ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 12ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

76. Ερώτηση: Η λογική φέρνει την ηρεμία; 

Αν το μυαλό μας κυριεύσει είμαστε χαμένοι. Θα μας ταίζει συνέχεια φόβο, παράνοια, διαστροφή. Όμως αν το εκπαιδεύσουμε να είναι στην υπηρεσία μας, μπορεί να γίνει το ισχυρότερο εργαλείο για προσωπική ανάπτυξη και ελευθερία. Και με τον ίδιο τρόπο που μας δηλητηριάζει με φόβο και παράνοια, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να μας γεμίζει χαρά και έκσταση. Για αυτό δεν πρέπει να παραμένουμε εστιασμένοι στη λογική, αλλά να κοιτάζουμε πως θα εξαγνίζουμε το μυαλό μας, ώστε να το ξεκουράζουμε και να το έχουμε διαθέσιμο όπως εμείς θα ορίσουμε. Το να εξαγνίσουμε και να βάλουμε το μυαλό μας σε σειρά, θα πρέπει να είναι η βάση της πνευματικής μας επαγρύπνησης και εκπαίδευσης. Η αναταραχή προκαλεί τρικυμία. Στις σημερινές κοινωνίες μάλιστα, όπου η βάση του μυαλού στηρίζεται σε εξωτερικά ερεθίσματα, τότε σίγουρα αυτό που βιώνουμε μπορεί άνετα να παρομοιαστεί με βιβλική καταστροφή. 

Όπου υπάρχει αναταραχή, υπάρχει δυσαρέσκεια, δυστυχία, αβεβαιότητα, πόνος. Η αναταραχή ριζώνει και δυναμώνει από τις εσωτερικές μας διαμάχες, τις λανθασμένες προσεγγίσεις, τις θολές βλέψεις, και τις μηχανικές λανθασμένες συνήθειες. Η αναταραχή παραμένει, όπως και τα ανοιχτά τραύματα το ίδιο. Η αταξία του μυαλού, είναι ένα σκοτεινό φάσμα, μια όραση μη-όραση, ένα μπερδεμένο τοπίο.Τίποτε αρμονικό δεν μπορεί να γεννηθεί από αταξία. Αν δεν βρούμε ηρεμία, θα ξεχάσουμε τι είναι ομορφιά και ισορροπία.   

77. Ερώτηση: Πολλές φορές μου γίνεται έμμονη ιδέα η αίσθηση ότι μπορεί να αποτύχω σε κάτι και να έχω άσχημη κατάληξη, να βρίσκομαι σε μια θέση συνεχούς δυστυχίας. 

Σε νοητικό επίπεδο, η σχέση "ευχαρίστηση-πόνος" και οι αντιδράσεις που προκαλεί αυτή η σχέση δεν έχει καμία δυσκολία κατανόησης. Η ταραγμένη επιφανειακή ύπαρξή μας έχει τη λανθασμένη εντύπωση του απόλυτου. Για κάποιον μπολιασμένο από τις "αρχές" της κοινωνίας, η "Νίκη", η "Επιτυχία", η "Τιμή", η "Αποδοχή" του ατόμου του από την κοινωνία είναι κάτι ευχάριστο όπως η ζάχαρη είναι κάτι γλυκό. Αντίθετα, η "Αποτυχία", η "Απογοήτευση", η "Δυσμένεια" είναι κάτι δυσάρεστο και θα προκαλέσει πικρία. Για ένα άτομο με επίγνωση, οι απαντήσεις στις διάφορες προκλήσεις δεν είναι μηχανικές. Ένα τέτοιο άτομο, είναι ελεύθερο να επινοήσει ευλυγισία και ποικιλία για αλλαγή και πρόοδο. 

