ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 19ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

 

115. Ερώτηση: Η ευτυχία έρχεται μέσα από την ικανοποίηση; 

Η αερολογία ενός ασυγκράτητου μυαλού, στην οποία είμαστε εξαρτημένοι, μας προκαλεί  δυσαρέσκεια. Είναι το πέπλο που μας απαγορεύει τη θέαση τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική. Διαστρεβλώνει την εξωτερική θέαση και ματαιώνει την εσωτερική. Ψάχνει την ευτυχία, τη μπερδεύει με την ευχαρίστηση, ξαναψάχνει και διαιρείται περισσότερο. Πετάει σαν πεινασμένο ανικανοποίητο φάντασμα, προκαλεί πόνο. Είναι ένα εσωτερικό κενό, που δια της αερολογίας, προσπαθεί να αυτοσυντηρηθεί, να γεμίσει. Δεν γίνεται όμως να καλυφθεί ένα τέτοιο κενό. Έτσι, διευρύνεται και η αίσθηση του ανικανοποίητου μεγαλώνει. 

Το "ασυγκράτητο μυαλό" περιπλέκεται στις αναμνήσεις, σε αβέβαιες προσδοκίες του μέλλοντος, υποβαθμίζει το παρόν και ψάχνει κρυψώνες για να παίξει τα παιχνίδια του. Κάθε φορά που συμβαίνει ένα γεγονός, που δεν του αρέσει, έλκεται από τη μηχανική του νεύρωση, αποσύρεται στις ψευδαισθήσεις του και τις αντίστοιχες "σκεπτομορφές". Συγκρίνει και κατακρίνει. Γκρεμίζει και ψάχνει να χτίσει στα χαλάσματα. Ότι πετάει από το παράθυρο, το υποδέχεται από την πόρτα και το αντίθετο. Και ενώ η εσωτερική πληρότητα είναι διαθέσιμη, την αγνοεί. Προτιμάει να υποφέρει και ταυτόχρονα να τροφοδοτεί τις νευρώσεις του, αυξάνοντας με αυτό τον τρόπο, την παράνοια. Το μυαλό και η τεράστια συλλογή των "Eγώ", ταξιδεύουν χέρι-χέρι, αλληλουποστηριζόμενα. Τα τείχη της πνευματικής φυλακής αναδημιουργούν ναρκισσισμό και αυτο-σπουδαιότητα. Το αποτέλεσμα είναι μεγαλύτερα κενά: Ανικανοποίητο και Φόβος. 

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος έχει όλα τα υλικά αγαθά. Στην ανόητη κοινωνία μας σημαίνει ότι όλα αυτά τα αγαθά θα του δώσουν μια κάποια ασφάλεια. Είναι τρελό, είναι άτοπο, αλλά είναι η πραγματικότητα: το μυαλό δεν συρρικνώνει τους φόβους του, αντίθετα τους εξαπλώνει. Το άτομο γίνεται πιο ευάλωτο, φοβισμένο μη χάσει τα υλικά αγαθά που "του ανήκουν", πλάθει καινούρια σενάρια καταστροφής, πλέκει τον ιστό σε αυτά τα σενάρια, μεγενθύνει τις νευρώσεις του, γίνεται δυστυχισμένος. 

 

116. Ερώτηση: Όμως αν αναλύσουμε προσεκτικά και χτίσουμε πάνω σε προσδοκίες και στόχους, δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε την ευτυχία; 

Οι προθέσεις παραμένουν συνήθως προθέσεις και είναι χωρίς αξία. Ο ερχομός και η φυγή των σκέψεων, μας κάνει να πιστεύουμε ότι αναζητούμε λύσεις με αποφασιστικότητα. Αλλά συνεχίζουμε να τριγυρίζουμε στο ίδιο μέρος χωρίς πυξίδα. Περπατάμε πάνω κάτω στην ίδια πλευρά του ποταμού, χωρίς να αποφασίσουμε να τον διασχίσουμε και να βρεθούμε στην άλλη όχθη. Η ανάλυση είναι ανεπαρκής κατανόηση, δεν είναι επίγνωση. Χωρίς τροποποίηση δεν υπάρχει κατανόηση. Το χαοτικό παιχνίδι των σκέψεων ξεκινάει και πάλι, ενώ το μυστικό είναι στο "σταμάτημα". Η ταραχή εκφράζεται με ταραχή, ο κύκλος αυτοτροφοδοτείται. Ο διαλογισμός σπάει αυτόν τον κύκλο, ανοίγει μια πόρτα με καινούρια καθαρή θέαση. Το μυαλό που δια μέσου της φλυαρίας του δημιουργεί ένα ψέμα, μπορεί να γίνει το μονοπάτι προς την αλήθεια. Το ίδιο έδαφος που μας κάνει να γλιστρήσουμε και να πέσουμε, μας βοηθάει να σηκωθούμε. Το ίδιο μυαλό που μπερδεύει, μπορεί να αποκαλύψει και να αποσαφηνίσει. Για να αναβαθμίσουμε τη ζωή μας, ας κοιτάξουμε το μυαλό μας με προσοχή, γαλήνη, υπομονή.   

