ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 11ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

70. Eρώτηση: Προσοχή και αυτοσυγκέντρωση είναι το ίδιο;



Προσοχή και αυτοσυγκέντρωση δεν είναι το ίδιο. Η αυτοσυγκέντρωση αποκλείει κομμάτια. Η προσοχή είναι πλήρης ολική επίγνωση, δεν αποκλείει τίποτα. Όσο περιφερόμαστε στον κόσμο διαπιστώνουμε πως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε τόσο παγιδευμένοι στα διάφορα εγώ μας, βασανισμένοι από τα μικρά προβληματάκια μας, το κυνήγι των απολαύσεων, τις φιλοδοξίες μας, ένα συνεχές αυτομαστίγωμα. Ούτε λόγος φυσικά για συνείδηση, ούτε καν για αυτοσυγκέντρωση. Ούτε στα εξωτερικά ούτε στα εσωτερικά πράγματα. Για να καταλάβεις κάτι, ότι και να είναι αυτό, χρειάζεται να δώσεις όλη σου την προσοχή, και αυτό είναι επίγνωση. Και μπορείς να δώσεις όλη σου την προσοχή μόνο αν έχεις πραγματικό ενδιαφέρον, και αυτό το ενδιαφέρον έρχεται μόνο αν αγαπάς τη μάθηση και την κατανόηση. Εκεί είναι ο δρόμος. Μοναδικός για τον καθένα, εμπλουτισμένος από την αιώνια πηγή της αγάπης. Σε μια τέτοια αγνή προσοχή, η επίγνωση του εαυτού αποκαλύπτεται μέσα σε μια στιγμή.


71. Ερώτηση: Πως γίνεται να ζήσουμε αν εκμηδενίσουμε την ευχαρίστηση;


Το μυαλό είναι ακάθαρτο. Η ψυχή είναι καθαρή. Δια μέσου του μυαλού, αντιλαμβανόμαστε τα βάθη της ψυχής. Από την ψυχή θα αντλήσουμε καθαρό σκιοφώς, για να καθαρίσουμε το μυαλό. Τα πάντα είναι αλυλένδετα. Όλα είναι ένα.

 Έτσι το μυαλό σταματάει να αναζητάει δυσνόητα πράγματα. Είναι πολύ σημαντικό σημείο που θα πρέπει να το κατανοήσουμε. Και δεν σημαίνει ότι οφείλουμε να είμαστε ικανοποιημένοι με μια κατάσταση που δεν είναι καλή, όμως ένα τέτοιο μυαλό δεν τρέφει ψευδαισθήσεις. Ένα τέτοιο μυαλό μπορεί να κινηθεί σε διαφορετικό επίπεδο. Το επίπεδο που συνήθως ζούμε, η καθημερινή μας τριβή, είναι η τετραπλή δόνηση ευχαρίστηση, πόνος, αδιαφορία,φόβος και αυτή η τριβή έχει περιορίσει την φύση του μυαλού. Όταν όμως ευχαρίστηση, πόνος, αδιαφορία,φόβος έχουν εξαφανιστεί (μην σε πιάσει πανικός ότι δεν υπάρχει ευχαρίστηση πια, γιατί άλλο η ευχαρίστηση και άλλο η χαρά της ζωής) τότε ο τρόπος που θα λειτουργεί το μυαλό θα είναι σε διαφορετικό επίπεδο, εκεί που δεν υπάρχει καμία διαμάχη πλέον, καμία ανάγκη σύγκρισης με τον άλλον, καμία αίσθηση μιας ξένης φορτικής ζωής.


