"Το λαμπύρισμα των βράχων στο μαγικό βουνό Μέρος 2ο" του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

- Γι αυτό μην ακολουθείς τον εύκολο δρόμο μόνο και μόνο γιατί πολλοί τον ακολουθούν.
– Δεν το κάνω.
- Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να δώσουν χαρά στον διπλανό τους προτιμούν να του χαρίσουν τη δική τους δυσαρέσκεια, είναι πιο βολικό να σε βάλει ο άλλος στο επίπεδο που ο ίδιος διαθέτει ή παγιδεύει τον εαυτό του, παρά να σου προσφέρει κάτι που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο, να σου ανοίξει τους ορίζοντες. Κάποιος που σκέφτεται και πράττει με αυτόν τον τρόπο, δεν τα πάει καλά με τον εαυτό του, συμπλήρωσε ο μοναχός.
– Ποιος είναι αυτός ο τρόπος και τι σημαίνει τα πάω καλά με τον εαυτό, τόλμησα να ρωτήσω.

Ο καλόγερος χαμογέλασε ξανά αλλά επειδή είχε συνέχεια ένα χαμόγελο στο πρόσωπο ζωγραφισμένο καλύτερα θα ήταν να έλεγα ότι φωτίστηκαν πολύ τα χαρακτηριστικά του.

- Δεν υπάρχει πανάκεια να αντιγράψεις και να εφαρμόσεις. Θα το καταλάβεις μόνος σου, χωρίς να σου πω ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος. Μια καλή αρχή, είναι να σκεφτείς ότι η ευτυχία έχει αρνητικό πρόσημο, χρειάζεται να αφαιρείς επιθυμίες, να είσαι ευτυχισμένος με ότι έχεις, με αυτήν την προσέγγιση, ξεριζώνεις την ζήλεια για τα αποκτήματα του άλλου, χαίρεσαι μαζί του - θρέφεις τον εαυτό σου.

Σιωπή απλώθηκε ανάμεσά μας. Μετά από λίγο ο μοναχός συνέχισε:

