκινάς να γράψεις ένα άρθρο για το βιβλίο ενός φίλου και δάσκαλου, ξέροντας πρώτα απ'όλα ότι αυτός ο άνθρωπος άλλαξε κατά έναν πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο αντίληψης και εν τέλει και τον τρόπο ζωής σου; Όπου εκτός των άλλων κάποια άρθρα ή ιστορίες του έχουν αναρτηθεί αποκλειστικά στο συγκεκριμένο blog;
Σίγουρα θα παροτρύνω όλους εσάς να αγοράσετε το βιβλίο (hard copy) ή να το κατεβάσετε σε pdf μορφή αποκλειστικά από την Amazon books.
Αλλά θα αναφέρω και δυο τρία λόγια για τη σχέση μου με τον Νίκο Τριανταφυλλόπουλο με τη συγκεκριμένη ευκαιρία. Τον Ιούνιο του 2008 αποφάσισα να επιστρέψω στην γενέτειρα πόλη μου, την Πρέβεζα. Μια πόλη-φάντασμα, όπως την αντιμετώπιζα τουλάχιστον μέχρι τα τριάντα μου. Κυρίως γιατί δεν ένιωθα ότι μπορεί να προσφέρει κάτι σε ανθρώπους με ενδιαφέροντα και επειδή το συστατικό της μιζέριας είναι αρκετά βασικό στη ζωή και την καθημερινότητα των περισσότερων συνανθρώπων μου ανεξάρτητα ηλικίας.
Ξεκινώντας να δουλεύω στο γραφείο μου, πρόσεξα ότι ακριβώς από επάνω στον δεύτερο όροφο κάποιοι "τρελοί" έχουν ανοίξει ένα κέντρο σωματικής υγείας. Αυτοί οι "τρελοί" ήταν ο Νίκος και ο Γιώργος. Οπότε και αποφάσισα αμέσως να δοκιμάσω την "τρελή", και "εναλλακτική" πρόταση των δύο αυτών ανθρώπων. Ο Νίκος είχε μόλις γυρίσει πριν έναν-δύο μήνες από την Ταϋλάνδη, όπου και ζούσε τον μισό χρόνο εκεί και τον άλλον μισό σχεδόν επέστρεφε στην Ελλάδα για να συμμετέχει και στη λειτουργία του συγκεκριμένου Κέντρου. Από την πρώτη στιγμή η επαφή μου με τη yoga, την οποία μας δίδασκε, άρχισε να φωτίζει έναν άλλον κόσμο, ή καλύτερα να "ανοίγει" τη ματιά μου στον κόσμο στον οποίο ζω, ώστε να μπορώ να αντιλφθώ και να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν πολλά παραπάνω πράγματα σε αυτόν, από αυτά που συνηθίζουμε να κοιτάμε για να μπορούμε έτσι να επιβεβαιώνουμε κάθε φορά τις παγιωμένες μας ιδέες. Η φράση "μη προσπάθεια" είχε αναποδογυρίσει τις περισσότερες μου αντιλήψεις για το πως πρέπει να ζούμε, να εργαζόμαστε, να αισθανόμαστε κλπ. Ο διαλογισμός ήταν το μονοπάτι εκείνο, που με έβγαλε σε ένα διαφορετικό ξέφωτο πίσω από την ίδια την πόλη για την οποία είχα δημιουργήσει μια δική μου "καρτ-ποστάλ"... Δεν ήταν επίσης, λίγες οι φορές που είχα δοκιμάσει τον βελονισμό, αλλά και το Osteo Thai massage, που είχε ξεκινήσει ο Νίκος να επικεντρώνει τη δουλειά του.
Δυστυχώς το συγκεκριμένο Κέντρο δεν επιβίωσε οικονομικά, ούτε ο Νίκος και ο Γιώργος βρήκανε στη συγκεκριμένη επαρχιακή πόλη τις "ιδανικές συνθήκες" για να περάσουν σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τις παραπάνω ιδέες. Κάτι που ήταν απαραίτητο βέβαια, ώστε να συντηρηθεί οικονομικά και το Κέντρο. Οπότε τον Σεπτέμβριο του 2009 αποχώρησαν και οι δύο και ο Νίκος έκτοτε δεν έχει επιστρέψει στην Ελλάδα από την Ταϋλάνδη.
Η επαφή μας κρατήθηκε μέσω e-mails και όταν αποφάσισα να ξεκινήσω το προσωπικό μου blog τον Νοέμβριο του 2009, σαν ένα είδος εύκολης και οικονομικής δημιουργίας, σε αντίθεση με τις θεατρικές μου δράσεις, που με είχαν μέχρι εκείνη τη στιγμή εξαντλήσει οικονομικά (και ψυχικά), ο Νίκος αποφάσισε να συμμετέχει με τα άρθρα και τις συμβολικές ιστορίες του, εφόσον και για τον ίδιο η γραφή ήταν και είναι ένα σημαντικό εργαλείο έκφρασης και δημιουργίας. Κάπως έτσι, λοιπόν, δημοσιεύθηκαν αποκλειστικά στο συγκεκριμένο blog:
# Το λαμπύρισμα των βράχων στο μαγικό βουνό (που ολοκληρώθηκε σε δεκαέξι μέρη)
# Yogi Zombie# Σχολή Φιλοσοφίας (που μέχρι στιγμής έχουν γραφεί τριάντα-εφτά διαφορετικά μέρη)
# Ο Βασιλιάς Σκύλος Στη Χώρα Χωρίς Όνομα
Στη συγκεκριμένη στιγμή, τελικά, δεν θα γράψω κάτι για το βιβλίο του, που το διαβάζω με έντονο ενδιαφέρον και ίσως επιστρέψω με διαφορετικό άρθρο. Εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο και ο Νίκος να παραμείνει δυνατός και να συνεχίσει να με/μας εμπνέει με τον μοναδικό του τρόπο.
Σε ευχαριστώ πολύ φίλε και δάσκαλε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και δύναμη!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου