Ο Βασιλιάς Σκύλος στη χώρα Χωρίς Όνομα, του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου
Ένα ηλιόλουστο πρωινό, ο Βασιλιάς περπατάει στην παραλία. Κρατάει το λουρί με τον βασιλικό σκύλο. Ο βασιλικός σκύλος φοράει ένα χρυσοκίτρινο ρουχαλάκι, που ταιριάζει με το μανδύα του βασιλιά. Οι φρουροί, εκατοντάδες, τριγυρίζουν διακριτικά, άλλοι κάθονται σταυροπόδι χάσκοντας τις ακτίνες του ήλιου και άλλοι κοιτάζουν με εξουσιαστικό μάτι τη διπλανή παραλία, όπου οι λουόμενοι δεν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει στην παραλία δίπλα τους. Οι δύο παραλίες χωρίζονται από ένα λοφίσκο με αγκαθωτούς θάμνους στην κορυφή του. Eκείνη τη λαμπερή μέρα, κανείς δεν σκέφτεται να πάει δίπλα ή να περπατήσει.
Η ζέστη είναι αφόρητη. Ο Βασιλιάς ζητάει να του φέρουν ένα "air condition". Αμέσως ένα αυτοκίνητο datsun καταφθάνει, στην καρότσα του οποίου υπάρχει ένα μηχάνημα που πετάει άφθονο κρύο αέρα.
– Φτάνει, φωνάζει ο Βασιλιάς, μπήκε άμμος στα ρούχα μας, κλείστε το επιτέλους.
Ο βασιλικός σκύλος κοιτάζει με απορία. Ο Βασιλιάς μετά την έκρηξη της οργής του για το ενοχλητικό μηχάνημα του datsun, βρίσκει ξανά την ηρεμία του. Γυρίζει και λέει στο σκύλο του:
- Ξέρεις έχω σχέδια. Έχω ένα πανανθρώπινο σχέδιο.
Αμέσως ο βασιλικός σκύλος σηκώνει το πίσω δεξί του πόδι και κατουράει την άμμο.
- Λοιπόν, συνεχίζει ο Βασιλιάς, διάβασα στη βασιλική βιβλιοθήκη, εκείνη με τα κόμιξ, πως ένα μεγάλο φίδι, που το λένε σκόντα... εεε... λαντα... εεε... τρεχακότα... εεεε...
- Νομίζω ανακόντα, του λέει ο σκύλος.
- Μπράβο σου, ανακόντα, πως διάολο τα ξέρεις όλα εσύ! Αλλά για αυτό έγινες βασιλικός και όχι μαντρόσκυλος... Μάλιστα, λοιπόν, αυτό το ανακόντα, μπορεί να φάει λέει μόνο μια φορά μέσα σε έναν χρόνο ή στους έξι μήνες, δεν θυμάμαι καλά και μετά για τον υπόλοιπο χρόνο ή το επόμενο εξάμηνο, απλά χωνεύει. Αυτή είναι η λύση βασιλικέ σκύλε μου. Θα κάνω τους "Υπάκουους", τους κατοίκους της ιστορικής αυτής χώρας κάτι ανώτερο, θα τους κάνω να τρώνε μια φορά το εξάμηνο. Το υπόλοιπο διάστημα θα χωνεύουν.
Ο σκύλος τον κοίταξε, με τα μάτια ελαφρώς γερμένα από τη νύστα και αυτή τη φορά σήκωσε το αριστερό πόδι να βρέξει την άμμο.
– Να πάρει δεν έπρεπε να πιω τόσο πολύ μπύρα χτες το βράδυ με τα λουκάνικα, μου φέρνει "συχνομπυρία", σκέφτηκε ο βασιλικός σκύλος.
– Έτσι, συνέχισε ο Βασιλιάς, θα κρατάω όλο το φαγητό για μένα. Θα πρέπει να πείσω τους ανθρώπους πως είναι για το κοινό καλό να έρθουμε πιο κοντά στην φύση, να γίνουμε ένα με αυτή. Θα εκτιμήσουν μάλιστα το γεγονός ότι τους αξιολογώ το ίδιο με ένα φίδι, αφού και το φίδι είναι το σήμα των βασιλιάδων ανά τον κόσμο. Μα τι μεγαλοφυές σχέδιο! Θα πάρω τηλέφωνο τη βασίλισσα να της πω να φορέσει το ειδικό στέμμα που έχουμε για την αναφώνηση σημαντικών ειδήσεων.
Ο βασιλικός σκύλος παρακολουθούσε ξανά με απορία και τη γλώσσα έξω το κρεσέντο εξυπνάδας του αφεντικού του.
– Ξέρω, ξέρω, μη νομίζεις πως θα ξεχάσω τα μέλη της οικογένειας, μέλος είσαι και εσύ. Θα τρώτε με χρυσά κουτάλια και ταυτόχρονα οι Υπάκουοι θα νιώθουν και αυτοί βασιλιάδες αφού θα τρώνε σύμφωνα με το "βασιλικό φιδίσιο πρόγραμμα". Νομίζω πως θα με γράψει η γεωγραφία.
