ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 4ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

24. Ερώτηση: Τι μπορούν να αναπτύξουν οι άνθρωποι για να είναι συνεπείς απέναντι στον εαυτό τους;

Ανάπτυξη ίσον εργασία. Ποιος όμως εργάζεται; Είναι ένα από τα "εγώ" σου που εργάζεται. Κάποια "εγώ" θέλουν να εργαστούν και κάποια άλλα όχι. Κάποια "εγώ" θέλουν αυτό κάποια άλλα θέλουν εκείνο. Είναι μόνο παρατήρηση, τίποτα άλλο. Θα δεις έτσι ότι όλα τα "εγώ", είναι συνδεδεμένα το ένα με το άλλο, σαν να είναι άνθρωποι συνδεδεμένοι με άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο θα δεις πολλές ομάδες με "εγώ" να σκεπάζουν τον "εαυτό". Και όλες οι μηχανές που καταδυναστεύουν τον άνθρωπο την σημερινή εποχή, δουλεύουν με αυτόν τον τρόπο, σκεπάζουν τη δήθεν ανάγκη που οι ίδιες δημιούργησαν. Όμως όλες αυτές οι μηχανές που δημιουργήθηκαν για να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη, να μας κάνουν να επικοινωνούμε καλύτερα κλπ, με στόχο να χρησιμοποιούμε λιγότερη δύναμη, στην ουσία μας τρώνε πολύ μεγαλύτερη ενέργεια, αφού και αυτές οι μηχανές, χρειάζονται να τις διατηρούμε σε λειτουργία. Ο άνθρωπος νιώθει κουρασμένος, όταν σκέφτεται ασταμάτητα. Γίνεται μια πολύπλοκη μηχανή. Πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα να δεις τον "εαυτό" εκεί κάπου ανάμεσα στα γρανάζια της μηχανής. Για να κατακτήσουμε πράγματα όπως η ενότητα, η επίγνωση, η σύνδεση με ανώτερα πεδία ύπαρξης (χωρίς να ξέρουμε με ποια σειρά θα έρθουν) οφείλουμε να θυμόμαστε ότι χρειαζόμαστε τον "εαυτό" και αν δεν τον δούμε, δεν μπορούμε να κατακτήσουμε απολύτως τίποτα. Όχι να γνωρίσουμε τον "εαυτό" – αυτό έρχεται αργότερα- αλλά να τον δούμε. Δια μέσου της συνεχής ατένισης η εμπειρία επαναλαμβάνεται. Αλλά, η χωρητικότητα εξαπάτησης του "εαυτού" είναι άπειρη, έτσι μπορεί να συνεχίσουμε λανθασμένα. Η παρατήρηση, εκείνη η αμυδρή στιγμή φωτεινής εμπειρίας, θα αφήσει το ίχνος της. Όταν κάποιος δει πραγματικά πίσω από την κουρτίνα διατηρεί αυτή την ικανότητα για πάντα, όσο έχει την ικανότητα να αποσυντονίζει τη μηχανή.

25. Ερώτηση: Η θέση μας απέναντι στην πραγματικότητα εξαρτάται από τις αισθήσεις μας;

Εννοείς πως η πραγματικότητα και πως την αντιλαμβανόμαστε είναι κάτι σχετικό και αυτό είναι σωστό. Η αλήθεια των πραγμάτων πάντοτε δραπετεύει από τις αισθήσεις. Υπάρχουν νόμοι στη φύση ως εκφράσεις που αναδύονται από τη συμπαντική ύπαρξη από όπου οι αλήθειες ανέρχονται ως αποτελέσματα κάποιων αιτιών. Εμείς καλλιεργούμε κάποιο συγκεκριμένο τρόπο σκέψης σύμφωνα με την τρέχουσα γνώση που έχουμε και που μας δίνει μια περιοριστική τροφή για τα διάφορα "εγώ" μας. Η γνώση των περιοριστικών "εγώ" μας, θα μας δώσει μια βαθύτερη έννοια, θα μας οδηγήσει πέρα από την παγίδα στενής μονοκόμματης σκέψης. Οφείλουμε να σκάψουμε πίσω από την αιτία και τα "εγώ". Αυτή η επίγνωση θα ανοίξει το δρόμο σε διάφορα φαινόμενα που ίσως να μας φαίνονται ανεξήγητα. Και είναι ανεξήγητα γιατί έχουν παραλύσει τη μηχανιστική άποψη των πραγμάτων, τη μηχανιστική κυριαρχία του μυαλού. Μπορούμε να πούμε πως η ύπαρξη ή η ιδέα της ύπαρξης, αντιστοιχεί στη μη πραγματικότητα. Στα περισσότερα φαινόμενα της επίγνωσης, λαμβάνουμε μια μικρή αναλαμπή, ένα μικρό φως, χωρίς να έχουμε συγκεκριμένη εξήγηση ούτε δυνατότητα μηχανικής ανάλυσης.