72. Ερώτηση: Μία από τις αρρώστιες της σύγχρονης κοινωνίας είναι αυτή η συνεχής αίσθηση "βαριέμαι". Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;



Αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε αυτή τη συνεχή δυσαρέσκεια, την αίσθηση "βαρέθηκα" για όλες τις καταστάσεις, ακόμη και για τις πιο ευχάριστες. Καλύτερα να αναρωτηθούμε: "μήπως ο προγραμματισμός που λαμβάνουμε από την πρώτη μας αναπνοή ως την τελευταία, είναι βαρετός"; Όλη αυτή η εργοστασιοποίηση, με τι προοπτική και τι εργαλεία μεγαλώνουμε; Είναι τόσο βαρετό σχέδιο που μηχανοποιεί ακόμη και τα μεγάλα μυστήρια της ζωής, της γέννησης και της εξέλιξης. Το ότι είμαστε εδώ είναι ένα θαύμα από μόνο του και το ότι είμαστε υπό το συνεχές καθεστώς "βαρέθηκα", είναι υπέρτατη ανοησία. Είναι μια ακόμη απόδειξη του πόσο μεγάλος βασανιστής είναι το μυαλό μας.

Και το ποτάμι παγώνει. Χαιρόμαστε με τον πάγο και τον κίνδυνο και το κρύο νερό, όμως "παγοδρομούμε" στην επιφάνεια, αποφεύγουμε τα ανοίγματα, τις τρύπες όπου
μπορούμε να βουτήξουμε και να κολυμπήσουμε, φοβόμαστε μην αρπάξουμε κάποιο κρύωμα, έτσι μένουμε να κατηγορούμε κάποιο εγώ μας ή να ρίχνουμε τα βάρη σε τρίτους πληθυντικούς και την ίδια στιγμή χιλιάδες εγώ, αλληλοκατηγορούνται γιατί ζούνε την αίσθηση "βαρέθηκα" για την οποία μόνο αυτά είναι υπεύθυνα. Ζούμε και μεγαλώνουμε στις γωνίες μας. Ζούμε δίπλα, πάνω ή μέσα στο απόκοσμο, στο παράξενο, στο άσχημο, στο καθεστώς του φόβου για τόσο πολύ καιρό, έως ότου νιώθουμε πλέον συνηθισμένα και φυσιολογικά. Και συνεχίζουμε να βαδίζουμε στην παγωμένη επιφάνεια.


73. Ερώτηση: Πως μας εξαπατά το μυαλό σε σχέση με τον χρόνο;



 Το παρελθόν είναι όνειρο. Το μέλλον είναι αντικατοπτρισμός. Το παρόν είναι σύννεφο που περνάει. Όμως η πραγματική μας αντίληψη αναγνωρίζεται μόνο στο εδώ και τώρα. Η σκέψη είναι δυνατή. Ναι, αλλά αυτό που προηγείται της σκέψης, η ρίζα της είναι ο σπόρος της συμπαντικής δύναμης. Ελάχιστα μας ενδιαφέρει η τροφή του μυαλού. Δεχόμαστε μοιρολατρικά ότι μας σερβίρεται, από τον οποιονδήποτε. Το μυαλό έτσι είτε παραλύει είτε παίρνει τη διαδρομή λανθάνουσας εξέλιξης. Είναι σαν να κουβαλάμε πάνω μας, μόνιμα, μια ωρολογιακή βόμβα. Αν δώσουμε την πρέπουσα σημασία στην υγιεινή του μυαλού μας, θα δούμε πως είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να το ηρεμούμε δια μέσου του διαλογισμού. Το μυαλό είναι που μπερδεύεται και μισεί, φθονεί, θυμώνει, αναλύει, κάνει μακροχρόνια άτοπα σχέδια. Όμως παρατηρώντας το, το διαπερνάμε. Το βάζουμε στη θέση του. Αλλιώς το αφήνουμε να αποφασίζει για εμάς: σήμερα του αρέσει κάτι που αύριο το συχαίνεται, και αύριο θα αγαπήσει κάτι που σήμερα το μισεί. Είναι σαν πόρνη: βρίσκεται παντού και πουθενά. Και το χαρακτηρίζουμε ως μυστήριο, γιατί δεν το ξέρουμε, δεν το τιθασεύουμε, μας καταπιέζει με την αστάθειά του. Είναι σαν βόας, που τρώει συνέχεια χωρίς να νιώθει γεύση ή ευχαρίστηση. Το ονομάζουμε μυστήριο, γιατί κατασκηνώνει βρυχώντας. Είναι γεμάτο "θέλω" και "αμφιθυμία". Πιάνεται στην πετονιά και καταπίνει εύκολα το δόλωμα της ασημαντότητας, αγνοώντας ταυτόχρονα το ουσιώδες. Γυρίζει το βλέμμα του με αποστροφή, μπροστά στο ποτήρι με το νέκταρ, με αντάλλαγμα να γευτεί κάτι άγευστο, μόνο και μόνο επειδή το γνωρίζει και το έχει συνηθίσει. Έχει υφάνει έναν φαντασμαγορικό ιστό, με αυτο-ψευδαισθήσεις και μασκαρέματα. Είναι ο μεγαλύτερος εφευρέτης αναγκών και "πρέπει". Γυρίζουμε συνεχώς τον τροχό του μυαλού και τώρα που έχει αναπτύξει ιλλιγιώδη ταχύτητα είναι αδύνατο να το σταματήσουμε. Τρέχει εδώ και εκεί, πετάγεται με τη σκέψη σε χρόνο και τόπο. Αν σταματήσει όλη αυτή τη φασαρία, αναδύεται μπροστά μας ένα νέο μοντέλο ζωής: "Βλέπω-Διορώ-Νιώθω". Το φιλμ τελειώνει και ο θεατής βλέπει το λευκό πανί.