- Ξέρω ότι άφησες πίσω μια εύκολη ζωή και βγήκες στον δρόμο που δεν ξέρεις που θα σε πάει, απλά σε πάει.
– Πως το ξέρεις αυτό;
- Ας πούμε ότι το βλέπω πάνω σου. Ίσως η απόσυρσή μου από τα εγκόσμια, ίσως η ησυχία, ίσως η σοφία του βουνού, είμαι μακριά από τους ανθρώπους αλλά τόσο κοντά.
– Μπερδεύτηκα.
- Δεν υπάρχει λόγος, μην μπερδεύεσαι, γέλασε βαθιά, έπειτα από λίγο συνέχισε: για να επανέλθω στην προηγούμενη ερώτησή σου σχετικά με τον εαυτό, ο ορισμός είναι δύσκολος. Στην ουσία το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι ο εαυτός είναι οτιδήποτε εκτός από εγωκεντρική προκατάληψη. Ο εαυτός όταν είναι άρρωστος – πολύ στην σύγχρονη εποχή- επιδεινώνεται η κατάστασή του με την μη μεταβλητή κατάσταση του μυαλού που δεν μπορεί να συγχρονιστεί με κάτι πέραν του εγωκεντρισμού. Παρανοήσεις γίνονται πολλές, ζούμε σε μια εποχή που οι έννοιες είναι τόσο μπερδεμένες όσο ποτέ άλλοτε, πληρώνουμε το τίμημα της τεχνολογίας στην επικοινωνία και τη γνώση ίσως. Σταμάτησε και σκέφτηκε για λίγο. Έπειτα συνέχισε με την ίδια μελωδική χαρούμενη και βαθειά φωνή. Υπάκουσε στην καρδιά σου, σε αυτό που σου δίνει μια απροσδιόριστη χαρά που δεν μπορώ ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος να περιγράψει γιατί ο καθένας μπορεί να το βιώνει διαφορετικά. Ας πούμε κάνε κάτι που σε σπρώχνει προς μια κοινολόγηση ηθικής. Σκέψου και πράξε με αυτόν τον τρόπο η ζωή θα σου δώσει σίγουρα κάτι παραπάνω από αυτό που περιμένεις.
– Είναι η ηθική ο σίγουρος δρόμος για την ευτυχία;
- Χαίρομαι που με ρωτάς είπε. Φυσικά είναι. Όσο δύσκολο και να φαίνεται όποιες και να είναι οι συνθήκες αν απλά το κάνεις με οποιοδήποτε κόστος θρέφεις τον εαυτό. Μπορεί να μην αντιληφθείς αμέσως το καλό που κάνεις αλλά θα έρθει η στιγμή που θα έχεις την αρωγή της ζωής και είναι αυτό η μεγαλύτερη ευτυχία, να κολυμπήσεις στα νερό της ζωής. Θα νιώθεις ένας τυχερός άνθρωπος. Με σταθερότητα στον δρόμο δεν φεύγεις ποτέ όσες και να είναι οι κακοτοπιές.
– Και τι γίνεται όταν φτάσει κάποια στιγμή που πρέπει να επιλέξω που θα πάω, πως θα μπορέσω να κάνω την καλύτερη επιλογή χωρίς να μπερδευτώ στα μονοπάτια, στα σκοτεινά στενά παρακλάδια του δρόμου που μου περιέγραψες;
- Πάντα υπάρχουν μονοπάτια, σταυροδρόμια, μικρές και μεγάλες διχάλες ή φωτεινές επιγραφές που μετά μπορεί να σκοτεινιάζουν. Το πως θα χειριστείς την κατάσταση εξαρτάται από το πόσο είσαι διατεθειμένος να έχεις ανοιχτή προσέγγιση σε οτιδήποτε, πάντα σε σχέση με την ηθική αξία των πραγμάτων. Όσο κι αν φαίνεται παλαβό αυτό που θα σου πω, ρίσκο σημαίνει να παραμένεις σε μία κατάσταση παγιδευμένος, ξέροντας ότι αυτό που κάνεις δεν είναι ευχάριστο δηλαδή όχι ηθικά αποδεκτό.
– Μακριά από το εαυτό συμπλήρωσα χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα.
– Ακριβώς είπε με την φωνή πιο δυνατή παρασυρόμενος από την χαρά της διδασκαλίας που πιάνει τόπο. Με το να εξετάζεις την δική σου παράμετρο αγάπης πάνω στο ζήτημα που σε απασχολεί βελτιώνεις την ζωή σου και την εμπειρία πάνω στον δύσκολο δρόμο της επιλογής.
– Δεν υπάρχει πιθανότητα να μετανιώσεις;
- Είναι μια μορφή δοκιμασίας που πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτή. Μετανιώνω δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κάνω λάθος επιλογή. Γιατί ίσως να μετανιώνεις πολλές φορές για κάτι, μέχρι μέσα σου να ξεκαθαρίσει ότι έκανες το σωστό. Ακόμη και σε στιγμές που σου έρχεται αυτή η εντύπωση έχεις μια απροσδιόριστη αίσθηση ότι έχεις κάνει το σωστό και αυτό που έρχεται είναι στην ουσία ένα άγγιγμα μεταμέλειας ένας αντικατοπτρισμός του μυαλού που θα διαλυθεί σύντομα, τόσο σύντομα όσο μένεις στις σταθερές σου αξίες που βασίζονται στην ηθική. Σαν να έχεις την ίδια ύλη και να μπορείς να φτιάχνεις διαφορετικό ύφασμα.

Ο αέρας ήταν πιο δροσερός όσο πέρναγε η ώρα. Ο χρόνος κυλούσε ευχάριστα. Το φως συνέχιζε να είναι δυνατό, το δέντρο μας χάριζε την σκιά του και συμμετείχε στην συζήτηση χωρίς να μας διακόπτει. Η σιωπή είναι το πιο απαραίτητο συστατικό σε μια συζήτηση ήταν κάτι που το είχα παρατηρήσει σε όλους τους ενδιαφέροντες συνομιλητές. Μετά την σιωπή η συζήτηση συνεχίστηκε:

- Μακάρι να παίρνεις πάντα αυτό που επιθυμείς.
– Να παίρνω αυτό που επιθυμώ δεν είναι εγωιστικό;
- Εξαρτάται τι επιθυμείς. Για παράδειγμα αυτό που επιθυμώ είναι να σηκώνομαι το πρωί δυνατός και να καθαρίζω το δωμάτιο που έχω για να κοιμάμαι. Αν η επιθυμία μου ήταν να έχω καινούριο αυτοκίνητο κάθε δύο μήνες τότε θα είχα σίγουρο συμβόλαιο με την δυστυχία. Το να κατανοήσεις τις πραγματικές σου ανάγκες και να τις ξεχωρίσεις από τις επιθυμίες είναι πολύ σημαντικό βήμα.
– Μίλησες για επιθυμίες.
– Ακριβώς. Για αυτές μιλάω τώρα. Αυτό που θέλω είναι το φως να περνάει στο παράθυρό μου και να μαθαίνω από αυτό.

