ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 16ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

101. Ερώτηση: Θα ήθελα να αναφερθούμε ξανά στην τετραπλή δόνηση Ευχαρίστηση-Πόνος-Αδιαφορία-Φόβος. Είναι κάτι επιφανειακό, είναι κάτι βαθύ με πυρήνα και υπόσταση ή είναι κάτι ενιαίο; 

Η τετραπλή δόνηση, Ευχαρίστηση-Πόνος-Αδιαφορία-Φόβος, είναι ξεκάθαρα επιφανειακή και δεν έχει βάση. Βαδίζει σε φθαρμένα ξυλοπόδαρα έτοιμα να σπάσουν. Έρχεται ως αποτέλεσμα μιας λανθάνουσας εξέλιξης. Δεν υπάρχει καμία αληθινή υποχρέωση να επιστρέψουμε σε αυτού του είδους την επαφή, είναι μόνο μια συνήθεια, μια εξάρτηση. Νιώθουμε ευχαρίστηση ή πόνο, γιατί είναι μια συνήθεια, που μας έχει καθοδηγεί να πράξουμε κατά αυτόν τον τρόπο. 

Θα πρότεινα κάτι. Για λόγους παρατήρησης, ας πράξουμε το αντίθετο. Άμα το σκεφτείτε, είναι έμφυτη η ικανότητα να αντιστρέφουμε την αντίδρασή μας - ευχαρίστηση όπου συνηθίζαμε να έχουμε πόνο, και πόνο όπου συνηθίζαμε να έχουμε ευχαρίστηση. Ένας αλκοολικός, για παράδειγμα, μπορεί να ξεκίνησε το ποτό, ως ευχαρίστηση, όμως στην πορεία του ξέφυγε και έγινε πόνος. Έπειτα, επιλέγει να είναι αδιάφορος ή φοβάται τις προκλήσεις της ζωής, απλά κάθεται και πίνει. Τελικά, με δύναμη, μπορεί να βγει από το φαύλο κύκλο της δόνησης Ευχαρίστηση-Πόνος και να σταματήσει να πίνει. Οπότε έτσι, γιατρεύεται. 

 

102. Ερώτηση: Κάτι τέτοιο προυποθέτει ισχυρή εσωτερική δύναμη. Aν όμως αυτή η δύναμη δεν υπάρχει; 

Είναι  έμφυτη ικανότητά μας, να εκπαιδεύσουμε την επιφανειακή ύπαρξη να επιστρέφει, όχι στην μηχανική αντίδραση, Ευχαρίστηση-Πόνος-Αδιαφορία-Φόβος αλλά στην ελεύθερη απάντηση της καθάριας ευλογίας, στη συνεχή εμπειρία της αλήθειας, στον θεϊκό εαυτό μέσα μας. Είναι η μεγαλύτερη νίκη, η μεγαλύτερη κατάκτηση, η βαθιά και ολοκληρωτική αποδοχή του εαυτού. Αντίθετα, η επιστροφή στις μηχανικές επιφανειακές αντιδράσεις είναι μια συνεχής ήττα. Η ζωή μας  δεν είναι μια απλή αποδοχή ή συγκατάθεση σε λάθος πραγματικότητα. Έχουμε την απόλυτη ικανότητα να μετατρέπουμε το ατελές σε τέλειο, τα λάθη μας σε αληθινά μαθήματα, και να πετυχαίνουμε, με αυτό τον τρόπο, την πραγματική ένωση πολλών και διαφορετικών νοητικών "σκεπτομορφών" σε κάτι ενιαίο, με πυρήνα και βαρύτητα. 

103. Ερώτηση: Είναι αυτό ένας εφικτός στόχος; Δηλαδή, ο εαυτός να κυριαρχήσει σε πείσμα των εξωτερικών ερεθισμάτων; 

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές: "έξω επικρατεί ότι κυριαρχεί μέσα μας". Το μέσα μας μπερδεμένο από τα "Εγώ" του, προβάλει ένα σύνολο διαφθοράς. Η διαφθορά θα σταματήσει όταν ο καθένας από εμάς, συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση, πρώτα να "σκοτώσει" τα "Εγώ" του, τα "Εγώ" της διαφθοράς: ζήλεια, εγωισμό, πείνα για εξουσία, πλεονεξία κλπ. Οτιδήποτε παράγεται έξω από αυτό το πρίσμα είναι ο "Εαυτός": αγάπη, κατανόηση, υπομονή, δύναμη της επίγνωσης, ηδονή της ύπαρξης. Οτιδήποτε έρχεται μέσα στον κόσμο, αναζητά να φτάσει στο σχήμα του προορισμού του, να μεγαλώσει, να αναπτυχθεί, να σπρώξει προς το άπειρο την επίγνωση και τη δύναμη που περικλείεται σε αυτήν, να τελειοποιήσει τα όριά του. 

