ΣΧΟΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (Μέρος 22ο), του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου

 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ (συνέχεια)

131. Ερώτηση: Είναι ο θυμός πηγή διαφθοράς; 

Ο θυμός μας διαφθείρει ασταμάτητα. Μας καταστρέφει ατομικά, καταστρέφει τον κόσμο. Οφείλουμε να τον κατανοήσουμε και να βαδίσουμε χωρίς αυτόν. Να νιώσουμε υπεύθυνοι για όλη αυτή την βιαιότητα του κόσμου. Αυτή η αίσθηση, το να κατανοήσουμε το θυμό, μας δίνει εκπληκτική ζωτικότητα και πάθος να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει. 

Το να είμαστε αρνητικοί απέναντι στο θυμό, είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε συνέχεια να τον καταπνίγουμε. Oύτε να κρυφτούμε ή να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει. Αν πούμε απλά δεν τον θέλω, θα έρχεται. Ούτε φυσικά αποτελεί λύση να λέμε ότι είναι τμήμα της ανθρώπινης ύπαρξης, και έτσι να καθαρίσουμε. Πρέπει να τον κοιτάξουμε στα μάτια,να σκάψουμε ενδόμυχα. Όταν κριτικάρουμε ή καταριόμαστε, μοιραία, παραμένουμε στην επιφάνεια, και καταλήγουμε να κάνουμε μια τρύπα στο νερό. 

 132. Ερώτηση: Πως μπορεί να σταματήσει ο θυμός-πόλεμος; Πως οι άνθρωποι θα βγουν από την παγίδα; 

Ο άνθρωπος βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο, για αιώνες. Είναι έρμαιο του θυμού του.  Συνεχίζουμε να  καλλιεργούμε θυμό με μοντέρνους τρόπους, με τεχνολογία και τεχνογνώση. Καταστρέφουμε τις νέες γενιές, έχουμε καταστρέψει  τον πλανήτη-σπίτι μας, αλλά συνεχίζουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. 

Αν ενδιαφερόμαστε πραγματικά να  αφανίσουμε το θυμό, χρειάζεται να δράσουμε όπως δράσαμε αντίστοιχα σε άλλες καταστροφές, όπως για παράδειγμα οι επιδημίες πανούκλας του μεσαίωνα. Να τον εξαφανίσουμε από την πηγή του. Οφείλουμε να μάθουμε. Να μάθουμε πως να τον αντικρύζουμε. Πως να αντικρύζουμε τους κοντινούς μας ανθρώπους. Πως να αντικρύζουμε έναν ξένο. Ταυτόχρονα να ανοίγουμε την παρατηρητικότητα μας, να δούμε πως κρίνουμε, πως "κατακρίνουμε". Να σκεφτούμε "γιατί το κάνουμε αυτό". Να δούμε μακρύτερα από τη "μύτη" μας, να ροκανίσουμε την κοινωνική κατασκευή από την οποία προερχόμαστε, στο κομμάτι κυρίως που μας κάνει να κρίνουμε σύμφωνα με πεθαμένες ιδέες. Το να μαθαίνουμε, να ανακαλύπτουμε, σημαίνει ότι αναπτύσσουμε την ικανότητα να εμβαθύνουμε, άρα να ακονίζουμε το εργαλείο που λέγεται μυαλό, να το κάνουμε κοφτερό σαν βελόνα και ανθεκτικό σαν διαμάντι.   

Το να καθόμαστε νωχελικά στον καναπέ περιμένοντας κάποιος να βρει τη λύση, δεν λειτουργεί πλέον. Για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στη ζωή μας, πρέπει να  νιώθουμε το ίδιο "θέλω", με την πείνα που νιώθουμε πριν το επόμενο γεύμα μας. Θα απαλλαγούμε από τα τείχη μόνο αν τα δούμε, τα μελετήσουμε, τα εμβαθύνουμε, ώστε να φτάσουμε σε ένα σημείο με πλήρη γνώση του προβλήματος. 

133. Ερώτηση: Πως έχει ξεπέσει έτσι ο άνθρωπος; Γιατί δεν διδάσκεται από τα παλιά του λάθη; 

Η συντριπτική πλειοψηφία, έχει αποδεχτεί τη βία ως τρόπο ζωής. Δια μέσου των αιώνων, καταφέραμε δια μέσου όλων αυτών των πολέμων, να χτίσουμε περισσότερα εμπόδια και φράγματα μεταξύ μας. Οι άνθρωποι είμαστε πραγματικά ανόητες υπάρξεις, οι πιο ανόητες του πλανήτη και ας κομπάζουμε ότι είμαστε ανώτεροι γιατί έχουμε, λέει, λογική. Που είναι αυτή η περίφημη λογική, επιτέλους;  

Όλοι εμείς που θέλουμε να απαλλαγούμε από τη βία, από κάθε μορφή της, πως θα γίνει να την διαγράψουμε κάτω από όλες αυτές τις αντίξοες συνθήκες; Ίσως να μπορούσαμε να μετασχηματίσουμε τους εαυτούς μας αργά. Ίσως να μπορούσαμε να ζητήσουμε τη βοήθεια ειδικών, όμως ποιοι είναι ειδικοί; Ακούγεται καλύτερη λύση, να ζούμε λίγο πιο ήσυχα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, να δείχνουμε στο διπλανό μας λίγο περισσότερη στοργή. Να προχωράμε με κοφτερό μυαλό, να αναλύουμε με την έννοια της εμβάθυνσης, και δια μέσου μιας τέτοιας ποιότητας, προσοχής, αυτοβελτίωσης, να δούμε όλο το σκηνικό με μια ματιά. Ότι άσχημο έχουμε χτίσει μέχρι σήμερα, σε μια στιγμή μέσα να το διαλύσουμε. Η διαύγεια έρχεται όταν έχουμε δει όλες τις λεπτομέρειες. Πόσους αιώνες χρειαζόμαστε ακόμη; 