Ένιωθα λίγο μπερδεμένος. Νόμιζα ότι πεταγότανε από ένα θέμα σε άλλο αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω που θα κατάληγε. Τον άφησα να συνεχίσει.

- Όταν οι επιθυμίες περιορίζονται στις ανάγκες είναι σαν να ενισχύεις αναπροσδιορίζοντας τον εαυτό σου, είσαι άδειος από άχρηστα πράγματα και ταυτόχρονα γεμάτος όλο και περισσότερο να δεχτείς τη χαρά της ζωής.
– Μα δεν θα νιώθω χαρά αν πάρω κάτι που το είχα στόχο πολύ καιρό και τελικά το κατάφερα;
– Η χαρά αυτή είναι παροδική. Η χαρά δεν είναι κάτι παραπάνω από δική σου ερμηνεία απέναντι σε ένα συγκεκριμένο γεγονός – στην προκειμένη περίπτωση σε μια αγορά αυτοκινήτου. Γι αυτό δεν διαρκεί πολύ και έχεις μια αίσθηση ρηχότητας. Η ικανοποίηση δεν θα σε γεμίσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό που χρειάζεσαι, εσύ – εγώ και ο καθένας είναι ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στην εφήμερη ατομικότητα και στον ανώτερο εαυτό. Οι σκέψεις και η πλεονεξία που συντηρούνται από ρηχές επιλογές είναι απόρροια του μπερδέματος ανάμεσα στο ρηχό και το βαθύ, το ανώτερο και το κατώτερο.
– Δεν βάζουμε τα πράγματα στην σωστή τους βάση.
– Απλοικά, ναι, συμφώνησε χαμογελώντας πιο φωτεινά. Το θέμα είναι λίγο βαθύτερο και πολύπλοκο όταν επιτρέπεις να είναι έτσι.

Ένιωθα μπερδεμένος και ο μοναχός πρέπει να το κατάλαβε αφού σταμάτησε να μιλάει και κοίταξε τον ουρανό. Ήτανε κάτι ξένο για μένα να βλέπω έναν άνθρωπο να είναι ευτυχισμένος από την κάθε στιγμή.

– Τι είναι το ζεν; Τον ρώτησα χωρίς να σκεφτώ πως μου ήρθε αυτή η ερώτηση. Ωστόσο η έκφρασή του δεν έδειξε σημάδια αιφνιδιασμού. Πήρε μερικές ανάσες και μου είπε:

- βλέπεις αυτό το μεγάλο δέντρο εκεί στο βάθος της πλαγιάς;
- Ναι το βλέπω.
- Βλέπεις τον μικρό θάμνο δίπλα σου;
- Φυσικά.
- Αυτό είναι το ζεν. Το μεγάλο δέντρο που είναι δέντρο και ο μικρός θάμνος που είναι θάμνος.

Κοίταζα μία το δέντρο μία τον θάμνο και μία τον συνομιλητή μου.

– Τι είναι το ταο; Τον ρώτησα χωρίς άλλη σκέψη.
– Ένα και όλα, όλα και ένα είπε και έκλεισε τα μάτια του.

Η επόμενη σιωπή μου δήλωνε απροσδιόριστα ότι είχε έρθει η ώρα να φύγω. Χαιρέτησα τον μοναχό και αυτός το ίδιο με μεγάλη ταπεινότητα. Εκείνος ο απλός άνθρωπος, ο αιώνιος μαθητής, ήταν ένας δάσκαλος για μένα.

Όταν βγήκα και κατηφόρισα το βουνό, ανάμεσα στους ανέμους που πέρναγαν στροφικά τα δέντρα και με συναντούσαν στο δρόμο, θυμήθηκα ότι δεν είχα μέρος να περάσω το βράδυ. Επίσης είχα ένα άλλο μεγάλο ερώτημα. Πως ήταν δυνατόν το ταξίδι μου να ξεκίνησε από την κορυφή του βουνού; ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.