– Η ιστορία, γαύγισε ο σκύλος.
- Έχεις δίκιο, η ιστορία, συμφώνησε ο Βασιλιάς. Μα πως γίνεται να είσαι τόσο έξυπνος, μπορώ να σε ονομάσω Φρανκεστάιν των σκύλων.
- Μεγαλειότατε ευχαριστώ, αλλά μήπως εννοείς Αινστάιν;
- Ναι! Ωωω, φτάνει! Τι μεγαλείο εξυπνάδας, θεέ μου!
Έτσι συνέχισαν να περπατάνε στον ήλιο, ο Βασιλιάς κρατώντας με υπερηφάνεια το λουρί και ο σκύλος με υπερηφάνεια που είναι η συνέχεια στο βασιλικό λουρί. Ο σκύλος άρχισε να κάνει όνειρα για ένα νέο βασιλικό σπίτι. Ο Βασιλιάς γύρισε και τον κοίταξε. Ανασήκωσε το φρύδι του. Έκλεισε πονηρά το μάτι του.
- Ξέρεις, λέει στο σκύλο του, σαν να μου φαίνεται πως έχεις πάρει λίγα κιλά παραπάνω. Λέω να σε βοηθήσω να τα χάσεις. Ίσως ακόμη, (σήκωσε το φρύδι του ακόμη παραπάνω τόσο σαν να φάνηκε πως του ήρθε η μεγάλη ιδέα), να μην σε συμπεριλάβω στο βασιλικό πρόγραμμα της μεγάλης αρπαχτής. Ναι, μάλλον όχι, ελεεινέ χοντρέ σκύλε. Φύλακες, φώναξε.
Αλλά δεν πρόλαβε να κρατήσει το λουρί και να τιθασεύσει τη φουρτούνα που αναδύονταν στα γρυλίζοντα δόντια του σκύλου. Εκείνος τέντωσε τα σκέλη του μέσα από το βασιλικό χρυσοκίτρινο ρουχαλάκι του, γούρλωσε τα κοκκινισμένα μάτια του, και άρχισε να βγάζει αφρούς από το στόμα. Πριν προλάβουν οι φύλακες να κάνουν κάτι, όρμησε με ταχύτητα στο Βασιλιά και έχωσε τα σουβλερά του δόντια στο βασιλικό λαρύγγι. Ήταν το τέλος του "θρυλικού μαλάκα Βασιλιά". Οι φρουροί πάγωσαν. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Σαν μια ταυτόχρονη επιφοίτηση να ήρθε σε όλους από έναν άλλο γαλαξία, σκέφτηκαν όλοι μαζί:
- Αφού ο σκύλος κατάφερε να αποτελειώσει τον απεσταλμένο του θεού, πρώην Βασιλιά μας και νυν κουφάρι, πρέπει να έχει κάποια θεϊκή δύναμη, ας τον κάνουμε Βασιλιά λοιπόν.
Έτσι έπεσαν όλοι στα γόνατα και προσκύνησανε με ευλάβεια τον Βασιλιά σκύλο, που τους παρακολουθούσε με τη γλώσσα έξω. Υπολείμματα από σάρκες και στέμμα κρέμονταν από το σαλιάρικο στόμα του. Προς στιγμήν απειλήθηκε να δημιουργηθεί ρήγμα: οι μισοί φρουροί ήθελαν να θάψουν τον βασιλιά και οι άλλοι μισοί ήθελαν να τον αποτεφρώσουν. Τελικά επικράτησε η κοινή λογική. Έγινε κλήρωση και οι δέκα νικητές απέκτησαν το δικαίωμα να κόψουν ο καθένας από ένα βασιλικό δάκτυλο και να αποκτήσουν το αντίστοιχο χρυσό βασιλικό δαχτυλίδι. Το νεκρό σώμα του βασιλιά έμελλε να μείνει εκεί ακρωτηριασμένο να το φάνε τα όρνια. Λίγο καιρό αργότερα θα έκτιζαν ένα μνημείο εις μνήμην του: μια μοντέρνα disneyland, όπου οι επισκέπτες θα έτρωγαν πλαστικά κόκκαλα για κουτάβια, θα έπαιζαν και θα δαγκωνόντουσαν μεταξύ τους κρατώντας κεριά και θα αυτομαστιγώνονταν με λουριά σκύλων. Για να επιστρέψουμε όμως στο παρόν, οι φρουροί άρχισαν να οργανώνουν στην παραλία μια φαντασμαγορική τελετή προς τιμή του Βασιλιά σκύλου. Οι λουόμενοι από τη διπλανή παραλία άρχισαν να συρρέουν για να δουν τι γίνεται. Μόνο ένα μικρό παιδί που έχτιζε κάστρα στην άμμο, φοβήθηκε, πέταξε την τσουγκράνα του και έτρεξε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πενήντα χρόνια αργότερα, εκείνο το μικρό παιδί, φτασμένος (ή φτυσμένος) πολιτικός πια, με βροντερή φωνή στο κοινοβούρλιο, μπροστά σε τριακόσια βούρλα θα έλεγε:
- ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΒΑΙΝΑΝ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ, ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΣΗΚΩΣΑΜΕ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΡΑΒΗΞΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΛΙΑ.
