Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος και...

Αν ξεκίναγα να γράφω αυτό το κείμενο βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση του καλού, κανείς δεν θα συνέχιζε να διαβάζει από βαρεμάρα. Μήπως καλύτερα στη θέση του κακού; Πάντα ο ρόλος του εχθρού του καλού πρωταγωνιστή είναι πρόκληση για τους ηθοποιούς (ναι, έχω δει πολλές αμερικάνικες ταινίες), αλλά θα εξηγηθώ παρακάτω. Άσχημος; Δεν μου το επιτρέπει ο ναρκισσισμός μου.

Το παιχνίδι όμως του καλού, του κακού και του άσχημου είναι φαντάζομαι ένα σταθερό παιχνίδι ρόλων όταν ξεκινάς μια παραγωγή για θεατρική παράσταση. Α, μάλιστα, εδώ θα γυρίσεις να πεις ότι ο ιδιοκτήτης του θεάτρου είναι ο κακός! Μπα, αυτός είναι ο άσχημος.

Τώρα, που το σκέφτομαι καλό είναι να μπει και ένας τρελός στην ομάδα, να δημιουργήσουμε έτσι ένα κουαρτέτο. Ποιος είναι ο τρελός; Αυτός, που θα ξεκινήσει με δέκα χιλιάδες ευρώ μια παραγωγή, που θα κοστίσει συνολικά είκοσι χιλιάδες ευρώ, σε μια νεανική παράσταση ομάδας χωρίς όνομα στην πιάτσα (εννοώ την Play-full) και μάλιστα μήνα Μάη. Σκεφτόμενος αυτή την πρωτοβουλία, ένα είναι σίγουρο, μια περίεργη συμπαντική ενέργεια καθορίζει τις επιλογές μας. Έστω και αν αυτή η συμπαντική ενέργεια ουσιαστικά έπιασε την ίδια συχνότητα με τις ενέργειες, που ρέουν στο κεφάλι μου. Η δικαιολογία μου είναι ότι πως αλλιώς θα είχα σε μια παράσταση πολλαπλές ιδιότητες όπως αυτή της συγγραφής (αν και τα εύσημα τα πήρε ο Σκιαδάς και τελικά είναι ομαδική δουλειά), της σκηνοθεσίας και της μουσικής επιμέλειας, αν δεν την υποστήριζα με δικούς μου πόρους!


Ο κακός θα μπορούσε να είναι αυτός, που αναλαμβάνει τις περισσότερες ευθύνες για την οργάνωση της παράστασης. Από τη στιγμή, που συμμετέχουν και άλλοι άνθρωποι σε μια παραγωγή, τότε είναι αρκετά εύκολο κάποιες στιγμές ο συγκεκριμένος υπεύθυνος να είναι ο κακός της υπόθεσης. Γιατί πολύ απλά, προκαλούνται συχνά καταστάσεις, που δυσκολεύουν τη δουλειά των ηθοποιών, του σκηνογράφου ή του σκηνοθέτη. Και την ευθύνη του συντονισμού κάποιος πρέπει να την αναλάβει.

Το Fortune Cookie του Θοδωρή Σκιαδά. Αυτός είναι ο ολοκληρωμένος τίτλος του έργου. Για να διαφοροποιήσουμε το δικό μας Fortune Cookie από άλλες ταινίες και βιβλία. Αν κάποιοι αναρωτηθήκανε ποιος είναι αυτός ο Σκιαδάς, δεν είναι ακριβώς το alter ego μου, αλλά ο βασικός χαρακτήρας του έργου, που γράφει το θεατρικό Fortune Cookie. Αυτός έρχεται για να συμπληρώσει την πεντάδα. Ο εμμονικός.

Τι έλεγα όμως; Για τα λεφτά; Αν δεν βγουν από τα εισιτήρια αυτής της φιλόδοξης παραγωγής, σου μένει να ορίζεις ημερομηνίες, που θα ξεπληρώνεις τα "σπασμένα". Σε αυτή την περίπτωση εμφανίζεται ο καλός. Αλλά προσθέτεις από δίπλα τη λέξη μαλάκας, οπότε μετά τον Καλό Σαμαρείτη, έχεις αυτόν, που θα αναλάβει την παραπάνω πρωτοβουλία, τον Καλό Μαλάκα. Βρήκαμε έτσι τον πρώτο αναπληρωματικό.


Ο πραγματικά καλός τελικά ποιος είναι; Εντάξει, θα πω κάτι τετριμμένο, αλλά ισχύει. Είναι ο θεατής. Αυτός, που θα έρθει, θα υποστηρίξει την παραγωγή με τους πόρους του, και θα στηρίξει τους πέντε – δέκα – είκοσι ηθοποιούς, που εκτίθενται μπροστά του. Και είναι αυτός, που αποζητούμε να έχουμε δίπλα μας για να μοιραστούμε τη δουλειά και το παιχνίδι μας.

