FAUST, Episode 5, Κόσμος Τρελός _ Soundtrac-es by Chico @ Random Access Radio





Μια ηλιόλουστη ημέρα. Σε ένα σπίτι με ωραίο κήπο κάπου στην γερμανική εξοχή. Ο πατέρας φροντίζει τον όμορφο, γεμάτο ανθισμένα λουλούδια κήπο. Η μητέρα σερβίρει χαρούμενη το μεσημεριανό τους, όπου τοποθετεί τα φαγητά με φροντίδα στο τραπέζι. Τα παιδιά δίπλα ασχολούνται με τα παιχνίδια τους. Ξαφνικά, η περιοχή βυθίζεται στο σκοτάδι. Τα εξοχικά σπίτια, οι κήποι εξαφανίζονται. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Ο Φάουστ βρίσκεται μέσα σε αυτό το σκοτεινό, ερημικό τοπίο. Ακούει έντονα τον χτύπο της καρδιάς του. Φοβάται. Νιώθει ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο του. Γυρνάει σαστισμένος. Έχει την εντύπωση ότι είναι η Μαργαρίτα. Δεν προλαβαίνει να δει το προσωπό της, καθώς συνέρχεται και βρίσκεται στο ανακριτικό δωμάτιο, όπου ετοιμάζεται για τη μεταφορά στην ψυχιατρική κλινική.

Οι άνθρωποι ζούνε σε κόσμο κολοβό,
Που τον περνάν γι'ακέραιο κι ακριβό,
(Ο ιός) είν' τμήμα αυτού που 'ταν το χάος αρχικώς,
Τμήμα του σκότους, που γέννησε το φως,
Το φως, που της νυκτός το εύρος όλο,
...θέτει εν αμφιβόλω,
Το προσπαθεί, μα δεν τα καταφέρνει,
Γιατί στα σώματα κολλημένο(ς) πάντα μένει,
Μα όπου να 'ναι θα διαλυθεί η συντροφιά,
Θα τελειώσει των σωμάτων η ιστορία.

Ο Φάουστ οδηγείται σε περιπολικό υπό τη συνοδεία δύο ακόμα αστυνομικών. Καθώς μπαίνει στο αυτοκίνητο κοιτάζει πίσω του τη Μαργαρίτα, που και αυτή τον περιεργάζεται, αφού της έχει προκαλέσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η περίπτωσή του.

Η πόρτα του περιπολικού κλείνει βεβιασμένα. Ο οδηγός βάζει μπρος τη μηχανή και ξεκινάει η διαδρομή προς την κλινική.  Ο Φάουστ παρατηρεί τον κόσμο έξω, στους δρόμους, στα κτίρια, άλλοι αμέριμνοι, άλλοι αγχωμένοι, κάποιοι χαλαροί, κάποιοι άλλοι βιαστικοί. Οικογένειες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι, κοστουμαρισμένοι, άστεγοι... Αναρωτιέται πότε ξεκίνησε ο ιός να εξαπλώνεται στην πόλη. Αν κάποιος από αυτούς που περπατάνε στους δρόμους μπορεί να είναι ο εγκληματίας που εξάπλωσε τον θανατηφόρο ιό.

Σαν αστραπή του επανέρχεται η μνήμη των γονιών του, που τυλίγονται στις φλόγες από τους στρατιώτες, που υποτίθεται είχαν σαν σκοπό να σταματήσουν τη διάδοση του ιού, θανατώνοντας αρχικά όσους ήταν μολυσμένοι. Σταδιακά όμως μετατράπηκε σε αποστολή εξόντωσης ανθρώπινων στόχων, μειονοτήτων, ή όσων θα μπορούσαν να ανατρέψουν "την ισορροπία" μέσα στα ίδια τα καταφύγια. Ο κόσμος φυσικά, χαμένος μέσα στη συμφορά του, ποτέ δεν κατάλαβε τι πραγματικά γινόταν εκείνη την περίοδο.

Επανέρχεται στο περιπολικό, καθώς ακούει τη φωνή του οδηγού.

Οδηγός  Κύριε Φάουστ, από την γκρίνια θα σε σώσω όσο κανείς
                                            Το καλό, που σου θέλω,
                                            Φρόντισε λίγο να με μιμηθείς,

Ο Φάουστ δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοεί. Εκείνη τη στιγμή προσέχει αχνό καπνό να βγαίνει από ένα σημείο στο πάτωμα του αυτοκινήτου. Ο αστυνομικός στη θέση του συνοδηγού λιποθυμάει, ενώ ο άλλος, που βρίσκεται δίπλα από τον Φάουστ στα πίσω καθίσματα τρομάζει και αρχίζει να φωνάζει, πριν και αυτός λιποθυμήσει εισπνέοντας το συγκεκριμένο αέριο.

Ο οδηγός του δείχνει τη μάσκα που φοράει. Τον προτρέπει να ψάξει στην τσέπη του σακακιού του. Ο Φάουστ συνειδητοποιεί ότι του έχει τοποθετήσει μια παρόμοια μάσκα, την οποία φορά αμέσως.

Ο οδηγός σταματάει το αυτοκίνητο και ζητάει από τον Φάουστ να βγει έξω απασφαλίζοντας την πόρτα του περιπολικού. Ο Φάουστ χωρίς δεύτερη σκέψη πετάγεται έξω από το αυτοκίνητο και αυτό χάνεται στην κίνηση της πόλης. Ο Φάουστ αναγνώρισε τον οδηγό. Ήταν ένας από τους επιστήμονες (για την ακρίβεια ο επιστήμονας2). Φεύγει βιαστικά από την περιοχή, ώστε να μην μπορούν να τον αναζητήσουν εύκολα οι υπόλοιποι αστυνομικοί όταν καταλάβουν ότι απόδρασε.

