ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 40ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου


211. Ερώτηση: Στις μέρες μας η αγάπη έχει υποστεί μεγάλη διαφθορά. Είναι η αγάπη αντίδοτο του φόβου ή είναι κάτι βαθύτερο; 

Ο φόβος να αντικρύσουμε τον εαυτό μας ίσως να είναι η αιτία που δεν ξέρουμε τι σημαίνει αγάπη. Ο φόβος δεν είναι αγάπη, ούτε η ζήλεια είναι. Ούτε το να εξαρτάται κάποιος από κάποιο άλλο πρόσωπο. Αγάπη, επίσης, δεν είναι το αντίθετο του μίσους. Αν όλα αυτά τα εξαλείψουμε, τα μηδενίσουμε, σαν τη βροχή, που πέφτει και καθαρίζει τη σκόνη, ίσως φτάσουμε βαθειά, σε αυτό το παράξενο λουλούδι που ο άνθρωπος κυνηγάει να το μυρίσει, αλλά, δυστυχώς, το αφήνει να ξεραθεί και τελικά το χάνει. 
  
212. Ερώτηση: Υπάρχει κάποια αυθεντία, κάποιο κίνημα, κάποιο σύστημα να μας διδάσκει πως να αγαπάμε; 

Αν κάποιος δεχτεί πως υπάρχει, τότε, η αγάπη είναι ήδη χαμένη. Ούτε μπορεί κάποιος να πει "θα καθίσω και θα εξασκηθώ στην αγάπη". Ξέρουμε ήδη, ότι χωρίς αγάπη ο κόσμος θα είναι ένα καταστροφικό χάος. 

Σε αυτόν τον σχιζοφρενή, διαιρεμένο κόσμο, δεν υπάρχει αγάπη γιατί έχει αντικατασταθεί από την ευχαρίστηση και την επιθυμία. Όμως αν δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει ομορφιά. Και η ομορφιά δεν είναι να βλέπεις με τα μάτια και να λες, "Α, τι ωραίο τοπίο", "Α, τι ωραία γυναίκα", "Α, τι ωραίος πίνακας". Υπάρχει ομορφιά, μόνο αν η καρδιά, το μυαλό και η ψυχή, γνωρίζουν τι είναι αγάπη. Χωρίς αγάπη, υπάρχει ασχήμια και φτώχεια. Αν κάποιος ξέρει να αγαπά ότι και να κάνει θα γεννάει ομορφιά, θα καλλιεργεί υγιείς σπόρους και θα λαμβάνει αφθονία. 

Πάνω σε αυτό, κάτι υπάρχει που είναι απόλυτα αναγκαίο: το πάθος. Όμως μιλάμε για πάθος χωρίς κίνητρο, πάθος που δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου στόχου, σύνδεσης, υποχρέωσης, ή άμετρης επιθυμίας. Ένας άνθρωπος που δεν γνωρίζει τι είναι πάθος, δεν μπορεί να γνωρίζει τι είναι αγάπη, γιατί η αγάπη έρχεται όταν υπάρχει ολοκληρωτική εγκατάλειψη των "Εγώ". 

Το μυαλό που συνεχώς αναζητάει και αναλύει, μπλέκεται στα γρανάζια και στα όρια που το ίδιο έχει δημιουργήσει. Με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορεί να είναι φλογερό και παθιασμένο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να νιώσει αγάπη, αφού η αγάπη αξιώνεται χωρίς προσπάθεια ή αποτέλεσμα κάποιας εμπειρίας. Έρχεται σαν ένα λουλούδι με έντονο άρωμα: μπορείς να σταθείς να το μυρίσεις ή να το προσπεράσεις. Είτε βρίσκεται στον κήπο του σπιτιού σου είτε πολύ μακριά, το λουλούδι είναι γεμάτο από πλούσιο άρωμα, και το μοιράζεται με τον καθένα. Αγάπη είναι κάτι νέο, φρέσκο, ολοζώντανο. Δεν έχει χτες και αύριο. Είναι υπεράνω νοητικής ταραχής και ανάλυσης. Η θεϊκή έκφραση που λέγεται αγάπη, έρχεται μόνο αν καταλάβουμε το μηχανισμό της σκέψης, που σημαίνει ότι η σκέψη έρχεται, φυσικά, σε ένα τέλος. Τότε πραγματικά θα δούμε τον βιασμό που έχει υποστεί η αγάπη όλα αυτά τα χρόνια, δια μέσου λατρείας, προσκυνήματος, πελατειακής ή κατοχικής σχέσης, δια μέσου κάθε είδους ευχαρίστησης και λαγνείας. Όταν η αγάπη δεν έχει στόχο, δεν έχει διαμάχη, είναι γνήσια και θεϊκή. 