134. Ερώτηση: Πως γίνεται να είμαστε πλάσματα του θεού από τη μία και τόσο ανόητα πλάσματα από την άλλη; 

Ο Θεός υπάρχει μέσα μας. Ο διάβολος είναι και αυτός μέσα μας, είναι η ικανότητα του ανθρώπου για το χειρότερο. Τι επικρατεί, εξαρτάται από το πόσες δυνάμεις θα νιώσουμε προς το καλό ή πόσες δυνάμεις θα ξεφύγουν εκτός ελέγχου. Εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, δείχνουμε να είμαστε εκτός ελέγχου. Μας κατατρώνε οι ίδιες δυσειδαιμονίες και κρυβόμαστε πίσω από το ίδιο δάκτυλο. Δεν γεννηθήκαμε κάτω από κανέναν λάθος ήλιο. Το αντίθετο, οι συνθήκες στο ηλιακό μας σύστημα είναι ιδανικές. Έχουμε μια κατοικία όπου θα μπορούσε να παρέχεται οτιδήποτε. Όλοι θα μπορούσαν να ζουν με αξιοπρέπεια. Όμως μελετάμε τη λανθάνουσα εξέλιξή μας, σαν μια ανάποδη διαδρομή πίσω στο κενό. 

135. Ερώτηση: Ας γυρίσουμε ξανά στο θυμό. Κάποιοι κάνουν σοβαρές προσπάθειες να απαλλαγούν, όμως ο θυμός επανέρχεται, νέο κύμα βίας και ούτως καθεξής.

Ας δώσουμε όλη την προσοχή μας, όλη μας την ενέργεια . Η προσοχή διαταράσσεται όταν δημιουργούμε έναν ιδανικά ψεύτικο κόσμο. Ας ξορκίσουμε το ιδανικό. Ας ξορκίσουμε το ψεύτικο. Ο άνθρωπος που ψάχνει την ουσία κάθε πράγματος, ζει μόνο στο τώρα. Εξερευνάμε τον ατομικό μας θυμό, τον κρατάμε μακριά από κριτική και ανάλυση. Το να πούμε ότι απεχθανόμαστε ή μισούμε κάποιον ακούγεται τρομερό. Σε αυτή μέσα την ασχήμια, στην πλήρη κατανόησή της, θα δούμε και το μάταιο να μισούμε κάποιον και κάπου εκεί ο θυμός θα διαλυθεί οριστικά. Όταν δούμε ξεκάθαρα όλη την εικόνα, χωρίς να ζητάμε να μας καλύψει ένας υποκριτικός κόσμος, το πρόβλημα έχει λυθεί. 

Χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από προφορική συμφωνία ή διαφωνία. Να σταματήσουμε να παραδεχόμαστε ψεύτικες ιδεολογίες που μας σπρώχνουν στην διαίρεση. Το μηχανικό μας κομμάτι, ο τρόπος ζωής, η όλη δομή μιας διεφθαρμένης κοινωνίας που επιτρέπουμε να ζούμε σε αυτήν, μας εμποδίζει να "δούμε" και να απαλλαγούμε άμεσα. Ας μην πούμε ξανά το τετριμμένο "θα το κάνω". Αν το σπίτι μας έχει πάρει φωτιά, είναι δυνατόν να πούμε "δεν πειράζει, τώρα έχω να πάω για ψώνια"; Επιπλέον, για να διακόψουμε τη βία, δεν αρκεί φυσικά ένα ή δύο άτομα να έχουν βρει τη ψυχική τους ηρεμία. 

Σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθεια στο να αφανιστεί η βία είναι ότι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν καταλήξει να βασίζονται σε μηχανισμό εικόνας. Σε όλες τις σχέσεις κάθε ένας από εμάς, χτίζει μια εικόνα για τον άλλον. Με αυτόν τον τρόπο σχετίζονται οι δύο "χτισμένες" εικόνες σχετίζονται, όχι οι άνθρωποι άμεσα. Ο φίλος έχει μια εικόνα για το φίλο του, ο εργάτης για τον εργοδότη του και πάει λέγοντας. Ένας άλλος έχει μια εικόνα για την πατρίδα και για τον εαυτό του. Ενισχύοντας τις εικόνες, προσθέτοντας και άλλες, οι σχέσεις μεταξύ εικόνων γίνονται μεγαλύτερες. Η ρεαλιστική σχέση μεταξύ ανθρώπινων υπάρξεων παύει να υπάρχει, το image την έχει αντικαταστήσει. 

Οι εικόνες όμως είναι πλαστές. Ζούμε με ιδέες, θεωρίες, σύμβολα, εικόνες, δεισιδαιμονίες, φραγμούς, έχουμε δημιουργήσει "μέικ-απ", γύρω μας και μέσα μας. Έτσι, σκεπάζουμε την αλήθεια. Όλες μας οι σχέσεις βασίζονται στο image, ως εκ τούτου υπάρχει διαμάχη. Ας μάθουμε να ζούμε ψυχή με ψυχή, όχι εικόνα με εικόνα.  Ίσως, έτσι βοηθήσουμε στο να εξαλειφθεί πρωταρχικά και η εσωτερική διαμάχη-βία...

Ταρατατζούμ, πρρρρρρρρρρρρρρ, κρρρρρρρρ, πιπ πιπ πιπ. 

Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ πρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 

(μουσική και ήχος από χειροκροτήματα και πορδές). 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