104. Ερώτηση: Ποιος είναι ο ρόλος της εκπαίδευσης; Γιατί τα σχολεία τελικά δεν παρέχουν τα κατάλληλα εφόδια ώστε ο άνθρωπος να αναπτυχθεί πραγματικά;

Ανοίγουμε ένα τεράστιο κεφάλαιο. Η εκπαίδευση έχει αποτύχει παταγωδώς. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα κράτη. Ο άνθρωπος αντί να μορφωθεί έχει παραμορφωθεί μπροστά στους καθρέπτες των αμέτρητων "Εγώ" του. Σχολείο σημαίνει άνθρωποι και άνθρωποι σημαίνει σχολείο. Μιλώντας γενικά, το σχολείο είναι ένα μέρος όπου κάποιος μπορεί να μάθει κάτι. Υπάρχουν σχολεία για ξένες γλώσσες, για να μάθεις μουσική, ιατρικές σχολές κλπ. Όμως το είδος του σχολείου που χρειαζόμαστε δεν είναι μόνο για να "μάθεις" αλλά για να "γίνεις" κάτι διαφορετικό. Ένα τέτοιο σχολείο εκτός από πληροφορίες και γνώση οφείλει να βοηθήσει να αλλάξουμε την ύπαρξη, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, το πως ενεργούμε για τον Εαυτό μας και τους άλλους. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε σχολεία που θα φτιάχνουν ανθρώπους και όχι αναλώσιμες μηχανές.  Αν δεν υπάρχουν κανόνες δεν υπάρχει σχολείο. Ούτε μια απομίμηση σχολείου δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κανόνες. Και όταν μιλάμε για κανόνες δεν μιλάμε για μικροπρέπειες που συντηρούν ένα γραφειοκρατικό σύστημα, αλλά κανόνες που οδηγούν στην επίγνωση. 

Είναι αναγκαίο η αναβάθμιση να ξεκινήσει από αυτό το σημείο: η πειθαρχία και ο σεβασμός δεν διδάσκονται, εμπνέονται. Οι άνθρωποι σκέπτονται για τους εαυτούς τους, πως θα συνδεθούν και πως θα πετύχουν στόχους σε σχέση με τη δουλειά που έχουν να κάνουν στο αντίστοιχο μάθημα, και αυτό συχνά τους κάνει να μην καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα των κανόνων. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε, πως ο σωστός κανόνας και αυτός που πρέπει να τηρείται είναι αυτός ο οποίος σε οδηγεί σε αυτοενθύμηση, όχι σε φόβο ή σε ψεύτικο σεβασμό. Η αυτοενθύμηση είναι απαραίτητο συσταστικό για ανάπτυξη. Η ενέργεια σπαταλιέται σε ανταγωνισμούς και περιορισμούς, η αυτοενθύμηση σημαίνει να κρατάμε τις αιώνιες αρχές, να δείχνουμε σεβασμό, να εκπέμπουμε ηρεμία, να εργαζόμαστε γενικά στις αξίες που έχουν χαθεί και αυτή η εξαφάνιση των αξιών είναι που κατατρώει και κατασπαράσει κοινωνίες και ανθρώπους. Άρα χρειαζόμαστε κανόνες προσωπικής συμπεριφοράς σε βαθμό επίγνωσης όχι απλής πληροφορίας ή μηχανικής γνώσης. 

Και τα σχολεία χρειάζονται συγκεκριμένες συνθήκες: όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν, και τα σχολεία πεθαίνουν. Όταν λοιπόν οι συνθήκες στην κοινωνία είναι κατεστραμμένες, το σχολείο καταστρέφεται και αυτό. Οι ιδέες δεν μπορούν να πετάξουν, χρειάζονται ανθρώπινα κεφάλια. Και φυσικά δεν υπάρχουν κεφάλαια, από τη στιγμή που έχουμε ξεχάσει ότι το σχολείο οφείλει να διδάσκει το πως να βελτιώνουμε το "Είναι" μας.   

105. Ερώτηση: Με ποιο τρόπο οι σπουδές θα είναι χρήσιμες και ωφέλιμες; 

Η σχολική δουλειά είναι σωστή για την εξέλιξη του ανθρώπου όταν ξεκινάει από τη θέαση να θυμάμαστε τον εαυτό μας, και έπειτα, ο καθένας να κάνει τις σπουδές του, να εργάζεται με τους άλλους ανθρώπους ανταλλάσοντας ιδέες και τέλος να εργάζεται για τα οφέλη του σχολείου και της κοινωνίας. Η απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο άνθρωπος να μάθει να "καθαρίζει" στη μοναχικότητά του, γιατί η οποιαδήποτε τριβή με άλλους ακόμη και για καλό σκοπό, αφήνει κατάλοιπα που αργότερα με την κόπωση και την αερολογία του μυαλού οδηγούν σε φθορά πρώτα ατομική και έπειτα στις σχέσεις με τους άλλους μαθητές. 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές). 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