213. Ερώτηση: Αν βρω, όμως, μια τέτοια αγάπη, τι θα γίνει στην πατρίδα μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου; Θα χάσουν την ασφάλειά τους;

Όταν βάζουμε τέτοιο ερώτημα, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταφέρει ούτε στιγμή να σταματήσουμε τη "μηχανική" μας και το βασανιστήριό της. Αν δεν βγούμε από το πεδίο της μηχανικής σκέψης, τότε δεν μπορούμε να δούμε ότι υπάρχει ένα πεδίο τεράστιο, όπου δεν επικρατεί η σκέψη, όπου δεν υπάρχει χρόνος. Εκεί, είναι, που κατοικεί η αγάπη. Αν δεν μπορούμε να βρούμε το δρόμο προς την πηγή, απλά ας σταθούμε ακίνητοι χωρίς να κάνουμε τίποτα. Απολύτως τίποτα. Να σταματήσουμε κάθε αναζήτηση και κάθε ερώτημα. Εσωτερικά εκείνη τη στιγμή, είμαστε στην απόλυτη σιωπή. Σημαίνει ότι σε αυτήν την σιωπή δεν υπάρχει καμία επιδίωξη ή στόχος. Όλα έχουν μια συμπαντική χροιά. 

Σε αυτή τη σιωπή, όλα περικλείονται, δεν περιορίζεσαι σε αυτό που αποκαλούμε "η οικογένειά μου", ούτε η οικογένεια, φυσικά, περιορίζεται.  Η ανθρωπότητα είναι μία και αυτός ο μικρός, ταλαιπωρημένος από διαμάχες, πλανήτης, είναι το μοναδικό μας σπίτι. Αν θέλουμε να ζήσουμε με αγάπη σε αυτό το μικρό μας σπίτι, ο κάθε ένας από εμάς πρέπει να αναπτύξει την αίσθηση του παγκόσμιου αλτρουισμού. Αυτή η μικρή αίσθηση μπορεί να διαγράψει όλα τα εγωκεντρικά ψευτοκίνητρα που κάνουν τον άνθρωπο να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύται έναν άλλο άνθρωπο. Αν έχουμε μια ειλικρινή και ανοιχτή καρδιά αυτόματα έχουμε αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια, δεν υπάρχει κανείς λόγος να φοβόμαστε τους άλλους μόνο και μόνο επειδή έχουν διαφορετικές ιδέες, θρησκείες, συνήθειες κλπ.  

214. Ερώτηση: Πως η αγάπη μπορεί να γίνει ο ιστός που υφαίνει έναν ειρηνικό κόσμο; 

Σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας – οικογενειακό, φυλετικό, εθνικό και διεθνές, το κλειδί για πιο ευτυχισμένο και πιο ανθρώπινο κόσμο είναι η ανάπτυξη ενός αισθήματος μη-βίας. Δεν χρειάζεται να πιστέψουμε σε μια συγκεκριμένη θρησκεία ή ιδεολογία, αλλά, απλά να αναπτύξουμε τις φυσικές μας αρετές. Να προσπαθούμε όταν συναντάμε κάποιον να είναι σαν να συναντάμε έναν παλιό φίλο. Αυτό από μόνο του μας δίνει το ανεξάντλητο συναίσθημα της ευτυχίας. Όλες οι θρησκείες και οι φιλοσοφίες υποτίθεται πως έχουν αναπτυχθεί για να υπηρετούν την ανθρώπινη ευτυχία. Πως είναι δυνατόν, να έχουμε καταλήξει να χρησιμοποιούμε βία για να υποστηρίζουμε το ένα δόγμα ή το άλλο;  Δεν θέλουμε άλλες διαμάχες, μίση, φόβο και εκμετάλλευση. Χρειάζεται μόνο σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου και εγκατάλειψη κάθε μορφής βίας- σωματικής, λεκτικής, εθνικιστικής, θρησκευτικής.  