Το αντικείμενο που θα ερεθίσει μια μηχανική αντίδραση, είναι τέτοιο όσο του δίνουμε εμείς τη δύναμη να παραμένει στο μυαλό μας. Εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε να κυριαρχήσει δια μέσου κάποιου ταραγμένου μηχανισμού. Δεν δεσμεύεται η λύπη, η αποτυχία, ή η απώλεια. Είτε μπορούν να συναντήσουν προηγούμενες "σκεπτομορφές" ή πολύ απλά μπορούν να διαλυθούν μπροστά σε ένα πεδίο δημιουργικής αδιαφορίας, και τελικά να κομματιαστούν πάνω σε έναν τέλεια χτισμένο τοίχο από υλικά χαράς. Έτσι το άτομο όσο πιο πολύ αρνείται τις διάφορες νευρώσεις του, και όσο πιο πολύ οπισθοχωρεί για να κρατήσει απόσταση και καθαρό μυαλό, τόσο αποκτάει μια αίσθηση ελευθερίας, όλο και περισσότερο γίνεται κυρίαρχος των δικών του απαντήσεων απέναντι στη σκλαβιά των εξωτερικών αγγιγμάτων. 

Όταν το μυαλό του ανθρώπου αποκτήσει την ικανότητα να είναι ελεύθερο, αλτρουϊστικό, σε αρμονία με τις άλλες υπάρξεις, να παίζει με τις συμπαντικές δυνάμεις, η ταλαιπωρία από τα δεινά και τα βάσανα μειώνεται και η κατάκτηση αυτή είναι μια έκσταση. 

78. Ερώτηση: Ο φόβος της αποτυχίας είναι ο φόβος να βρεθώ ξαφνικά χωρίς μια κοινωνική θέση; 

  Οι περισσότεροι άνθρωποι εκλιπαρούν να έχουν μια θέση στην κοινωνία γιατί φοβούνται να είναι ανώνυμοι-χωρίς θέση. Η κοινωνία είναι δομημένη έτσι ώστε να μεριμνά για κάποιον που κατέχει μια "θέση", ένα "πρεστίζ", και αντίθετα διώχνει κάποιον χωρίς "πρεστίζ". Ο καθένας στον κόσμο επιζητά πεινασμένα μια θέση στην οικογένεια, στην εργασία του, ή να κάθεται στο δεξί χέρι του θεού και η θέση του πρέπει να αναγνωρίζεται από τους άλλους, πρέπει οι άλλοι να του βγάζουν το καπέλο. Πρέπει πάντοτε να καθόμαστε στον θρόνο. Εσωτερικά είμαστε δίνες δυσαρέσκειας και μικροπρέπειας, έτσι το να είμαστε αποδεκτοί στον έξω κόσμο είναι ένα μνημείο ικανοποίησης. Αυτή η πείνα για θέση, για "πρεστίζ", για αναγνώριση από την κοινωνία είναι με κάποιον τρόπο η επιθυμία της υπεροχής απέναντι στους άλλους, είναι μια μορφή εκλεπτυσμένης επιθετικότητας. 

79. Ερώτηση: Τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιθετικότητα;