26. Ερώτηση: Ποιο ρόλο παίζει η διαίσθησή μας στην αντίληψη της πραγματικότητας;

Αν εξετάσουμε προσεκτικά, θα βρούμε πως η διαίσθησή μας είναι ο πρώτος μας δάσκαλος. Η διαίσθησή μας στέκεται πίσω από το πέπλο των νοερών υπολογισμών. Η διαίσθηση στέλνει στον άνθρωπο εκείνα τα θαυμάσια μηνύματα από το άγνωστο, από τη συμπαντική ουσία και είναι η αρχή μιας ανώτερης γνώσης. Οι αιτίες και οι αναλύσεις έρχονται αργότερα, όταν ο άνθρωπος εμπλέκεται στα γρανάζια της σκέψης του και προσπαθεί να αντλήσει κέρδος από τη σοδειά στο χωράφι τoυ μπερδεμένου μυαλού. Η διαίσθηση δίνει την ιδέα πίσω και κάτω από ότι γνωρίζουμε ή αναλύουμε τη συγκεκριμένη στιγμή και φαίνεται να καταδιώκει τον άνθρωπο πάντοτε ως αντίφαση, στη μηχανική αιτία του μυαλού. Η διαίσθηση δεν ενδιαφέρεται για τις διαμάχες των διάφορων "εγώ" που καταδυναστεύουν τον άνθρωπο. Αυτό, που η διαίσθηση μας προσφέρει είναι η ατέρμονη δύναμη της φύσης. Για τη διαίσθηση η ύπαρξη προέρχεται από ένα μικρό σημείο φωτός, το οποίο μας δίνει ένα μικρό πλεονέκτημα κατανόησης, μια μικρή ανοικτή πόρτα αυτοεπίγνωσης. Η διαίσθηση εργάζεται πίσω από το πέπλο, ενεργεί και παρουσιάζει ένα μικρό φως (το φως της προσωπικής επίγνωσης) όμως είναι σχεδόν αδύνατη η ολοκληρωτική κατανόηση και αφομοίωση, υπό το πρίσμα αιτιών και αποτελεσμάτων που σχετίζονται με τη λογική πλευρά του μυαλού. Όμως αν υπάρχει έστω και επιφανειακή κατανόηση, η διαίσθηση μας βοηθάει να οργανώσουμε αντιλήψεις, σκέψεις και πράξεις. Δεν είναι κάτι υπερφυσικό, είναι ένα κομμάτι του ξεχασμένου εαυτού μας. Είναι ένας πραγματικός κύκλος προόδου. Σε κάθε περίπτωση η χαμηλότερη ικανότητα του "εγώ", όπως και να είναι αυτό εκφρασμένο, ταυτίζεται με την πλεονεξία του μυαλού να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα από κάτι που ήδη έχει προσφέρει ο ανώτερος εαυτός. Χωρίς προσπάθεια να κατανοήσουμε αυτή την εξομοίωση, θα παραμείνουμε υπόδουλοι σε μια περιοριστική κυριαρχία των διάφορων "εγώ", και ένα κομμάτι του εαυτού θα είναι καταπιεσμένο ή απομονωμένο και άρα χωρίς ικανότητα για προσωπική ανάπτυξη.

27. Ερώτηση: Άρα υπάρχουν σημεία όπου η καταπίεση θα αναδύεται σε μορφή εσωτερικής διένεξης;

Οπουδήποτε υπάρχει διένεξη δεν σημαίνει πως είναι αποτέλεσμα μόνο διαλεκτικής ή λογικής ανάλυσης. Μπορεί ως ένδειξη σκέψης που ακόμη δεν έχει καθαρίσει δεν έχει κατασταλάξει, να είναι μόνο συγκρίσεις παλαιών "σκεπτομορφών", ίσως μια νέα διαισθητική πόρτα έχει ανοίξει και προσπαθεί να πάρει τη θέση της σε κάτι περισσότερο κατανοητό, με μεγαλύτερη καθαρότητα, πιο ουσιώδες, πιο απαραίτητο. Οι εσωτερικές διαμάχες μπορεί να απομακρύνουν το άτομο από την αλήθεια, μπορεί όμως να είναι και ο τρόπος που θα ανοίξει νέους ορίζοντες. Είναι σαν μια μάχη πάνω στα σύννεφα, αιτία και διαίσθηση. Για να συναντήσουμε μια ανώτερη μορφή επίγνωσης βλέπουμε τα πράγματα ως ολότητα. Η πραγματική γνώση βλέπει τα πράγματα ως ολότητα, είναι τα μεγέθη και οι λεπτομερείς πλευρές της αόρατης ολότητας. Στιγμιαία γνώση χωρίς μεσολάβηση των "εγώ", και ενότητα της επίγνωσης. Η αιτία, αντίθετα, αναλύεται, διαιρείται και συναρμολογείται σε γεγονότα που ίσως σχηματίσουν μια απομίμηση ολότητας, πολλές διαμάχες που σχηματίζουν ένα ελαττωματικό σύστημα "λογικής". Η αρχική ενότητα που εκφράζεται ως ένα βαθμό από τη διαίσθηση, κομματιάζεται από την εφευρετικότητα της λογικής, και οι ασχολούμενοι με τη λογική βρίσκουν πάντοτε δικαιολογίες, τεχνάσματα και νέα πεδία επιφανειακών αναλύσεων και κάθε τι αντίθετο σε αυτή τη μηχανική προσέγγιση, ανήκει για αυτούς στη σφαίρα του υπερφυσικού και ανύπαρκτου. Η λογική δεν είναι κάτι κακό, όσο όμως άλλες δυνάμεις μη εξηγήσιμες στην λογική απομονώνονται, τόσο ο άνθρωπος θα απομακρύνεται από το στόχο του.