215. Ερώτηση: Για ποιούς λόγους μια συμπεριφορά "μη-βίας" είναι αναγκαία; 

Όπλα, στρατός και πόλεμος είναι οι μεγαλύτερες πηγές βίας στον κόσμο. Όποιος και αν είναι ο σκοπός τους, αμυντικός ή επιθετικός, ουσιαστικά, υπάρχουν για να σκοτώνουν ανθρώπινες ψυχές. Ο στρατός κάθε χώρας είναι νόμιμος και αυτό μας κάνει να βλέπουμε τη βία ως ένα κομμάτι ‘"έθνικής ομοψυχίας" ή "ασφάλειας" ή ακόμη "παλικαριάς" και "ηρωϊσμού". Στη βάση του, ο πόλεμος και όλα τα παράγωγά του -στρατός, όπλα, διαμάχες, εκβιασμοί– είναι σαν μια πυρκαγιά εκτός ελέγχου για την ανθρώπινη κοινότητα. Και αυτή η πυρκαγιά συντηρείται με το να χρησιμοποιούμε ανθρώπινες ψυχές ως βενζίνη που αναζωπυρώνει την καταστροφή με διάφορες προφάσεις- εθνική ασφάλεια, πατριωτισμός κλπ. Όταν κάποιος στρατιώτης σκοτώνεται ή και σκοτώνει, δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι, που υποφέρουν-συγγενείς, φίλοι, οικογένεια. Το μίσος διαιωνίζεται, η βία εξαπλώνεται. Κι ενώ είμαστε όλοι σε αυτοί τη γη αδέλφια, συνεχίζουμε να προσφέρουμε ανθρωποθυσίες στο βωμό της βίας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν έρχονται τα Χριστούγεννα, προσφέρουμε ψεύτικα όπλα σαν δώρα στα παιδιά μας. Επιπλέον, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, υπάρχουν αμέτρητα "συναρπαστικά" παιχνίδια που στηρίζονται στον πόλεμο και στην εξόντωση άλλων ανθρώπων. Ο πόλεμος δεν είναι ούτε ελκυστικός ούτε συναρπαστικός, είναι μια τραγωδία. 

Η ώρα είναι τώρα, πρέπει επιτέλους να αναπτύξουμε μια αίσθηση μη-βίας σε κάθε επίπεδο για να ανατρέψουμε την πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε από μικρά παιδιά ότι ο πόλεμος είναι αναγκαίος.  

216. Ερώτηση: Τελικά η αγάπη είναι μη-βία; 

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε σε απόλυτη εσωτερική ησυχία. Και βαδίζουμε σε ένα δάσος, μακριά από κάθε είδους θόρυβο, σε ένα δάσος θεϊκά όμορφο, όπου υπάρχει επίσης απόλυτη ησυχία. Σε αυτή την πλήρη ησυχία, ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο  είναι η ίδια η ησυχία, χωρίς ταμπέλες και διανοητικές επεξηγήσεις, είναι μια διαφορετική ποιότητα ομορφιάς. Δεν υπάρχει ούτε έκθεση ούτε αναφορά του νου, παρά μοναχικότητα. Όχι μοναξιά, αλλά σταθερή ηρεμία. Με τον ίδιο τρόπο όταν δεν ανακατεύεται εγωϊσμός, επιθυμία και ευχαρίστηση, που μπορούν να γίνουν πηγές βίας, υπάρχει μόνο βαθιά αγάπη. Κάθε τι είναι καινούριο, είναι σαν να ζούμε μια νέα μέρα κάθε φορά. Δεν υπάρχει το χτες ή το αύριο. 


Ταρατατζούμ,πρρρρρρρρρρρρρρ,κρρρρρρρρ,πιππιππιπ. 
Κλαπκλαπκλαπκλαπκλαππρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 
(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές) 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

Σχόλια