Ο Φάουστ κατευθύνεται προς το υπόγειο μετρό. Όταν βρίσκεται στη σκάλα και βλέπει χιλιάδες κόσμου να μπαινοβγαίνει στο σταθμό και να ανεβοκατεβαίνει τις αυτόματες ή τις κανονικές σκάλες, του επαναφέρουν τις μνήμες της βεβιασμένης φυγής του κόσμου στους σταθμούς του μετρό για να προστατευθούν από τον θανατηφόρο ιό. Πανικοβάλλεται, συνειδητοποιεί ότι έκανε λάθος μπαίνοντας στον σταθμό του μετρό. Έχει συνδέσει τη διαφυγή με τους σταθμούς. Αλλά για κάποιο λόγο, ακόμα και αυτή η συνειδητοποίηση τον πνίγει. Νιώθει χαμένος. Περπατάει βεβιασμένα, κατεβαίνει στην πλατφόρμα του μετρό. Ανασαίνει κοφτά, ιδρώνει. Προσπαθεί να μην δείχνει τόσο αγχωμένος μιας και κυκλοφορούν αρκετοί αστυνομικοί στο μετρό. Σε μια στιγμή, νιώθει ότι κάποιος κύριος δίπλα του τον κοιτάει επίμονα. Καθώς γυρνάει το κεφάλι του ο συγκεκριμένο κύριος, ο Φάουστ προσέχει ότι στο άλλο μισό του προσώπου του, το δέρμα έχει αρχίσει να λιώνει, να φαίνονται αρχικά οι ιστοί, όπου και αυτοί λιώνουν και καταλήγει να γίνεται ένα λιωμένο μείγμα του εγκεφάλου, των ιστών και του κρανίου. Ο Φάουστ αισθάνεται μια έντονη ναυτία. Μπαίνει μέσα στο συρμό.

Αν μέσ' από τη φοβερή τη φασαρία
Με καλούσε ήχος γνώριμος, γλυκός,
Τα λείψανα από την παιδική μου ευφορία
Ξεγελούσε της ευτυχίας ο αχός,
Θα καταριόμουν όλα όσα την ψυχή
Με δόλο και τεχνάσματα κερδίζουν,
Και στο σπήλαιο του πένθους το βαθύ
Με γαλιφιές και δώρα εξορίζουν!

O Φάουστ στέκεται όρθιος μέσα στον συρμό χωρίς να έχει αποβάλλει το άγχος του. Οι υπόλοιποι επιβάτες φαντάζουν σαν σκιερά πρόσωπα, που τον κοιτάζουν καχύποπτα. Προσέχει έναν αστυνομικό να μπαίνει μέσα στο συρμό. Οι σφυγμοί της καρδιάς του πολλαπλασιάζονται. Νιώθει ότι θα εκραγεί και θα σκορπίσει σε χιλιάδες κομμάτια ανθρώπινου ιστού. Ο αστυνομικός τον πλησιάζει και στέκεται δίπλα του.

Αστυνομικός (αυστηρά) Κύριε...

Ο Φάουστ γυρνά χωρίς να έχει τη δύναμη να τον αντικρύσει.

Αστυνομικός Αυτή η μάσκα στο πάτωμα είναι δική σας;

Ο Φάουστ κοιτάζει τη μάσκα που του είχε δώσει ο επιστήμονας. Σκύβει και την βάζει στην τσέπη του.

Φάουστ (αμήχανα) Σας ευχαριστώ πολύ.

Ο αστυνομικός απομακρύνεται.

Κάποιους σταθμούς μετά, ο Φάουστ βγαίνει βιαστικά από τον συρμό και κατευθύνεται προς την έξοδο. Βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη αγορά. Ταμπέλες νέον, γυναίκες με εσώρουχα πίσω από βιτρίνες, έμποροι ναρκωτικών, σκοτεινά κλαμπς. Πλήθος κόσμου, κυρίως νεανικού, κινείται στο μέρος, αναζητώντας μια ξεχωριστή εμπειρία νυχτερινής διασκέδασης.

Ο Φάουστ σε έναν τοίχο προσέχει ένα γκραφίτι που νομίζει ότι είχε δει σε μια από τις ερευνητικές εξόδους του στον Πάνω Κόσμο. Μια διαβολική μορφή που χαμογελάει. Αγγίζει τον τοίχο. Δίπλα από τη μορφή βλέπει ένα σύνθημα: "Είσαι στο τέλος ό,τι ήσουν στην αρχή".
Δυνατή μουσική προκαλεί μια δόνηση στον τοίχο. Η πόρτα του μαγαζιού ανοίγει από μέσα. Ο Φάουστ εισέρχεται μέσα στο κλαμπ.

Σημειώσεις

  1. Στο πέμπτο επεισόδιο χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από τα δύο συνεχόμενα κεφάλαια με τον τίτλο "Σπουδαστήριο" από το ίδιο το κείμενο του Γκαίτε σε μετάφραση του Πέτρου Μάρκαρη (σε πλάγια γραμματοσειρά).
  2. Για την ολοκλήρωση του "πόστερ" της συγκεκριμένης σειράς εκπομπών, σημαντική ήταν η βοήθεια του S/Tools.
  3. Οι μουσικές επιλογές είναι του Γιώργου Οικονόμου, που επέλεξε reggae τραγούδια από καλλιτέχνες με καταγωγή από Τζαμάικα, και οι οποίες ταιριάζουν με τις σκηνές που συνοδεύουν.

Σχόλια