Για τον παραγωγό – οργανωτή, καλοί είναι οι συνεργάτες του. Αυτή η ομάδα ανθρώπων, που ξεκινάει μια κοινή περιπέτεια και παραμένει μέχρι το τέλος. Όλοι οι συντελεστές, που υποστηρίζουν αυτή την προσπάθεια, καθώς και το αρχικό όραμα και μάλιστα προσθέτουν το δικό τους (όταν επενδύουν με αυτό τον τρόπο είναι μαγική πάντα η συνεργασία). Μεγαλοστομίες θα πει κανείς. Και όμως όταν στο τέλος της ημέρας έχεις ανθρώπους δίπλα σου, που μοιράστηκες τις ωραίες και τις άσχημες στιγμές μιας θεατρικής παραγωγής, δεν μπορείς να μην τους αναφέρεις σαν τους καλούς της υπόθεσης.


Κάποιον έχω παραλείψει… Είμαι σίγουρος. Ποιον όμως; Α, ναι, τους κριτικούς. Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος κριτικός. Ο καλός κριτικός είναι αυτός, που θα έρθει να δει εγκαίρως την παράσταση και θα γράψει καλά λόγια, ώστε να βοηθήσει η κριτική του την προώθηση της παράστασης. Από επίσημα έντυπα, καλό κριτικό δεν είχαμε. Ο κακός κριτικός είναι αυτός, που θα δει την παράσταση και θα γράψει τα χειρότερα. Ένα πρόωρο θάψιμο δηλαδή για μια παράσταση ομάδας, που κάνει τώρα τα πρώτα της βήματα. Ευτυχώς ούτε τέτοιον κριτικό αντιληφθήκαμε. Ο άσχημος ποιος είναι; Αυτός, που δεν θα έρθει καν. Από τέτοιους είχαμε πολλούς, αφού τιμήσανε την παράσταση με την απουσία τους. Μπορούν να είναι παντού; Όχι, βέβαια, αλλά ένας καλός συντονισμός, ώστε να μπορούν να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις και τις ομάδες, που δραστηριοποιούνται στην Αθήνα και όχι μόνο, πρέπει να γίνει. Αν χρειάζονται όλες οι νεανικές ομάδες να συμπληρώνουν τρία χρόνια παραστάσεων για να αρχίσουν να παρουσιάζονται στα διάφορα έντυπα, ε, ναι, κάποια καθυστέρηση υπάρχει. Εντάξει, υπάρχει και ο καθυστερημένος κριτικός, που θα έρθει την τελευταία εβδομάδα των παραστάσεων και η κριτική, που θα γράψει θα βοηθήσει τον επόμενο χρόνο των παραστάσεων ή γενικότερα τη διαφήμιση της ομάδας.

Αφού ολοκληρώθηκε η ομάδα των χαρακτήρων – παικτών, μπορούν να αναφερθούν και κάποιες λανθασμένες κινήσεις, που γίνανε, αν και δεν είναι ακριβώς λάθη όταν μαθαίνεις από αυτά. Το βασικότερο ήταν οι μέρες παραστάσεων. Δεκαεννιά παραστάσεις τον Μάιο είναι πολλές, αν δεν έχεις χορηγούς να σε στηρίξουν. Αλλά που να βρεις χορηγό όταν η προηγούμενη παραγωγή στην Αθήνα ήταν η τετραήμερη συμμετοχή (έστω και επιτυχημένη) σε ανεξάρτητο Φεστιβάλ. Επίσης, το ξεκίνημα σε τριήμερο, που ακολουθεί την Πρωτομαγιά (αν και δεν κινήθηκε άσχημα) επίσης μπορεί να θεωρηθεί άνετα σαν "παράπτωμα".


Τώρα θα μου πείτε ότι κάθομαι και περιγράφω τη χρυσή συνταγή ή τα μυστικά της αποτυχίας μου. Δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί τη συγκεκριμένη παραγωγή της εταιρείας μας δεν τη θεωρώ αποτυχημένη. Επιπλέον, σκέφτηκα ότι από τη στιγμή, που ασχολήθηκα εντατικά πέντε μήνες (συν την εξάμηνη προεργασία) με τη συγκεκριμένη τρίτη παραγωγή της Play-full, γιατί να μην γράψω μια ανασκόπηση των εμπειριών μου. Όπως λέει ο Σκιαδάς στο έργο, "Εντάξει δεν θα το εγκρίνουν και όλοι, αλλά κλείνει μια ιστορία και μ’ αρέσει". Και εμένα η συγκεκριμένη ιστορία μου άρεσε, μου άρεσε πάρα πολύ.

Με εκτίμηση,
Ο καλός, ο κακός και…