28. Ερώτηση: Πως μπορούμε να διακρίνουμε στην πραγματικότητα, τι είναι ψεύτικο και τι αληθινό;

Ο κόσμος, όπως τον έχουμε εμείς κατασκευάσει είναι γεμάτος διαιρέσεις, πολιτικές – κοινωνικές – και κυρίως θρησκευτικές. Οι θρησκείες θεωρητικά έχουν τη δύναμη να δημιουργήσουν ενότητα, όμως χρησιμοποιούνται για να διαχωρίσουν το άτομο, πρώτα μέσα του και έπειτα σε σχέση με τους άλλους. Για την κατανόηση της πραγματικότητας, χρειάζεται ελευθερία, έτσι κάθε τι που δημιουργεί διαίρεση στον άνθρωπο είναι αντίθετο, σε αυτήν την προυπόθεση της ελευθερίας. Ελευθερία κατά μία έννοια, είναι η άρνηση σε κάθε μορφή προ-καλλιέργειας, από όπου και αν αυτή η προ-καλλιέργεια πηγάζει, θρησκεία ή πολιτική κατάσταση. Η ελευθερία ξεκινάει εκεί που δεν υπάρχει διαίρεση. Η φαντασία όπως προ-είπαμε είναι προϋπόθεση για τη δημιουργία αρνητικών σκεπτομορφών. Η προ-καλλιέργεια, ή αλλιώς δημιουργία προσδιορισμένης συμπεριφοράς, έχει διάφορες μορφές και ποικιλίες στο βάθος της ανθρώπινης ιστορίας. Τη σημερινή εποχή έχει προχωρήσει υπερβολικά με τη δύναμη της τεχνολογίας: αν δεν είχαμε οθόνες δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε εξ αποστάσεως, αλλά ταυτόχρονα οι οθόνες είναι που μας αποπροσανατολίζουν τόσο που τελικά δεν βλέπουμε τίποτε παρά σερβιρισμένο χάος.

29. Ερώτηση: Η προ-καλλιέργεια ή αλλιώς δημιουργία προσδιορισμένης συμπεριφοράς, αποσυνδέει τον άνθρωπο;

Τον αποσυνδέει πρώτα εσωτερικά και έπειτα ως φυσική συνέπεια σε σχέση με το εξωτερικό του περιβάλλον. Ας παραμείνουμε στη θρησκεία, που υποτίθεται πως ο ρόλος της θα έπρεπε να είναι η εξύψωση, η σύνδεση του ανθρώπου. Ο νους δεν μπορεί να απελευθερωθεί αν δεν καθαριστεί πρώτα από δόγματα και συγκεκριμένες μορφές πίστης. Σίγουρα υπάρχει κάτι στον άνθρωπο, βαθύτερο, μια αίσθηση της προσωπικής του ατέρμονης ελευθερίας, πριν επιτρέψει οποιαδήποτε θρησκεία να αποκτήσει όλο το νόημα της ζωής του, διότι αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα δεν θα έβρισκε η θρησκεία πρόσφορο έδαφος να ριζώσει και να διαβρώσει. Με κάποιο τρόπο η ελευθερία της ύπαρξης, προηγείται από τη σκέψη να είναι κάποιος θρήσκος. Όμως έχει επικρατήσει το αντίθετο. Ο κόσμος δείχνει να μην είναι αποτέλεσμα βαθύτερης αντίληψης, αλλά αποτέλεσμα εχθροπραξιών, νικητών και ηττημένων, διαμάχης και χυδαιότητας. Ο κόσμος δείχνει να μην είναι η ευδαιμονία της ύπαρξης αλλά ένα φαινόμενο συνεχούς πολέμου.

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ.
Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