Φόβος φυσικά. Ο φόβος είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στη ζωή. Ένα μυαλό που είναι αγκιστρωμένο στο φόβο, είναι μπερδεμένο, σε συνεχή διαμάχη, ανήμπορο να δει ξεκάθαρα και να αποφασίσει, έτσι γεννιέται διαστρέβλωση, επιθετικότητα, βία. Όσο δεν απελευθερωνόμαστε από τον φόβο, ότι και να κάνουμε, να ανέβουμε στο ψηλότερο βουνό, να γίνουμε μέλη της πιο ισχυρής κάστας, να εφεύρουμε κάθε είδους θεό, θα παραμένουμε πάντα στο σκοτάδι. Ζώντας, σε μια διεφθαρμένη, ανόητη κοινωνία, όπως είναι σήμερα, με τη συνεχή ανταγωνιστική εκπαίδευση που λαμβάνουμε, μια παιδεία που προξενεί φόβο, είμαστε όλοι επιβαρυμένοι με κάθε είδους φόβο. Και ο φόβος είναι ένα απαίσιο βασανιστήριο, που διαστρεβλώνει και περιπλέκει στις ημέρες μας. Ο φόβος είναι πάντοτε σε σχέση με κάτι: φόβος να χάσουμε την δουλειά μας ή να μην έχουμε αρκετά για φαγητό, φόβος για το τι θα πουν οι γείτονες και οι φίλοι μας, φόβος μην τυχόν χάσουμε τη θέση και το "πρεστίζ" μας, φόβος να γελοιοποιηθούμε, να μην μας περιφρονήσουν, φόβος για την υγεία μας, φόβος να μην βρίσκουμε πλέον αγάπη, να χάσουμε τη σύζυγο ή τα παιδιά μας, να χάσουμε την πίστη μας ή την καλή γνώμη των άλλων. Και τι κάνουμε συνήθως; Τρέχουμε μακριά από το φόβο. Όμως όσο προσπαθούμε να τον αποφύγουμε τόσο ισχυρότερος γίνεται. Η κυριότερη αιτία του φόβου είναι ότι δεν θέλουμε να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι. Έτσι καλό είναι να εξετάσουμε το δίκτυο των ψεμμάτων που έχουμε κατασκευάσει για να καλύπτουμε τους φόβους μας. 

80. Ερώτηση: Υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος να ξεριζώσουμε τους φόβους μας; 

 

Υπάρχει μια λειτουργία του μυαλού, όπου ελέγχει και ανακαλύπτει άμεσα μέσω της επαλήθευσής μας. Το μυαλό κυματίζει στην επιφάνεια, μιλάει ασταμάτητα κάθε στιγμή και αυτή η φλυαρία είναι το εμπόδιο που μας κάνει να χάνουμε τη μαγεία του "ΤΩΡΑ". Είναι, λοιπόν, η μεσολάβηση ανάμεσα στον παρατηρητή και το παρατηρούμενο. Και ως αλυσιδωτή αντίδραση, τα κύματα της επιφάνειας έρχονται δια μέσου της εσωτερικής αστάθειας. 

Είναι απαραίτητο, να δημιουργήσουμε ένα κέντρο βάρους στο εσωτερικό χάος. Να ξυπνήσουμε το ληθαργικό κομμάτι του μυαλού. Τότε δεν χρειάζεται να επιλέξουμε κάτι, είναι όλα εκεί φωτισμένα, ανόθευτη ευλογία, συμπαντικό φως. Το παρασκήνιο του μυαλού, όλα αυτά τα ερεθίσματα που λάβαμε στο παρελθόν και που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε, συσσωρεύονται στην επιφάνεια σαν στρόβιλοι, σαν δίνες γεμάτες "σκεπτομορφές", και βρίσκονται εκεί για να μας παρενοχλούν. Όμως αν θυμόμαστε να είμαστε παρόντες στο "ΤΩΡΑ", αν δεν "χρωματίζουμε" τις αντιδράσεις, αν δούμε ότι όλα αυτά μας δίνουν δύναμη για να προχωρήσουμε, είναι η τροφή μας, η αντοχή μας σε κάτι άλλο που θα ακολουθήσει, και δεν είναι μια προσωπική επίθεση αλλά είναι η ζωή η ίδια όπως την φτιάξαμε και όπως μας πηγαίνει. Έτσι εξερευνούμε αυτό το φαινόμενο στο δικό μας μονοπάτι. Και όπως έχουμε πει ήδη, μόνο εμείς περπατάμε το δρόμο μας, κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει για εμάς. Ο πιο αδυσώπητος εχθρός ή ο πιο πιστός φίλος είναι το μέσα μας. 