Τα τριακόσια βούρλα χειροκρότησαν χτυπώντας τα χρυσαφικά τους. Το χειροκρότημα είχε καταργηθεί με σχετικό νόμο και ήταν μοναδικό προνόμιο των τρακοσίων, όχι όμως με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά χτυπώντας δακτυλίδια, μπρασελέ, διαμάντια κλπ. Αργότερα θα ξεσπούσε σκάνδαλο όταν ο φτασμένος (ή φτυσμένος) πολιτικός αποδείχτηκε πως έκανε "μπίζνες" με τη Μονή Μακρυχέρη, και είχε μαντρώσει την παραλία για προσωπικό όφελος, χτίζοντας ένα ολόχρυσο μνημείο: τη χρυσή τσουγκράνα, στο ίδιο ακριβώς σημείο όπου με την παιδική του τσουγκράνα έχτιζε κάστρα στην άμμο. Δεν ήταν μόνο η χρυσή τσουγκράνα (σύμβολο της πολιτικής ζωής του τόπου αφού όλες οι "μεγάλες μασέλες" ξυνόντουσαν αδιάφορα για ότι συνέβαινε γύρω τους) η μοναδική μεγάλη αλλαγή που συνέβη στη χώρα "Χωρίς Όνομα". Μιας και τα σκάνδαλα ήταν φυσικό φαινόμενο όσο και η αναπνοή, και οι Υπάκουοι του κράτους πάλευαν μόνο για να αναπνεύσουν, διάφορες αλλαγές έγιναν υπό τις διαταγές του Βασιλιά σκύλου: η σημαία άλλαξε, και από πράσινο-μπλε-κόκκινο, έγινε μπλε-πράσινο-κόκκινο και το στέμμα στο κέντρο της αντικαταστάθηκε από ένα κολάρο. Στο βασιλικό σκυλόσπιτο (ή αλλιώς κοινοβούρλιο) ψηφίστηκε το "φορολογικό μνημόσυνο" υπ αρ. 45654: Φόρος Αναπνεόμενου Αέρα (αν έπαιρνες βαθιές εισπνοές πλήρωνες περισσότερα), και εισφορά ανά καβαλίνα στην πρωινή αφόδευση. Οι Υπάκουοι έτρωγαν κυρίως λεπτά κόκκαλα και friskies κάθε Κυριακή, αλλά δεν είχαν την δύναμη να διαμαρτυρηθούν. Κάποιες μικρές εξεγέρσεις, όπως η "Νύχτα Των Ψιψίνων", όπου γάτες όρμησαν στο παλάτι διεκδικώντας γατοτροφές με γαλοπούλα, καταπνίχτηκαν από τις ειδικές δυνάμεις των πιτ-μπουλ. Οι εκλογές γίνονταν τακτικά με νέο τρόπο: στο κάτω μέρος της κάλπης, υπήρχε μια μικρή εστία φωτιάς που έκαιγε αυτόματα τις ψήφους. Κανείς δεν ήξερε όμως τίποτα. Όταν το μυστικό αποκαλύφθηκε από έναν καθηγητή φιλολογίας, κανείς δεν τον πίστεψε και ο καθηγητής "κονσερβοβολήθηκε" μέχρι θανάτου με άδεια κουτιά friskies στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας.
Σε ένα σπίτι, σε κάποιο απομονωμένο χωριό, ένα κοριτσάκι κρατάει το δίσκο με την πρωινή σκυλοτροφή. Κάτω από το μοναδικό δέντρο στην αυλή κάθεται και την περιμένει χαμογελώντας ένας γέροντας.
- Παππού, θα με πας να ψηφίσω; Του λέει αφήνοντας το δίσκο στο τραπέζι.
- Δεν μπορείς να ψηφίσεις παιδί μου είσαι μικρή ακόμα. Πρώτα θα μεγαλωωωωωσεις, θα αποκτήσεις εμπειρία στο παραμύθι και τότε θα μπορείς.
– Μα παππού διαβάζω πολλά παραμύθια.
- Ναι, αλλά ακόμη δεν ξέρεις τα παραμύθια για μεγάλους.
– Παππού να σε ρωτήσω κάτι άλλο;
– Ναι, παιδί μου.
– Παππού, κάλπη και κάλπικος είναι το ίδιο;
- Παιδί μου οι κάλπικοι χρησιμοποιούν την κάλπη για να δούν ποιος είναι κάλπικος αργότερα, και στο τέλος αποφασίζει ο βασιλιάς σκύλος.
– Παππού δεν καταλαβαίνω.
– Ούτε εγώ παιδί μου και ας είμαι μεταξύ ζωής και φέρετρου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου