ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 17ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

106. Ερώτηση: Η διάθεση που έχουμε να δικαιολογούμαστε οφείλεται στη λάθος συμπεριφορά μας εξαρχής; 

Απόλυτα. Το σημαντικότερο είναι να αντιληφθούμε ότι όταν δεν θυμόμαστε τον εαυτό μας, ή δεν ανατρέχουμε σε αυτόν,  χάνουμε πάρα πολλά από αυτή τη δυσλειτουργία ή έστω και άγνοια. Όταν αναλογιστούμε πόσα πολλά χάνουμε, θα αρχίσουμε να θυμόμαστε τον εαυτό μας. Δεν είναι  κάτι βαθμιαίο. Δεν γίνεται με το μυαλό, γίνεται συναισθηματικά. Η αυτοενθύμηση ξεκινάει όταν ανατρέχεις στον "Εαυτό" δια μέσου του συναισθηματικού κέντρου, άρα χρειαζόμαστε και κάποιον έλεγχο αυτού του κέντρου. Δεν μπορεί να γινόμαστε συνέχεια έρμαιο του θυμού μας, για παράδειγμα, και να περιμένουμε η ενατένισή μας να είναι καθαρή και δημιουργική. Παίρνει χρόνο. Ξεκαθαρίζουμε το τοπίο μέσα μας, άρα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ακόμη και τις διαφορές που αναδύονται με κάποιον δημιουργικό τρόπο. Οι δικαιολογίες έρχονται γιατί είναι η εύκολη λύση. Έχουμε μάθει να παρακολουθούμε ή να αντιλαμβανόμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας - άλλους ανθρώπους, στόχους, ιδέες, περιβάλλον επηρεασμού κλπ - οπότε ξεχνάμε να αναζητήσουμε τον Εαυτό μας. 

107. Ερώτηση: Πως θα μπορούσαμε να αναλύσουμε τις φοβίες μας; 

  

Αν βλέπουμε το φόβο, και προσπαθούμε να τον εξηγήσουμε, δια μέσου συμπερασμάτων και αναλύσεων, με όλες τις συνάψεις και τα συμπεράσματα που έχουν συσσωρευτεί από πληροφορίες και γνώσεις, σημαίνει πως δεν βλέπουμε το φόβο, αλλά το παρελθόν. Αν παρατηρήσουμε το φόβο χωρίς τις παρεμβολές των διαφόρων σκέψεων, βλέπουμε το φόβο για πρώτη φορά χωρίς τα συμπεράσματα του παρελθόντος. Όταν λέμε "προσπαθώ να το ελέγξω", "θέλω να απαλλαγώ, αλλά δεν μπορώ", "Ναι, είναι απαραίτητο να απαλλαγώ από τον φόβο", αυτό που επιθυμούμε κυρίως είναι να διαφύγουμε. 

108. Ερώτηση: Η παρατήρηση του φόβου είναι εξαιρετικά δύσκολη. Αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις μπλέκονται και αναδύονται δια μέσου φόβου; 

Η ενατένιση του φόβου γίνεται μόνο όταν το μυαλό είναι ήσυχο. Όταν κάποιος μας μιλάει, για να τον ακούσουμε, χρειαζόμαστε ησυχία. Όσο δεν σταματάμε την αερολογία του μυαλού, δεν έχουμε τον χώρο και τον χρόνο που χρειαζόμαστε για κατανόηση. Το μυαλό συζητάει και αναπλάθει τα δικά του προβλήματα, χτίζει πάνω στις ανησυχίες. 

Μπορείς να παρατηρήσεις ένα δέντρο ή μια λίμνη με ένα σχετικά ήσυχο μυαλό. Το να παρατηρήσεις τον εαυτό σου είναι πολύ δυσκολότερο, οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες, οι αντιδράσεις ταχύτατες, τα συναισθήματα ατίθασα. Βασική προϋπόθεση είναι να δεις το φόβο σου όπως ακριβώς είναι, χωρίς να τον διαιρείς και να τον αναλύεις, να τον δεις τόσο ολοκληρωμένα ώστε το μυαλό να ησυχάσει αρκετά και να μπορέσει να αντιληφθεί. Αν βλέπεις μόνο λεπτομέρειες του φόβου, αν αντιμετωπίζεις τους φόβους σου έναν προς έναν, δεν φτάνεις ποτέ στον πυρήνα του ζητήματος, που είναι να μάθεις να ζεις με φόβο. 

109. Ερώτηση: Ο φόβος είναι κάτι που μπορεί να παρατηρηθεί εύκολα; 

Με την ευκαιρία ας θέσω κάποια ερωτήματα:

- Ποια είναι η οντότητα που ζει με φόβο; 

- Ποιος είναι αυτός που παρατηρεί το φόβο, ακολουθεί όλες τις κινήσεις του, και είναι γνώστης του πυρήνα του; 

- Είναι ο παρατηρητής μια νεκρή οντότητα, ένα στατικό αντικείμενο, που έχει συσσωρεύσει πληροφορίες για τα εγώ του, ή μιλάμε για ένα νεκρό πλάσμα που παρακολουθεί και ζει με την κίνηση του φόβου; 

- Ο παρατηρητής είναι παρελθόν ή είναι ένα ζωντανό πλάσμα; 

- Είσαι ένας νεκρός παρατηρητής που παρακολουθεί κάτι ζωντανό, ή ένας ζωντανός παρατηρητής που παρακολουθεί κάτι ζωντανό; 

Αυτός που παρατηρεί, κατανοεί ότι το ζωντανό και το νεκρό υπάρχουν ταυτόχρονα. 

110. Ερώτηση: Η παρατήρηση θα επιφέρει φόβο; 

Αρχικά, υπάρχει ένα κενό ανάμεσα στον παρατηρητή και το φόβο. Μέσα από αυτό το κενό, αυτή την απόσταση, καταλαβαίνει κανείς πως έχει σπαταλήσει πολλές δυνάμεις και για πολύ καιρό. Όσο επαγρυπνεί κάποιος και περνάει στο στάδιο της παρατήρησης, διαπιστώνει ότι όλο αυτό το διάστημα είχε μπλέξει με μια "χούφτα" ιδέες και αναμνήσεις, που δεν είχαν καμία υπόσταση και εγκυρότητα, αφού δεν είναι κάτι που συμβαίνει τώρα, είναι απλά παρελθόν. 

Ενώ ο φόβος είναι πάντα επίκαιρος - είμαστε καταδικασμένοι να μας κυνηγάει. Αυτό που προσπαθούμε συνήθως να καταλάβουμε είναι το  ίδιο το γεγονός δια της απουσίας του, μένοντας κολλημένοι σε "σκεπτομορφές" του παρελθόντος. Τελικά, όμως, είναι το "Εγώ" ή ένα από αυτά, που φωνάζει "φοβάμαι". 

Μέσα από την διαδικασία της παρατήρησης-ενατένισης, ο παρατηρητής γίνεται φόβος και ο φόβος παρατηρητής. Η ενέργεια σταματάει να διασπείρεται, το κενό που αρχικά μας βοήθησε τώρα εξαφανίζεται - ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο εξαφανίζεται. Είναι το σημείο όπου ο φόβος φτάνει οριστικά στο τέλος. 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές). 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