74. Ερώτηση: Είναι οι τέσσερις δονήσεις αλληλένδετες;


Οι τέσσερις δονήσεις, είναι όντως αλληλένδετες και εφαρμόσιμες σε διαφορετικά επίπεδα. Πολλοί άνθρωποι για παράδειγμα, νιώθουν ευχαρίστηση, με το να αντιπαθούν κάποιον, να μισούν μια ομάδα ή εθνότητα, να έχουν ανταγωνισμό μεταξύ τους. Όμως αν φτάσουμε σε ένα σημείο, όπου η βία τελειώνει, την αποκόπτουμε και την εξαφανίζουμε μέσα μας, υπάρχει μια χαρά πολύ διαφορετική από την ψευτο-ευχαρίστηση, που προκαλεί η βία, δια μέσου διαμάχης, επιθετικότητας, μίσους. Μόνο το να πάμε βαθιά στη ρίζα της βίας και να απελευθερωθούμε, όντας αρνητικοί απέναντί της, θα σταματήσουμε να ζούμε με ασταμάτητες διαμάχες. Χωρίς βία αποκτάμε ένα ζευγάρι
διαφορετικά μάτια, κατευθύνουμε τη ζωή μας, με έναν ανώτερο τρόπο, μπορούμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα.


75. Ερώτηση: Πως θα διακρίνουμε αυτές τις δονήσεις μέσα μας;


Μόνο με την παρατήρηση. Αν δούμε τις τέσσερις δονήσεις μέσα μας, θα διαπιστώσουμε ότι είναι εικόνες που λαμβάνουμε ασταμάτητα από το εξωτερικό μας περιβάλλον, και τις μεταφράζουμε με τέτοιον τρόπο ώστε να κάνουμε αυτές τις εικόνες κτήμα μας. Ωστόσο είναι δυνατόν, να τις ξεριζώσουμε εντελώς, και να είμαστε ακόμη ζωντανοί σε αυτόν τον άγριο κόσμο. Είναι δυνατόν, να πούμε πως δεν θέλουμε ούτε μία αναπνοή φόβου, μίσους, ζήλειας κλπ. Θέλουμε να ζήσουμε σε απόλυτη ειρήνη. Δεν σημαίνει ότι παραιτούμαστε και θέλουμε να απομονωθούμε σε έναν δικό μας "στολισμένο" κόσμο. Ούτε ότι θέλουμε να πεθάνουμε. Θέλουμε να ζήσουμε σε αυτόν τον θαυμάσιο και θαυματουργό πλανήτη όμορφα, ολοκληρωμένα, θαυμάζοντας τον ήλιο, τα δέντρα, τα νερά, την διαφορετικότητα των ανθρώπων και συγχρόνως σε απόλυτη ειρήνη με τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.








Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ.
Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