117. Ερώτηση: Πως θα μπορούσαμε να περιγράψουμε όλα εκείνα που παραμορφώνουν την αλήθεια; 

Το μυαλό είναι ένα σύνολο από περιορισμούς και συσσωρεύσεις. Όσο παραμένει ανεξέλεγκτο τόσο διαρρηγνύει την αιτία, την πραγματικότητα, τη σωστή θέαση και αντίληψη. Οι περιγραφές του παραμορφώνουν την αλήθεια, οι ερμηνείες του δεν ανταποκρίνονται στη ροή της ζωής. Η εμπειρία δια μέσου των φίλτρων του γίνεται αυτο-αναφορική - μη πραγματική εμπειρία, χαμένη στην ανάλυση. Ρίχνει σκιές και όχι φως. Σε ένα τέτοιου είδους μυαλό, είναι αδύνατη η αγνή καθαρή θέαση και η ολοκληρωμένη κατανόηση. Αδυνατεί να παρουσιάσει, τι είναι μέσα και τι είναι έξω. Όλοι οι πνευματικοί περιορισμοί μεταφράζονται σε ασταμάτητες μηχανικές προσεγγίσεις, ψευτο-αντιλήψεις. Συνεχώς καλούμαστε να επιλέξουμε, να σφετεριστούμε, να καταπιέσουμε, να απορρίψουμε, να κατακρίνουμε, να μηδενίσουμε. Δεν υπάρχει καμία αίσθηση ευθύτητας, πανοραμικής θέασης, ελευθερίας. Το παλιό κουρασμένο μυαλό, κουβαλάει όλους αυτούς τους περιορισμούς, και σπέρνει συνεχώς, ανησυχία, δεινά, φόβο. Μόνο δια μέσου εσωτερικής προσπάθειας και διαλογισμού, μπορούμε να συγκεντρωθούμε και να επιμείνουμε στο να βλέπουμε την καθαρότητα που υπάρχει μέσα μας. Αυτή η ιδιότητα είναι διαθέσιμη σε όλους, αφού όλοι γεννηθήκαμε και αναπνέουμε κάτω από τον ίδιο ουρανό. Όσο δεν υποτάσσουμε το μυαλό, γινόμαστε θύματα όλης αυτής της λανθασμένης μηχανικής διεργασίας, στην οποία, έχουμε εμμονή να παραμένουμε υπόδουλοι. Είμαστε σε ένα βάλτο, που μας ρουφάει απομακρύνοντάς μας από την ύπαρξη από αυτό που είναι τώρα, και χωρίς το Τώρα δεν υπάρχει ηρεμία ή ελευθερία. Υπάρχει μόνο μηχανική αναγνώριση, εξακρίβωση και ταύτιση. Από τη θέση του παρατηρητή, αρχίζουμε να στεκόμαστε όχι εκεί που τα νερά έχουν βαλτώσει, αλλά ψηλά στις πηγές και στους καταρράκτες, εκεί όπου το νερό αναβλύζει και κινείται.  Η μηχανική ταύτιση σταματάει και αρχίζει να αναδύεται η περιοχή της ελευθερίας: βλέπουμε πως το μυαλό έχει κι άλλες περιοχές, όχι μόνο τις χαρτογραφημένες βιαστικές περιορισμένες αντιδράσεις. 

118. Ερώτηση: Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου πως μπορώ να είμαι αισιόδοξος; 

Ας παραμείνουμε αισιόδοξοι: όσο υπάρχουν καταστάσεις που δείχνουν αδύνατo να καμφθούν, αυτόματα δημιουργούνται καταστάσεις που βοηθούν να συνεχίσουμε. Ο κόσμος δεν γίνεται να σταματήσει να κινείται, αν συμβεί κάτι τέτοιο θα σημαίνει θάνατος για όλους μας, μασκαρεμένους και μη. Η ενατένιση (παρατήρηση) πάντοτε βοηθάει την εργασία. Μπορείς να παρατηρείς και να συνεχίζεις την ενεργητική δουλειά. Χρειάζεται εξάσκηση. Αν δεν μπορείς να το κάνεις μην προσπαθήσεις σκληρά. Είναι έκφραση τεμπελιάς να προσπαθείς να αρχίσεις από κάτι δύσκολο. Γιατί τότε εύκολα μπορείς να κριτικάρεις τον εαυτό σου, λέγοντας "δεν μπορώ" κι έτσι τα παρατάς. 

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές). 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.