81. Ερώτηση: Η σύγκριση και μάλιστα η συνεχής σύγκριση με κάτι άλλο, ή με κάποιον άλλον τελικά πόσο κακό μας κάνει; 

Πάντοτε συγκρίνουμε το τι είμαστε με το τι θα έπρεπε να είμαστε. Αυτό το "θα έπρεπε" είναι ένα σχέδιο, μια "σκεπτομορφή". Η αντιλογία του μυαλού επιβιώνει αν υπάρχει σύγκριση. Όταν δεν υπάρχει καμία σύγκριση, υπάρχει μόνο αυτό που "είναι", και μπορούμε να δώσουμε όλη την προσοχή μας, χωρίς περισπασμό του τι είναι μέσα μας: φόβο, βαρβαρότητα, ανησυχία, μοναξιά κλπ. Κανένα παρελθόν δεν εισέρχεται να συγκρίνει, και όλες οι μάσκες έχουν πέσει, υπάρχει μόνο καθαρότητα. Και σε αυτήν την καθαρότητα, ζεις ολότελα. Έτσι δεν υπάρχει σύγκριση, δεν υπάρχει διαμάχη. 

Δυστυχώς, όλη την ώρα συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με κάποιον άλλον, πιο φημισμένο, πιο πλούσιο, πιο έμπειρο, πιο έξυπνο, πιο "αυτό", πιο "εκείνο" και η λίστα συνεχίζεται στο άπειρο. Το "πιο" παίζει έναν ιδιαίτερο ρόλο στην ζωή μας. Η συνεχής σύγκριση είναι πηγή διαμάχης. Αυτή η σύγκριση ξεκινάει από πολύ νωρίς στην ανθρώπινη ηλικία. Στο σχολείο, ο τάδε μαθητής συγκρίνεται με τον δείνα, ο ένας αδελφός συγκρίνεται με τον άλλον κλπ. Τι θα γίνονταν άραγε αν αποκλείαμε εντελώς αυτό το πρότυπο "συγκρίνω άρα εξελίσσομαι"; Δεν θα υπήρχε τίποτα να ανταγωνιστούμε, δεν θα υπήρχε καμία καταμέτρηση, κανένα πρότυπο να αντιγράψουμε, κανένα κίνητρο να στραγγαλίσουμε ότι ακριβώς είμαστε για να γίνουμε κάτι διαφορετικό. Τι θα συνέβαινε τότε στη νοημοσύνη; Το μυαλό θα σταματούσε να δημιουργεί το "αντίθετο δέος" και θα αναπτύσσονταν σε κάτι εξαιρετικά ευφυές, με μεγάλη ευαισθησία, ικανό να δώσει και να λάβει ενέργεια υψηλών δονήσεων, να παθιάζεται με την ζωή, γιατί πραγματικός άνθρωπος, καλλιτέχνης, εργάτης δεν γίνεται να υπάρξει χωρίς πάθος. Το να βλέπεις χωρίς την ανάγκη να συγκρίνεις, σου δίνει τρομερή ενέργεια για να βλέπεις καθαρά. 

Ο γιατρός αγοράζει ένα σπίτι πολυτελείας. Ο γύφτος που μένει απέναντί του, χτίζει και αυτός ένα όμοιο με του γιατρού. "Tι στην ευχή"; σκέφτεται ο γιατρός, "δεν είμαστε ίδιοι", και έτσι χτίζει έναν όροφο ακόμη και αγοράζει ένα αμάξι πολυτελείας. Ο γύφτος μετά από λίγο καιρό τον αντιγράφει ακριβώς, επιπλέον όροφος και ένα ίδιο αμάξι. Και η ίδια ιστορία εξακολουθούσε για πολύ καιρό, ότι έπαιρνε ο γιατρός, ο γύφτος τον ακολουθούσε. Ώσπου μια μέρα συναντήθηκαν. Ο γιατρός είχε ένα υπεροπτικό έξαλλο ύφος. "Άκουσε γιατρέ", τον προλαβαίνει ο γύφτος, "μην προσπαθείς άδικα, είμαι ανώτερός σου". "Γιατί το λες αυτό;", απαντάει θυμωμένα ο γιατρός. Και του λέει ο γύφτος: "Φυσικά και είμαι ανώτερός σου γιατί ο δικός μου ο γείτονας είναι γιατρός, ενώ ο δικός σου, γύφτος". 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές). 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